Alle inzendingen over eenzaamheid

drie buizerds zweefden boven de tuin ze floten naar elkaar de oude tuinman floot blij terug mag ik bij je zweven addee…

ik was vertwijfeld ten einde raad zocht contact maar iedereen had haast kringen vergingen zonder bericht had geen perspectieven zonder dat zicht ik wist dat dit moment ooit dichtbij zou komen door alles buitengesloten verstoken van ieder teken dat aangaf wie en wat ik was niemand bevestigde dat zag leegte van onbekenden vond…

Deze winter, bij het schaatsen: vos onder ijs. Twee glazen ogen keken op alsof hij zo omhoog zou springen met open bek als het plotseling zomer werd. Ik vlucht voor honderd boeren. Water breekt. Ik zwem mij langzaam dood. Mijn laatste woorden zijn gedacht ik kan niet meer en spreken gaat niet hier. Het is eenzaam. Aan deze kant.…

Je ligt in bed Er is een touw om je nek. Het leven is goed. Het brood is vers. Je groet een vriendelijke vrouw. Je drinkt thuis koffie. Je eet broodjes. Je leest de krant. Het leven is goed. Je gaat naar bed. Er is een touw om je nek. --------------------------------------------------------…

De mooie dode in een lijst van hout. De scherpe vouwen in zijn broek en hals, het oude haar dat met een spray verstevigd is, de rouge op de boerenwangen, de lipstick – wat een stervende al niet te wachten staat. Hij is vakkundig in de verf gezet, de zwaar geretoucheerde minnaar en roze etalagepop, liggend op je tv. Het leven stijgt elke avond…

Hier, tussen hoge heuv'len ingezonken, Ligt, eeuwig koel, de donkre waterplas, Klaar-kaatsend, als het rimp'loos spiegelglas, De hoogste loov'ren van de zon doorblonken. Hoe zacht wij naderde', onze stille pas Had storend in die eenzaamheid geklonken, De raven vloden op met luid gekras, Der spechten haam'ren stilde in de oude tronken. Op…

Alles gaat voorbij De treinen die langsrazen De koeien die daar grazen Het leven, jou en mij De stad, het dorp, de straten Ooit wordt het stil, verlaten Terug naar wat ooit was Van oersoep, water, gas Naar leven, jou en mij Treinen razen langs Koeien in de wei De zon die onder daalt Alles gaat voorbij…

De woordenwaterval is gestopt De letters komen niet meer Zij blijven aan de waterkant hangen. Aangespoeld door stapels leugens. Waar mist hangt Is het gevaarlijk beangstigend. De droom van helder licht is weggekwijnd door hartenpijn. De tranen zijn als regendruppels, maar de onzichtbaarheid blijft. De mist streelt mijn weemoed, gaat hard…

Diep in de veelzijdigheid van keuzes en idealen Verlangend naar dat ene in perfectie Hetgeen niet zal worden bereikt Lotsbestemming zal waarheid worden De onzekerheid groter Is dit het al? Moedeloosheid en strijd in 1 kamer bevrijd Al het andere telt niet meer Hoe te leren kijken naar andere wegen Stilstand zal nimmer voor vooruitgang…

eenzaam en alleen loop ik door een woestijn van sneeuw dwarrelende gedachten omgeven mij als een mist die grijzer is dan het wit om mij heen zo alleen zo alleen…

De zon is al maandenlang een smiley met een neerhangende mond en ik waad al eeuwenlang rond in een terneerzuigend moeras, waar piranha's mijn voeten en benen afkluiven. Zie dan maar eens voort te struinen. En ik goochel wat af om mijn ellende te transformeren en ik verzuip mezelf in bacchanalen van virtuele hugs en tederheden. En in de…

Elke weg ergens naartoe is een weg terug geworden elke stap die ik zet ben ik meer op mijn retour Nieuwe mensen die ik ontmoet zullen geen vrienden meer worden om elk woord dat ik zeg noemt men mij een ouwehoer Niemand die mij voor de voeten loopt men heeft mij ver achter zich gelaten elk tempo is er volledig uit doelloos dool ik door…

Ik ben verdwaald... Welke richting moet ik op Ik voel me alleen Ups and downs ik heb gefaald .. Ik weet niet wat ik wil. .. Ik heb geen doelen, dus mijn doelen ook niet gehaald Ik wil mijn verhaal kwijt Ik kijk om mij heen Ik zie niemand Niemand die mijn gevoelens voor mij vertaalt... Ik heb gefaald... Paniek en angst slaan toe…

Rakelings schijnt de zon haar warmte langs de steeds meer zoekgeraakte dag terwijl van binnen hele stormen razen is naar buiten toe de kalmte meester trilt de balans een heftig evenwicht starend naar verbleekte schaduwen van een onderhuidse veldslag schiet hij prevelend een gebedje naar zijn vaste beschermengel die ene met dat luisterende…

Mijn wereld wordt steeds kleiner Hij krimpt van dag tot dag Niet dat ik dat erg vind En het leven minder mag Niet dat ik mij zorgen maak Om wat meer eenzaamheid Dat heb je of je hebt het niet Je raakt het nooit meer kwijt Niet dat ik echt wakker lig Van al wat is verpest Maar wel dat ik mij veilig voel In de wereld die nog rest…

