Alle inzendingen over afscheid

Het werd naar de hemel gedreven op een witte wolk, zo donzig en zacht zijn zieltje was maar even op aarde gebleven al had het zijn moeke, maanden blijde verwacht. Zijn wiegje zal lang in het huis nog gedijen zijn kruisje zal eeuwig in de lentetuin staan. de hemel zal zich in blauwheid verblijden als Hij door zijn rijk ziet een nieuw engeltje…

Als jij je laatste pijn moedig hebt verbeten 't verkrampt gelaat weer glad wordt en sereen en ik die met de moed der wanhoop heb gebeden een lege kamer verlaat in snikken en geween. Als mijn woorden niet meer tot je spreken het teder aanraken je niet meer ontroert sinds alle aardse verbondenheid werd verleden en je hierboven door de Heiland…

och jij verdord blad voortgestuwd door de storm rollend over de straat opgetild door de harde wind je waait mijn brievenbus binnen ik raap je op je voelt hard en breekbaar aan ik leg je in een boek het boek met de twee gouden sloten waar niemand wordt buitengesloten…

Gezicht, in de verste verte geen voltooid van zien, want zien doe je alleen met beide ogen. Het gezicht vermag meer, met zintuigen die alles mogen en soms te ver gaan, over de grens misschien. Het zijn instrumenten waarvan ik mij bedien voor een helder beeld, meestal vrolijk, maar ook bewogen. Dan verstart de blik en moeten tranen drogen. Prijs…

Laat los Zegt mijn hart Hoe krijg ik een opening Voor contact Zegt mijn hart Laat los Zegt mijn hart Ik wil contact Zegt mijn hart Maar ik wil het alleen Dus laat maar los Ik moet accepteren dat Wat ik in mijn hoofd heb gehaald Niet op werkelijkheid Gebaseerd is Het gebeurde alleen bij mij In mijn hoofd Alleen bij mij…

De openheid die je hebt gevonden. Met medemensen hebt gedeeld. Ruimte die je nu ervaren mag, tot voorbij onze horizon. Voor de priesterlijke vriendschap, die je altijd hebt geschonken, dank ik je van harte. Namens alle kostbare mensen, die je in al hun kwetsbaarheid, trouw hebt bijgestaan. Mijn moeder en mijn vader, en ook mij. Jouw…

de laatste adem zal mij niet ontsnappen samen gaan wij ooit uitgeblazen worden onder illuster gezang van vele koren het wordt geen welkomstlied want bladpapier zingt bergen en dalen waarin emoties juichen en huilen in hun verhalen terwijl tijd mijn geschiedenis op een kerfstok schrijft dirigeert hij de jaren in voor en tegenspoed…

Zoveel meermaals ongetelde dagen strijkt diffuus herfstlicht over het ongeboren land, zodat in haar eigen kleur kan dromen. Zoals de wind door het ravenzwarte haar streek, ruist een eindeloze beek het kan niet waar zijn dat zij daar in ruste ligt, een plek met eigen woord gekozen als een onvoltooid gedicht. Ik slijp haar gratie…

er is een rommelzolder in mijn huis ik deed net of deze niet bestond totdat de storm onverwachts de deur ontwrichtte en ik de rotzooi vond alle kamers zijn opgeruimd behalve deze het was me zeker te ver boven ik kwam er niet nu is het tijd en moet ik eraan geloven het is goed de trap erheen is eindeloos lang toch verzamel ik…

De profundis! klonk de bede, De profundis! zuchtte 't huis, 't huis, en al die knielden mede, in godvruchtig stemgedruis. Uit de diepten roepe ik, Heere, hoor, ik bidde u, naar mijn stem! wil uwe oor te mijwaart keren, die om bijstand biddend bem! Sloeg gij al mijn zonden gade, Heer, wie 'n zou niet ondergaan? Neen, bij u daar…

Maar ook zonder ons samen draait de wereld wel door, al weet ik niet waarom. Voor vriendschap is verhuizen als de dood. En ik blijf stom omdat ik stoer en sterk moet zijn, zoals wij waren. Maar stil durf ik een onbeholpen woord: enzovoort, enzovoort, enzovoort. ---------------------------------------- uit: 'Van, Als & Och'…

In het ooit wat wellicht over jaren arriveert houdt mij nu even wakker in de nacht, het toont mij de pracht van eens geëerd en tal van het beleefde andere eens gedacht. Nu loop ik even op een ander pad van blijdschap, zie de grote beer heel anders dan voorheen. Ik struikel over woorden en vraag dan hoe vind je dat we waren samen dat intens…

JIJ STAPTE door een deur op de grond uit de tijd die jij vorm gaf en ik monteer de posten om jou heen zo strak dat je blijft klemmen voorgoed op een kier ODIN IN ZWOLLE kam in zwembroek tocht op het oog dat loenste samen met het andere kleuren maar moeilijk kon onderscheiden vormen des te meer van dreigende wolken…

