Alle inzendingen over emoties

drie jaar geleden op donderdag 23 november 2006 om half acht in de morgen de dag dat mijn wereld op zijn grondvesten schudde en de hemel naar beneden donderde de tijd stil stond voor mij in verdwazing maar iedereen verder leek te leven alleen jij was dood zo vaak liep ik huilend in jouw voetsporen terug stond voor jouw venster stil…

vandaag sta ik aan zee en zie hoe golven doen alsof de wereld niet veranderd is nu ik door mij en jou verlaten ben blijf toch... smeek ik de zee die zachtjes uitwaaiert over het strand waar krullend schuim gelaarsde voeten streelt naar terugtrekkend water strek ik mijn handen uit tot de verbinding is verbroken en voetsporen zijn uitgewist…

alleen heel stil en alleen verbonden maar een onuitgesproken woord en weer heel alleen zoveel er om heen maar uiteindelijk leef je je leven alleen geef je jezelf weg vergeet je jezelf weer herken je jezelf niet heel stil en alleen…

Aan alles komt een einde. Aan de mooiste bloem. Aan het gelukkigste stel. Aan de rijkdom en roem. Aan het verhaal dat ik vertel. Aan alles komt een einde. Aan de slapeloze nacht. Aan het de film die je verveelt. Aan de pijn die je verwacht. Aan de tijd die je verspilt. Aan alles komt een einde. Doordat alles steeds verdwijnt. Geweldig…

toen jij was overleden zei ze dat al was je jong 'het een bedoeling heeft' nu ben je langer dood dan je hebt geleefd en nog begrijp ik niet waar zij het over had…

in een diep verlangen naar het leven ving ik met mijn ogen dicht de vlinders die jij zond krulden vingers fluisterwoordjes en heel even voelde ik dat ik je werkelijk verstond tot mijn handen open braken daar de stilte zweeg, ontstemd 'k had in angst ze kwijt te raken alles vleugel lam geklemd…

Als zachte kindervingertjes voorzichtig strelend zalf smeren op oma’s zere knie haar oogkes troostten ben je zo gevallen……. ja dan kan oma alleen maar zeggen nu nog een kus en het is over fluister ik mijn spierpijn maar onhoorbaar in de wind…

Als kleine tollenaar inde ik van het Wad liefde, liefde die broos me omarmde en die mij bevrijdde van het juk om steeds maar drenkeling te wezen het koor van zout zonder een duidelijke dirigent braken de golven en tilden het schuim ver boven mijn kunnen zodat ik balanceerde tussen de mimiek van het klassiek of de garderobe die het heden…

Een roodborstje landde op de hoek van een haag een bolletje rood maar niet van de kou een vluggertje zo te zien en zo groen was mijn haag…

ooit zat ze met samengeknepen billen op een kotter tijdens een zeetripje haar hart klopte haar ogen vertelden het verhaal van ooit vroeger op de Schelde ze moest het roer overnemen van haar papa als rechtgeaarde schippersdochter binnen de vaargeul van de boeien blijven het ging fout een zeestomer loeide angst geboren deed haar…

Verlaten kleuren verliezen hun pracht. Afstanden zijn leegtes die weinig verschillen of echo's weer hun hoop teruggeven. Geluk is een koud woord geworden dat ik verstoppen wil. Want mijn schaduw blijft rusteloos en dwaalt mijn dromen voorbij wanneer ik mijn herinneringen steeds verlies en de tijd en de wind alles bespelen en verdelen over…

De angst in je ogen Het gemis in je gezicht nooit had je het zo moeilijk. je vecht tegen je tranen hoopt op een toekomst ooit als vroeger…

veel moeite niet om binnen in je tekst te komen je taal is helder en je zinnen leunen stevig in hun fundament je beeld is helder zie ik door de pas gewassen ramen het houdbaar heden is vertrouwd, zoals jij bent toch maakt verleden je tot wat ik graag leer kennen woorden van nu beklijven even niet ze rijpen op het end…

draag mijn schaduw tot aan het donker waar angst slaap zal ontberen want het zal weer morgen worden zo had de zon bedacht -een stralende opkomst- maar voor mij niet licht te verteren…

duizenden druppels op harige handen vertellen van de waanzin van het fanatisme van de laaghartigheid plus het heikele van het thema dat een opgelegd dogma is…

