Annabel
Het voelt soms best nog triest
dat ik een verhaal liet afbreken
toen het juist was
in zijn mooiste vorm
die trieste dag in de herfst
toen je terugkwam uit Spanje
waren we weer samen
in de klas voor een feestje
een terugkomst van klasgenoten
die ooit over duinen holden
voor het vieren van een feest
met bier en rollende stofnesten
nam je mij op jouw bruine schoot
hoe stompzinnig voor een jongen
dat ik toen al zo mistig stoffig was
en niet naar jou of liefde verlangde
wat anderen wel deden
met een onstuimigheid
redelozer dan mijn heimwee
naar toen wij nog gewoon
eenvoudige kinderen waren en niet
van bier of wijn en stofnesten hielden
in de lichte wolkenwereld leefden
zonder grijze wolven, kale aasgieren
en minder zachtzinnige nichten
we hadden ons langzaam doen verplichten
elkaar in afstand met heimwee te verlichten
maar we hielden geen dagelijkse rekening
met die jaloerse vervreemde gezichten
namen we afscheid van mijn jeugd
met jouw jeugd naar het Zuiden
ging onze jeugd terug naar Spanje
waar jij waarschijnlijk leefde
in een groot kasteel met Sinterklaas
zolang ik nog naar heimwee streefde.
Inzender: Henk van Dijk, 13 juni 2009
Geplaatst in de categorie: vrouwen