Steeds meer wilde zij lenen, ik gaf alles Tot ik niets meer over had dan verwachtingen In een onderpand alles goed zou maken Het gebeurde niet , zoals ook voorspelbaar Maar toch altijd onverwacht, waar ze Met het eerste licht gekomen was, ze Gaf me een hand en vertrok met de Laatste strofe uit haar zonneboek Wat ze duidelijk maakte…

jij bent weggegaan hebt me alleen gelaten het was zo plotseling niemand zag het aan komen niemand had het in de gaten nergens vond je enig gehoor zo velen weten nu juist wel of niet hoe het verder moet gaan allemaal zinloze adviezen immers pijn valt niet te delen maar het ergste van iemand achterlaten of verliezen is dat de wereld door…

zijn familie en wij buren ineens allemaal tegelijk op bezoek in zijn kamer de spullen onder ons verdeeld. alleen de brief in het linkervakje van de zelfgemaakte groene, houten kast durven we weg te gooien noch te posten of te lezen een week later loop ik onder het erfstuk, zijn paraplu door zijn regen…

Als gij mij eens zult komen zeggen, Dat gij mij straks voorgoed verlaat, Dan zal ik stil mijn handen leggen Rondom uw bleek en zacht gelaat. Dan zal ik in uw ogen schouwen, Die ik zo innig heb gekust, En andermaal u toevertrouwen, Wat in mijn diepste wezen rust. De goede Dood zal ons niet scheiden, Hij is de wachter, die ons beidt En tot…

een stukje mozaïek dat los laat de context verlaat ademloos in harde grond geraakt plaats maakt voor de boreling die naar adem hapt met argeloos gemak in een nieuwe context wordt geplakt stukje bij beetje sterven heeft weinig om het lijf hoe moeilijk kan het zijn hoe moeilijk…

Pap ik strooide je as op de plaats waar jij zo graag was De plaats waar jij geboren was Pap ik strooide je as en wist niet waar je was Ik zag alleen je as en dacht dat je er was Pap ik strooide je as En ik was op de plaats waar jij je leven lang het liefste was…

draag elke traan op handen kus het licht voorbij de pijngrens roep mij niet mijn lief denk mijn naam denk aan hoe onzeker hoe dwars ik was dat ik van je hield met alles wat ik had draag elke traan voorbij de pijngrens kus het licht…

het pierement speelt het oudjespaar danst een zomerregen valt de dichter is moe zijn laatste ballade een weg naar berusting op het lelieblanke blad het woord 'EINDE' als ultieme poëzie met slotstuk…

Gedragen door de wind In een bed van veren Waar overzicht bezint Navigeren Contouren geven aan Uitzichten geven Lijnen die door een landschap gaan De wind laat je zweven Neem waar en overzie Het kleine daar beneden Rivieren, zeeën en bergen die je ziet Drukte heb je vermeden Je passeert grenzen De zomer is gedaan Er zijn andere wensen…

gisteren zag ik jaren alle jaren vleugels krijgen hoger dan de hoogste allerhoogste wolken stijgen vandaag staan ze heel even op de grote aarde stil ze zijn voor nu bereikbaar niet meer buiten onze wil en morgen doen we onze onze warme handen open de jaren zullen vliegen en wat rest aan ons is hopen…

uiteindelijk zijn het mijn eigen keuzes mijn zelf gekozen pad wat gelukkig maakt om wie ik mag zijn gewoon omdat uiteindelijk zal ik loslaten andermans oordeel een niet gangbare weg mijn keuze was het niet ook niet mijn pad al had ik eeuwig lief gehad geïnvesteerd, geïncasseerd gewoon daarom uiteindelijk keer ik om en wandel…

Dat hij niet langer dreigen mocht, dat liet men hem verstaan. Hij is toen naar een plek gevlucht waar men hen niet kon slaan. Zijn koffer vol met deernis liet hij in het halletje staan, hij sloeg de voordeur keihard dicht en is toen weg gegaan. Toen kwam hij bij een ijskoud meer, hoorde sirenen zingen, ze vroegen hem heel lieflijk om in het…

nog regelmatig zeg ik je gedag dat deed ik ooit als afscheid heel stoer want het hoort nu eenmaal bij het leven op zijn tijd nog regelmatig zeg ik je gedag ik wuif je weg uit mijn gedachten heel raar want het hoort niet zo zoals we verwachten is het niet geweest zal het niet worden ik zeg je gedag omdat het mag omdat het…

aan de tulpenboom kleurde een enkel blad intens geel de takken reikten naar het wolkendek stormen dwongen het oude huis op de knieën ik vond de weg niet terug…

O lief mijn lief, het was een mooie zomer de bonte kleuren doven langzaam uit De wereld wordt voor mij steeds monotoner en nog wat witter wordt mijn witte huid En ook al kunnen wij nu nog maar even elkaar de lust van liefde geven, jij bewaart mijn ziel voor altijd in jouw leven in wie jij zelf geworden bent met mij Ik hoor jou zacht in huis…

De larve die ik was mocht kiezen Wordt een hard werkende bij of hommel Met een angel als laatste verdediging voor je het leven laat Wanneer geen strijd noch discussie je nog kan redden Of wordt een mier zo sterk als een os En in de massa opgelost Wordt een vlinder en fladder zorgeloos van bloem naar bloem In alle kinderlijke vrijheid…

Indien gij weet wat leven is en lijden, en welk een zee van weedom in een traan ligt, laat mij die holle weg in ’t woud vermijden, verg niet, dat ik mijn schreden naar die laan richt! Daar sluipen schimmen rond van vroeger tijden, een geestenheir, doodsbleek in ’t zilvren maanlicht. O laat geen lach die stille plek ontwijden, geen ruwe spot…