Alle inzendingen over emoties

En ik plantte de tuin vol met zaadjes van wilde bloemen zag in gedachten oma’s huis met er voor haar tuintje met lathyrus zo teer en fijn de frêle bloemkopjes deinend in de lentewind even was ik weer het meisje zonder moeder even weer oma’s kind…

Ik maak van mijn hart geen moordkuil dat gebeurd al voldoende ik zei wat op mijn lever zat voordat je de vergissing afzoende Ik maak geen moordkuil van mijn hart die is daarvoor te klein maar wil voor deze keer eens de winnaar van dit gevecht zijn.…

Even klaart de lucht weer op, de wolken drijven voort met gouden rand. Ineens voel ik me zonder druk met iedereen verwant. Ik draag de sporen van 't verleden heel hevig in mijn ziel maar weet weer dat ik zonder schroom opnieuw voor 't leven kniel. De vragen blijven, twijfels ook want er is eb en vloed maar schelpjes langs het levensstrand…

Langzaam biggelt ze vanuit mijn ooghoek over mijn wang verzameld vocht vol emotie proef ik zout of zoet?…

Een mistige dag in mijn hoofd, ik kan niet denken, totaal verdoofd staar ik wezenloos voor mij uit: een diepe zucht ontsnapt mijn mond, ongedurig kijk ik wat rond, dwarrel gedachteloos door de lucht, in beweging kom ik niet: overmand door een onpeilbaar verdriet, om een geliefde, die het leven liet, waar het ooit vandaan is gekomen; het…

En kijk hier zit ik dan benen strak over elkaar Mijn vuisten verkrampt klaar voor het gevaar Zweetdruppels parelen rollen over mijn wang Ogen fel vol met vuur ik ben niet langer bang Diep in mij is de woede van alles wat is gebeurt Strijd is nu mijn motto niet langer meer getreurd Ik zucht snak naar lucht en vind mijn eigen kracht…

Als ze je in de verte zien, roerloos als een regengordijn; ondoordringbaar, omdat je afstand genomen hebt van deze ongedwongen sfeer; de leegte van het bestaan op- vullend, je verzettend tegen waar je nooit thuis was, op eigen initiatief afstand nemend van water en aarde, stille stranden, blauwe luchten, de ontwakende steden: definitief…

Teveel woorden gelaten op het papier dat niet wil. Niets bewaren wil dat woorden verandert en gedachten een verhaal geeft. Of een stilte baart en ontwaakt met woorden die ik drink of verzamel als de muntjes voor een doodgraver die graaft en muntjes vraagt om te begraven wat hij niet meer geloven wil als de dood er niet meer om vraagt.…

In hinkelsprongen stap ik met in krijt getekende cijfers over cijfers die niet meer betekenis vertonen dan een volgorde waarin men telt. Gedachten ketenen gevoel op onverklaarbare wijze openstelling van het hart ongestuurd pijn van verdriet voelend in ieder woord en ik huil jouw tranen weg omdat jij ze even niet wil laten zien.…

Heel langzaam glimlacht weer dit hart dat leed en pijn moest dragen, dat enkel nog kon klagen, vergat de warme zon, de bloemen en de vogels, maar nu weer alles won.…

In de la, een vergeelde envelop na al die jaren nog steeds dicht de inkt begint wat te verbleken soms wik en weeg ik die envelop in beide handen ….zal ik….maar nee deze brief die neem ik mee ongelezen op de dag dat ik voorgoed zal gaan vandaag lag die weer even in mijn hand de vergeelde envelop voorzichtig druk ik er mijn lippen op…

Voor jou Ben ik als een Illusie. Ik ben er niet echt. Hoe hard ik ook schreeuw, Ik ben een Illusie. Iemand Die je alleen in dromen ziet. Zonder betekenis. Een Illusie ben ik Voor jou.…

de woorden van de schrijver vlijen zich voorzichtig in mij neer er moet eerst plaatsgemaakt proef maar: de tonen van de smaak van goede wijn ontstaan pas in je mond en voel: de klanken die je toe wilt laten zijn toon voor toon te toetsen er is zo veel en toch zo één de geuren van een veld met zomerbloemen wij zaten onder eeuwenoude…

Haar ogen zijn als de zee vol hartstocht in haar branding als ze blootsvoets door een veld vol boterbloemen, madeliefjes en duizendschoon danst Het gras is warm van de zonnestralen ze bukt als ze een klaproosje ziet verrukt kijkt ze er op neer haar vingers strelen heel even maar de tere bloemblaadjes wat ben je mooi zegt haar glimlach…

Alsof het gordijn heel even trilde zo bewogen de dubbele plooien vluchtig als een zucht voor mij net waarneembaar de wind was het niet want schemer lag stil onder een luchtige deken van een warme lenteavond voelde jij soms het denken van mijn lachende rimpels terwijl trillende handen weerbarstige tulpen schikten weet je nog, als kind…

