Alle inzendingen over vrouwen

Fonetische karakters op Een stukje stof en een waaier Vertelden haar verhaal In een complexe geheime taal Een glimlach gebeiteld op haar gezicht Hij zag alleen haar vrolijke ogen Doch in haar hart daar broeide iets Een hart dat overliep van tranen Het diepste verdriet dat mogelijk was Kon zij nimmer uiten En schreef dat in haar vrouwentaal…

Jij was mijn ochtenstond geopenbaard in blond gesmeed leven in elkaar gekruld versiert verbond van boven met al wat het recht van rond met al wat zacht is onder mij,gevat in water, diepe grond en stil gevaar. Je lachte als mijn verwondering.Ik lag te wachten of de tijd zou vergaan. Die verging, een volwassen dag, met inkt…

Kruimelzacht waren haar ogen zachter dan de lange kusten waarlangs zij mij steeds liet rusten met haar vogels in het zand Als ik moegestreden zocht naar vertes die ik had vermeden rolde zij de zee in schreden voor mij uit tot lonkend land Toch heeft zij nooit echt geweten in die aangestaarde jaren hoe verzacht haar ogen waren die ik steeds…

Mag ik voor even je gouden vleugels raken zodat ik getemd in mijn afrastering kan blijven Laat me even voelen hoe het vrouwzijn voelt je borsten en dat iets van onder je navel Opnieuw geboren worden maar dan in jouw schoot waar ik het kind mag zijn heel dapper en ontbloot…

Alvorens ze aarzelend fluisterde “ja” verschikte ze nog even iets aan haar decolleté zodat, terwijl zij steunde op haar elleboog, de vingers van haar slanke, fijne hand langoureus-weemoedig de kralen van haar halssnoer nauwelijks raakten. Na duizend oefeningen was zij er tevens in geslaagd haar welgevormde benen zo te plaatsen dat zij een…

lukraak droomde ik van een vrouw op een manier dat haar lijf en haar verleden deed ontbranden in kwetsbare geest een lichaam hunkerend in een beeld dat al was uitgedacht, je haren los in de wind niet zo heel precies maar dat komt er niet op aan zoals ik over je droomde, kon je eigenlijk niet bestaan…

Schoonheid gestold in diepe lijnen De huid gegroefd als regengeulen in woestijnen Onder de grijze wenkbrauwbogen de ogen, twee poorten naar landkaartloze onvermoede oorden Waarin het weten - tot wijsheid geworden pijn - de glans verandert in patina met matter schijn…

Soms hebben wij van die dagen dat we niet lekker zitten in ons vel dan is alles om ons heen kommer en kwel Man, kind huis en werk is ons dan te veel en valt ons de somberheid ten deel Sta dan op met de zon kijk in de spiegel en glimlach naar je zelf en zeg Ik ben een 10 Nee ik ben een elf gebruik de kracht van je gedachten Echt het…

Op bodem van de tijd, vonden gravers een vrouw. Door jaartallen bewaakt noch door oorlogen ingekleurd. Onthoofd, haar lijf besmeurd, vervormd, ontkend, uit boeken weggekrast, werd ze wat ze was: vrouw, herhaald begin, onderste steen die altijd boven komt.…

In een samengaan alsof augustus later was dan ooit is vriendschap de trede in jouw hart toch vergaten wij te dromen en vulden lege ogenblikken met het staren naar de maan en vluchten wij in elkanders akoestiek waar het gegalm de nissen vulden met valse muziek…

Ik moet je wat vertellen, ik hou niet meer van jou. Ik zag haar gister lopen en wist dat wordt mijn vrouw. Haar ogen fel en fonkelend, veel mooier dan die van jou. Ze liep met overtuiging, daar liep een echte vrouw. Borsten fier naar voren, ze keek zelfs om naar mij Dat had ze beter kunnen laten, de tram kwam net voorbij.…

Zij keek me aan, vanuit mijn bed, met een gezicht van, ik zou jou wel kunnen redden. Wij zouden lol maken, dikke pret, ik ben jouw vrouw en jij mijn man. het zou me lukken, durf ik te wedden. Zij zou me redden, van drank en gezwalk langs donkere kroegen, en andere vrouwen vol met alcohol. En ik, ik zou als dank een ander zoeken. Want…

Carierremonster Achter een bureautje bij het raam Een rolgordijn ontneemt het zicht De PC's fluisteren zacht haar naam De geur van het kopieerapparaat De spiegeling van de PC op haar gezicht In haar slipje sijpelt zaad Het archief staart haar stoffig tegemoet De fles spa blauw voor het gezond Alsof je langzaam leeg bloedt Geen weg terug…

ik gooi symbolen in haar schoot zij is mijn dwaaltuin zoals zand en strand en land goed samengaan in de stroming van verlangen ik schrijf tekens in haar afrastering zij is mijn groene klimop uit de grond van mijn bestaan zoals huis en tuin goed samengaan in een geboorte van samenhangen. ik trek lijnen in haar hand zij is mijn waarzegster…

ik zie jou staan in de piste van een lingerieboetiek als kwetsbare figurante op het wedijverend glas de verbeelding zoekend die een weg naar jezelf baant of iemand die je ooit was je draait je half om of kijkt over de schouder naar elke starende blik die je ego tracht te vangen aldoor wisselend van pose om de bevestiging te vinden…