Hoe zwaar is mijn hart om te dragen Hoe zwak kan mijn stem om vriendschap vragen Hoe fragiel bespiedt mijn ziel de dagen in de verte en ik zie alleen nog nostalgie.…

Zijn gezicht toonde zijn sporen Van een leven lang hard werk Zijn rug gekromd van al dat bukken En toch was hij nog steeds heel sterk Zijn handen waren kolenschoppen Hij liep nu met een oude stok De kolenmijnen zijn gesloten Hij was verbitterd, dat kon hij uiten En zij heel bars:"joh, donder op"…

Niemand niemand is er over ik heb ze weggejaagd een voor een er is niemand meer tegen wie ik kan praten bij wie ik kan huilen naast wie ik kan schreeuwen niemand die mij nog kan verdragen bij wie ik mezelf durf te zijn in mijn bangste dagen…

Ik rook drink doe verder niets lees geen boek ontvang geen vrienden denk enkel na zie geen licht voel geen vreugd geen wrok slechts verbittering val dieper en dieper tot de bodem in de zielloze ruimte begin van het einde in zicht komt dan plotseling iets is het een verschijning een woord gebaar gevoel dat mij krachtig…

mijn slaap was kort vannacht warrig waren de gedachten die bleven schimmig in onbekende verte hangen ze zijn dan moeilijk te duiden, of er nu engelen zongen dan wel sissende giftige slangen zich in het bewustzijn dwongen zeker is dat een zware klok het zesde uur verslaat en terwijl een zebravink ontwaakt neigt de hemel naar ontluikend…

ik loop over spijkers ben toch niet gek mijn bloed is rood maar met dope sterft het snel de stollingsdood heb ook gesneden van boven naar beneden maar aderen vloeien traag de dood blijft vaag in warm water ik ben nog niet ontsnapt uit het leven in dit stomme bad heb perspectief jij bent toch mijn lief…

in ons huis gezeten met en toch zonder jou sneeuwt het herinneringen in grote en kleine vlokjes die mij omringen als stil of hardop ik praat met jou voel ik weer de warmte van ons verbond dat eens geringd als een warme jas aan jouw hand lopend voortgaand mij mantelt…

de hand van het beest in de boom de buit voor de geest die geneest in de inktzwarte nacht die de uitgezette lijnen luid loslaat in de lucht van de kamer van het meisje dat vlucht door het raam op straat voor het vuur dat vleugels geeft aan verhalen en zinnen zacht de vrucht van het uur dat het water op plekken onhoudbaar de weg van de wolken…

Verdwaald en doelloos doolt zij op een spoor waar zij zichzelf al lang geleden verloor. Niemand geeft immers nog gehoor. Eindelijk wordt zij geroepen vanuit het ware leven. Of zij zich weer in het hier nu wil begeven. Angstig en zwaar zal het zijn maar mocht er toch weer een reden zijn dan komt zij zeker terug met bevende handen maar…

is er de melancholie van overvloed als gevoelens zijn uitgeput door veelheid in nuance lijkt de ziel beboet door aangereikte kansen, van woorden die nu rusten in de geest of in mijn hart, vaak met gesloten ogen roep ik in de leegte van een woestijn van vergane glorie of word ik binnenkort door de natuur dan wel mijn gemoed naar…

ik dwaalde zocht overal contact raakte muren en bomen maar niets dat warmte gaf zag mensen passeren zonder ogen en lijf strak in de kleren voor mij was geen tijd voelde drukte om mij bewegen stemmen bevroren op mijn ijskoude tocht wist dat de tijd stilte ging slaan merkte totale verstarring de trein kwam er aan stond bij de bomen…

Ik ben thuis, thuis waar mijn computer staat, thuis waar mijn depressie toeslaat, thuis waar mijn moeder gaat thuis waar mijn boeken staan. Thuis is waar ik ben, waar ik besta, thuis is waar ik opgesloten ben en waar ik liever niet naartoe ga. Thuis is mijn gevangenis, thuis is mijn onbehagen. Thuis is waar ik keer op keer word verslagen…

Eenzaam zat zij in de mist alsof ze niemand had, zo alleen dat ze niet wist waar ze precies zat. Want wanneer je eenzaam bent doet de zit-plek er niet toe maar 'k hoop wel dat ze weg is want daar blijven zitten leidt nergens toe.…

Erg hard te moeten breken me lieve vertrouwde waarden Doet heel hard pijn voelt ook weinig fijn... Poeslief en ik zijn erg aan Rust toe Digitale boel even alle boeken toe. Lichaam en ziel trekken dan slechts aan één zeel Zo prioritair ook ergens niet erg reëel. Rustig orde op zaken stellen, je concentreren op wat nu en hoe Vergt Rust ook…

Een commerciële medewerkster van Het Parool belde me overdag, begin van de middag, ik was net aan het wakker worden. 'Meneer Rutgers, ik heb een zonnig aanbod voor u, ik mag u twee weken gratis Het Parool aanbieden, want het is De Week Van De Krant, bent u daar van op de hoogte?' 'Maar, lieve schat, de zon schijnt buiten, meer heb ik echt…