Nu jij niet meer bij mij bent wacht de nacht met vreemde stilte ik was jouw stem zo teder gewend omring het duister nu met kilte ben ik alleen, o nacht zo lang hoor ik slechts in tranenzang hoe dwaas ochtend zal aanbreken zonder jou in mijn vizier eenzaam is het wachten hier dat mijn hart niet meer zal hopen.…

geen dreiging aan de lucht de wind waait alle wolken boven mijn zomers paradijs naar veilig verre oorden op afstand van het alledaagse loert achteloos de angst de vogels wagen zich dichtbij totdat een moeder-merel zich laat horen…

Het strikje is diep blauw blonde haren worden gevangen en dansen eigenwijs op haar rug grijze stoeptegels laten huppelpasjes tellen van één tot tien, twintig of soms wel tot honderd hij grijnst en vraagt of zij een ijsje wil als haar glimlach chocola laat smelten wordt de verpakking achteloos weggegooid haar handje pakt vertrouwen de…

Spoken uit het verleden dansen in het donker van de nacht soms wil ik leven in een leugen alsof jij mijn lief nog steeds de adem van mijn ziel bent maar je deed de deur achter je dicht mijn hart huilt al blijven mijn wangen droog voorbij……fluistert de wind de echo schaterlacht…

We waren klaarwakker voor we sliepen, dat is een kans, die maar eens in je leven komt; daarvan zijn we ons heel goed bewust, ver verwijderd van alles daarbuiten. Wij doen aan zelfontplooiíng; dat is sterven, om herboren te worden: aanwezigheid vereist, wat een onverwachte wending geeft aan het tot heden onbekende, daarvan zijn wij ons heel…

De angst voor al wat komen ging dreigde haar te verlammen gisteren liet ze toe dat haar voeten als het ware vast werden gezogen in drijfzand haar hoofd bonkte zweetpareltjes op haar klamme huid en voorhoofd haar adem stokkend …….. maar ze herpakte zich in de nachtelijke uren de wolvin in haar bracht en wakkerde kracht je hebt een…

Waar je ogen nog vragen en het afscheid de stilte verandert in een cocon verlies ik de tijd van antwoorden en vraag ik niets meer dat woorden kleurt en gedachten verdrinkt in geluk dat met eenzaam vergeten begint…

Haar korte bonkige benen stampen in de wind volwassen zijn haar passen de lach is nog een kind haar handen draaien sierlijk zij wijzen naar de lucht ballonnen zweven door elkaar zij kijkt en straalt en zucht haar ogen staan wat scheef het neusje wil naar binnen haar tongetje gaat nooit op slot beweegt haar eigen zinnen elke dag is…

Hij was een iets andere versie mens, ontstaan in het isolement. Dankbaar maakte hij gebruik van deze dubbele betekenis. Men hoeft het niet als belemmering te zien; hij was vervreemd van zijn eigen vaagheid, liep in paniek langs de afgrondsrand. Voor er een woord was opgeschreven, werd het al te vaak verkeerd geïnterpreteerd; hij maakte…

Ze passeert de boom een oude eik met in zijn bast twee namen die van hem en die van haar uit de tijd van ooit toen ze nog in liefde durfde te geloven gaf ze hem een hart…

Mijn tranen stromen gedachten zijn bij jou Heb zo met je te doen omdat ik van je hou Mijn tranen stromen om jouw intense verdriet Je hart wreed gebroken en dat verdien jij niet Mijn tranen stromen in golven bloedrood Jij bent me zo dierbaar hebt emoties ontbloot Mijn tranen stromen voor jou voor je pijn Jij deed er alles aan om…

Zij verdwijnt met de ouderdom Vrienden nemen haar mee In hun sterven Telkens wordt zij transparanter Mensen herkennen haar Alleen van nu Transparant kwetsbaar fragiel Even later Verdwenen.…

moeder kolft het warme melk en geeft de kat te drinken smeert wat zalf in de tepelkloven en heeft geleerd om in God te geloven zij schreit ter wille van de klok terwijl vader staat te wroeten in de aarde van zijn laatste tuin draagt zij haar dode kind naar het raam en noemt zachtjes zijn nieuwe naam…

De stilte van de nacht valt als een zware zwarte deken om heen. Zou dit het zijn, de eenzaamheid van de dood? Vertrouwd alleen....…

Mag ik jouw zinnen rijpen zoals je schoot mij kan bevrijden van lusten ongerijmd met ingelijste metaforen jou berijden nachten lang door het woud waarheen ik ga is het duister slechts mijn licht en sterf ik eer ik voor je sta maar ‘k moet de dood nog baren in scheuten pijn vanachter hemd en rok, toch bewaar ik in dit leven jouw laatste…