Dan gebeurt het Ik noem je naam Zing je stem Zie je ogen In de mijne En opeens loop je naast me waar je altijd bent geweest…

buikkramp, wezenloos, en een heel zwaar hoofd, hangerig, misselijk, onaangenaam verdoofd, inlegkruisje, maandverband, met vleugels tegen lekken van een beetje bloed tot zondvloed geen pijl om op te trekken balen nou, maakt dit me vrouw heeft de natuur dit uitgevonden laat me nou, heel erg gauw, over mooie mannen dromen! onstuimige, waanzinnige…

in zilver lopen nu twee banen vanaf haar slapen langs het bruin ze zullen weldra gaan verdwijnen in volkomen grijs tot aan de kruin bleef ze lang geconserveerd nu gaat het slijten extra snel spanningen, met kracht geweerd tekenen haar uiteindelijk wel ze kan nog kiezen voor schijnbare jeugd de haren verven in een warmere tint maar dat…

Eindelijk lente pluk ik tulpen tot een boeket Voor haar die me lief is Voor kort of lang gemis Voor harde woorden of stil zwijgen Voor het plotse vleugellam Voor met ruzie dreigen Voor haar die me lief is Pluk ik tulpen Stuur ze niet uit Amsterdam.…

Binnen innige diepzinnigheid Speelt haar uitbundig vuur Waar anderen zwoegend levenszuur Zwaar ademend verzuchten Buiten gewogen grammatica Vallen haar stergedichten Binnen structuur van alle cultuur Huppelen de lichtgewichten Haar ruimte wordt haar schilderij En zij zei tot mij: Ook de fraaiste vergezichten Zijn lelijk van dichtbij…

Laten we alles laten rusten Geen olie op de golven gooien Zelfs... hartje winter ontdooien Herinneren dat we elkaar -in 't voorbijgaan-kusten In de nek op de lippen en de vingertoppen We waren niet te stoppen als een waterstroom op weg naar zee.…

'Vous l'avez bien fait', mamie Delrieu met hond en Lune, haar bazin en ik met kleine zwarte Spot lopen de heuvel op en praten het kerkhof is de halteplaats er wordt gezwegen, dan geschikt het leven van een man, een broer, de ouders uit een ver verleden over de doodsgrens heengetild ik wacht. Mijn graven liggen in de grond der geesten…

Huiverig, rillend tegen de windmacht Stormkracht twaalf, scheepsverkrachter Staand op de pier, hoopvol kijkend Zee natstuivend in mond, neus en ogen Vuurtorenflits, gierend tegen de kracht Van de waai, doch stevig staat de wachter De roodwitte gigant, een enak gelijkend Schuilend in zijn luwte, hoopvol onvertogen De zeemansvrouw, wachtend…

vrouwen met krulspelden onder hun hoofddoek zie je alleen nog maar in stukjes als dit - waar zijn zij gebleven, deze onvolprezen iconen uit de zwart/witte tijd?…

Ik geloof niet dat een vrouw sterven kan noch vergaan maar dat zij -daardoor- dodelijk is daar twijfel ik niet aan…

In dat veld van rood en groen Waar de wind De bloemen in vervoering brengt Je haar golft mee Op de deining Van de groene zee In dat veld van wilde bloemen Waar jij je Liefkozen laat door de natuur…

Miljaar, sprak opa, driewerf donders bah de jeugd vandaag den dag, heden ten dage kan mij maar minimondjesmaat behagen zelfs dan nog hoor je whiihi hahaha dat meelgedoe van al die giechelmeiden was in mijn tijd ten strengste uit den boze ja toen kon je nog rustig stiekem vozen in`t struikgewas of op de mokerheide weg met die groene blaadjes…

Geurige appelthee, een snorrende Belgische poes aan haar voeten, het zonnetje erbij: genot voor twee! Poes, je bent een snoes Je maakt haar blij Wat zou ze zonder jou moeten.…

Jouw arm eenzaam Leunend op geen schouder Maar op het koude hout Van een verweerd bankje Het verhaal achter jou Zullen we nooit weten Jij bent gewoon Een meisje zo alleen…

Haar tranen werden ogen het plastic weer katoen haar leugens ongelogen het projectiel gewoon een schoen De buren haalden adem van bezemkast naar hal de katten weer op tafel de wereld weer een bal Maar dit regime is teer de 10 zijn snel geteld haar ogen als het weer: ook vaak verkeerd voorspeld…