Alle inzendingen over wereld

Als het lied voor mij nog nooit bezongen De zeeën nog niet bedwongen In gedachten grote dromen In een afgeleefde wereld staan de bomen Met sterke wortels en de wind in de rug Vaart het schip langzaam terug Naar de plek van vertrouwen De bodem om op te kunnen bouwen Als een bouwval tussen de zinnen Niet wetend waar te beginnen Staat een onbewoonbaar…

Ik zoek de wereld achter de woorden, Achter het bedrog, de schuld en haat Ik zoek de wereld achter de gezichten Achter het slechte, het vernietigende en achter de leugens Ik zoek die zachte, fragiele, breekbare wereld, de wereld, die alleen uit vluchtige momenten bestaat, Dat is de wereld, die ik zoek…

De muur in Berlijn voor de val Je proeft de teneur van mishagen Het volk spuugt al jaren zijn gal Maar voelt zich ontdaan en verslagen De val van de muur in Berlijn Geeft aan dat de grenzen vervagen Het sein voor een werelds festijn Ik lees met plezier de verslagen Berlijn na de val van de muur Een stad in gelukkiger dagen Men kent…

Kunnen we de wereld redden nu die zakt in het moeras? Want nadat we die hebben leeggezogen zitten we nu in zak en as. Al wordt het nog steeds dag en nacht want de wereld draait toch door..vraag ik me af: wie heeft voor het geluid van de noodklok nog gehoor? Alle mensen, alle landen willen klimmen uit dat dal, maar niemand weet…

Mist overwoekerde het zicht. Niets geeft nog klaar licht. Het vergaat in smog en tast met de zure neerslag de laatste monumentale tederheid van de wereld aan. De mens kan er niet meer leven. Diezelfde creatuur is de schuld van de verdoemenis van deze mooie planeet. Ingestorte gebouwen, verwrongen ijzer. Spooksteden, spooklanden verschroeid…

ik wil de zee niet ontmoeten in haar schuimende opwinding het verzinken van trots en haar zaak behartigen al was ze een godin laat de wind maar smijten met frustraties, vileine woorden snijden niet maar strelen de klinkers waarvan de golven zijn gebouwd het is haar geaardheid, tweedelig en vruchtbaar zoals tijd momenten deelt in zomerige…

De stad ligt in de avondgloed: de torens en de tinnen blinken, maar 't laag gedaalde zonlicht doet wat kleurig was in schaduw zinken. De schemerige wegen zijn nog vol, en in de nauwe stegen Ziet men zich in den vale schijn een vage mensendrom bewegen: Chinezen met hun onbehaard gelaat, en rustige Javanen. en Arabieren, trots-bedaard,…

Het is niet alleen een wonder om in ijle lucht of op water te lopen, gewoon op aarde is dat ook!…

Het mysterie van de graancirkels irriteert de leer der machtigen; voor hen slechts het gekakel van kaketoes, deze tatouage van velden. Komt iemand iets vergelden? Pictogrammen scherp als een piccolo, als uitverbrede hiëroglyfen. Moeilijk te peilen. Schilderachtig barok? Uiteengevallen alfabet in de oksels van het gras? Een organische geometrie…

Ietwat gebogen leunend naar voren heeft de mens, in wezen puur, indertijd vilein wat gezicht verloren. De naakte waarheid is koud.…

mijn boek, schuldenaar van nacht en slotakkoord jij bent de verwarring waarin ik de gevallen bladeren raap en de geur van verval omhels de tijd misstaat, ik lees het in de krassen op mijn gezicht wat kunnen we nog vieren als gebroken wolken mij stenigen eenvoud mijn intellect te boven gaat en mijn wezen zich als een zonderling gedraagt…

Nog een schrijver, wie zit daarop te wachten? 'O, keurig geordend hier', mijn eerste gedachten. 'Wat zal ik het eerste of het laatste lezen? Van hartverscheurd en zielsverlicht, de buurman?' Inmiddels doof en blind voor 's werelds schoten, het nieuws in gebarentaal wat laat gevolgd met mijn munitie in de lader een gebedje…

Toen de damp weggetrokken was zag de aardkloot korte tijd schoon Daarna werd het weer een moeras; besteeg het kwaad weer zijn troon Waar de hoop even had gegloord stierf die gelijk een nachtkaars uit Even leek haar stem hier gehoord; pijlsnel verging dit schoon geluid Wijl nevelflarden zakten in ’t stil keek de schepper op de aarde toe…

de storm beweegt in leunende schoven over het Wad, het licht dat als een viool het water bespeelt markeert mijn geweten met gezette passen, passen die het opgeworpen zand kruien in de maat van herfst de kwelder, leeg van ontboezeming draagt het naakt in schorren zeewier dat als een raster het land lijkt te beschermen, hoe innemend het…

Er worden buiten ons zonnestelsel raketten gebouwd die binnenkort onze planeet zullen bereiken het gelijk van halve waarheden terwijl de stoere mannen van nu na gedane arbeid in hun lederen ligstoel virtuele borsten kneden en sinds E.T. geen wapenfeiten uit de kosmos meer verwachten dus nog een stapje verder gaan en zelfs in vreemde…

ik schrijf van leven tot aan de ondergaande zon draag de dood tot aan mijn kraag het kleedt warm en is barmhartig het eind smaakt naar doffe gebeden en bidt zich door het sluitwerk van opgedrongen vaardigheden die roerloos blijven staren het monotone, het lied zonder verhaal dat toonloos de tijd laat passeren met schreden die al dolend…