Zo je best doen dat de onderste steen boven komt en toch tevergeefs. Zo je best doen dat de kinderen wijs worden en toch tevergeefs. Zo je best doen dat het licht mag doorgang vinden en toch tevergeefs. Zo je best doen dat er iets verandert en toch tevergeefs. Zo je best doen dat de glimlach terugkomt, niet tevergeefs.…

lang voor hij zijn arm rond haar schouders legde had zij in zijn ogen haar verloren dromen gelezen, ook die van hem zijn lichaamstaal had haar vertelt in hem te durven geloven vol vertrouwen heeft zij haar hand in de zijne gelegd hun wereld is nu van samenzijn beloftevol luistert nu de wind…

de hemel huilt op de tere witte rozen een zachte deken daaronder zwijgt hij zijn glimlach blijft en verzacht de pijn veelvuldig waardig nijgen een laatste blik in de aarde waar deze moedige man rust zo ver weg van de wereld en zo dichtbij in ons hart teruggegeven aan de aarde die nu triomfantelijk deelt in het brood der engelen…

Hier, neem nu alles maar dat je steeds stelen wilde te moe is mijn gemoed om nog wat terug te doen. Mijn dagen zijn al lang een stille dood gestorven ik voel niet meer de pijn van wat had kunnen zijn. Mijn zakken zitten leeg beroofd van alle werken waarvoor jij vangsten ving maar de verdienste zweeg van daden en vol roem de handen…

handenwringend samen zittend in dat intens diepe grote verdriet hun angst delend is daar die arm is hij weer voor even de jonge man met wie ze ooit zo vol liefde en vertrouwen de grootste stap in haar leven nam een moment van troost daar ligt immers hun kind vechtend voor haar leven…

Bij mij moet je niet wezen als je wil weten wat me beroert, heel treurig is mijn wezen en is dat niet genoeg? 'K hou niet van overdrijven. langsdrijven als een boot op een rivier, statig en traag kan me toch méér boeien. Op het land bezijden hoor ik koeien loeien alsof er niks voorbij is gegaan, geen Tijd, geen grenzen lijkt het…

De dood arriveerde veel te vroeg in jouw leven. Waarom? Waarom jij? Waarom nu? Waarom zo jong? Waarom? WAAROM GODVERDOMME? Waarom?…

dozen vol sigaren met gescheurde enkelbandjes, gedoseerd en op rijm gesneden in dozen die van heling en eerzucht afkomstig blijken te zijn wel met hier en daar een knaagrandje want de muizenbevrijder kent geen waarde aan die dingen die eens in de lucht wolkjes gaan kringen zelfs de al opgeraakte stompjes in een verzameling van pruimtabak…

Ik heb je ogen nog niet gezien wel je woorden gelezen ken je nummer en hoef je niet te bellen want er is niets te vertellen. Alles dat je weten moet is al lang bij je bekend want elke ziel heeft een tweede op deze kloof alleen moet je die wel weten te vinden en jij hebt haar gevonden. De maan geeft rust vannacht en sterren stralen…

Ik mis je omdat je me niet wilt begrijpen ik vergis me als ik zeg het moet nog rijpen ik had liever niet dat het begon ik vergeet je maar ook vergeten is begrijpen ik weet alleen niet hoe.…

Wat was dat is, en gaat niet weg het blijft hoe vaak ik toch zeg ga toch weg, laat mij alleen laat mij de tijd veel belangrijker om mij heen dan dit, maar toch het blijft totdat het slijt nog even en ook dit is onvoltooid verleden tijd…

adem de vadem op zee lengte na lengte ellenlang het is er zo dun ziltig maar vrij van elk mengen van de mensenzee en het diepe spoorloos op vingers van zout ik wou dat je daar bodemloos kon vallen in een bedwelmend bedaren en gewichtsloos zweven op de nevel mezelf ontrukken van boven en onder maar ook weer wil ik er niet eeuwig blijven…

haardhout smeult nog op zijn laatste adem de kamer beweegt mijn handen onbedaard uit de muur rollen ogen op een kapotte vloer glazig en opgezwollen worden wonden bekeken huiver breekt uit de gaten in mijn huid, ik schuur de beenderen van het juk en leg ze op de as van wat was…

het bleef stil toen ze elkaar in verdergaan begroetten één van hen had moeten spreken maar ze zwegen wilden alleen maar in schuifelende voeten een aarzeling horen die eigen gedachten verwoordden…

Hoe imposant de bergen ook kunnen zijn - zij werden niet gemaakt in een dag… Het is een kwestie van geduld hoe indrukwekkend de watervallen ook zijn - zij werden niet gemaakt in een dag… Het is een kwestie van geduld en wat de golven van de zee betreft - zij werden niet gemaakt in een dag… Het is een kwestie van geduld tot de…