Groen is de slag van de stroom door het dal van de dag heuvlen van licht zijn de wallen de stad is een fort door de poorten der bruggen ligt zon gestort over de ruggen der golven de stad is bedolven onder het haar van de zon.…

Mijn moeder komt uit Afrika en vaderlief is Noor. En daar heb ik al heel wat moeilijkheden mee gehad. Mijn ouders houden veel van mij. Daar ligt de knoop niet hoor! Ik ben nog steeds hun lieve, kleine, teerbeminde schat. Toch ben ik een geval apart, want ik ben een mulat. -------------------------------------------------- Een versje over…

zonder zich te storen aan een wereld die vechtend verkloot blies hij de laatste adem uit en stierf de hongerdood zonder zich te storen aan een wereld zonder brood blies hij de laatste adem uit en stierf de heldendood maar de tranen in hun ogen, uitingen van angst of pijn, glinsterend verdampend op hun wang, zouden dezelfde kunnen zijn…

Geboren in onweer ontlading en donderslag de flitsvereniging van twee vuurstenen, de ene rond - vol, de ander lang en fors is zij een verzinsel mannelijk begonnen is hij sindsdien onvermoeibaar bezig met uitvinden hoe een en ander in elkaar steekt het gat te dichten valt jaagt hij haar achterna krast en tekent hij spijkert, pint haar…

Lampen, de lichtheid van het bestaan Licht over de gehele wereld Hoeveel jaren korter zal de aarde leven Doordat overal die lampen branden Op straten, in winkels, in de cafés, de bordelen. Zien zonder te kijken, meer licht, minder waarnemen Niet meer voelen, geen geur Al die computers Geen gevoel, wel "contact" Geen aanraking. Met internet…

Het kruis brandt op mijn ziel als kindervuistjes rammen, op trommels van verlangen op het netvlies van de wereld van een hunkerende God Dit licht waarvoor ik kniel om schaduw in te dammen en normen op te hangen aan de doornen van de mensheid in haar onomkeerbaar lot verzoent zich met het offer, wat genageld aan het hart de hemel waar moet…

Het leven is niet makkelijk , het is je kracht en wil om het te doorstaan. Vrienden, lovers komen en gaan. Voel je niet alleen , want dat ben je niet. Doe wat je wilt en geniet. Het moet je niet schelen wat een ander denkt. Jij zal moeten nemen en schenken. Blijf positief, doe niet wat de rest wilt dat je doet. Jij hebt controle over je leven…

Er gaan eindeloos dagen voorbij, samengepakt in een bundel van tijd, van op afstand als een amorfe brei en zij lijken allen aaneen gebreid. Krampachtig het gesprek gaande, geen moment te laten blijken, alle dagen ten overstaande voor een obligate pose te wijken. Verloren is het juiste moment. Achteloos, voorbij voor je het weet. Voor iemand…

Mensen met een spiegel en een treinvertraging kijken in de spiegel en zeggen heb ik wel zo'n haast? Mensen met een spiegel en een computer kijken in de spiegel en denken hoe kan ik zonder? Mensen met een spiegel en een heel gelukkig leven kijken in de spiegel en bedenken zich dan dat ze ook wat aan een ander kunnen geven…

Geborgen ligt in eenzaamheid het eiland onder de hemelboog. Onttrokken aan de horizon, bijna verloren voor het oog. Door zeewind voortgedreven, wuiven stralend witte wolken het eiland toe, dat zich slechts door zonderlingen laat bevolken. Alle golven zijn gesmoord die in de branding breken. Zo ver het oog reiken kan, is de wereld er gladgestreken…

Toen de dag zich draaide naar de wereld lag er in jouw bruine ogen dat donkerblond verlangen naar droevere weemoed dan die je had gevangen en aan zwarte horizon verloor een boom zijn uiterlijke schaamte en wentelde een droom zich uit de zomer naar een herfstgeraamte.…

stilstaan bij de beelden van toen, roepen ze nog altijd kippenvel op gaten die geslagen zijn in New York, mensenlevens is het gemis duidelijk voelbaar verenigen liefdevolle handen in de hoop de weg naar tolerantie te slechten…

Sterren laten zich zien op boulevards, zijn verzonken in het diepste van alles boven het alledaagse leven gelegen, naar trouwe dragers van onmetelijk licht kijk je op, zoekt men in het aardedonker met een dorstig hart vol verlangen, de schittering plots aan diggelen doet de adem nog verder stoten naar alle in geluk uitspattende richtingen…

Verzen vlerken langs mijn schaduw rijmen resten ongeluk waar de liefde mij mag lijmen loopt de tijd zijn wijzers stuk In des mensheid open geesten kranst de ader tomeloos in de hartslag van de Aarde om des wereld's tondeldoos Mensenkind als universum middelpunt van eigenheid speelt zijn hoofdrol tussen sterren aan een zuiver firmament…