Alle inzendingen over emoties

Het is stil donker en levenloos machteloos maar dan ook een verontrustbare gevoel onweersmacht...krachtvol Streesloos... gerustelende gevoel onvergetelijke herrineren onmisbare emoties pijnelijke gevoel Levende geest met ondraagbare pijn die je nooit vergeten kan reist met je mee!…

Gaat er een deur dicht Gaat een andere deur weer open Want we willen natuurlijk wel weer Naar buiten kunnen lopen Dus we openen die andere deur Wat zou erachter zijn We zijn daar nog nooit geweest Dus is het daar wel fijn Dat weten we pas als we door die deur gaan Oef, weer een nieuw avontuur Was nog even aan het bijkomen Van die andere,…

Langzaam door de bomen Zie ik heel mooi licht Het blijken maar mijn dromen Dus hou ik mijn ogen dicht Langzaam droom ik toekomst Over dingen die ik mis Ik vind het nog het stomst Dat die gedachte er niet is Langzaam zie ik verleden Zwevend door de lucht Concentrerend op het heden Sluit ik af met een zucht Langzaam komen alle dingen…

Zacht met woorden. Warm wat jij wenst. Fluisteren met de liefde en de stem die dromen vangt. Waar jij met je handen niet meer eenzaam zoekt en wacht op het moment waarin ik zal zingen met jouw stem en jij mijn lichaam weer zal vullen met jouw gevonden droom.…

NEE ik wil het niet NEE ik kan het niet NEE ik kon het niet NEE ik was te laat NEE ik ben te vroeg NEE STOP NEE ik geloof je niet NEE het is mijn schuld NEE je gaat te snel Nee dit kan niet langer NEE ik heb het verpest Nee ik ben een prutser NEE DIT IS MIJN LAATST NEE! LEER NEE ZEGGEN! VOOR HET TE LAAT IS!…

Het lege veld ligt voor de dichter in mij spreekt het aan nog zó ver om te gaan de paden moeten uitgezet maar welk leidt naar het doel? na flinke storm is uitzicht beter, het onkruid weggewerkt ik kan de oude landweg gaan met kuilen waar verdriet blijft staan het oog verblind door tranen of kies ik voor de verre droom wegwijzers dwalend…

Soms lijkt het wel of ik gisteren nog knikkerde mijn eigen fiets uit ballorigheid de sloot in flikkerde Soms lijkt het wel of ik gisteren nog belletje trok appels pikte uit de boomgaard de klepel stilhing van de klok Soms lijkt het wel of ik gisteren nog zwemmen leerde mij afzette tegen alle regels en me overal vanaf keerde Soms lijkt…

Zo echt zo ongetemd zij kust de aarde en als het regent modder…

mijn woorden bouw ik in jouw nest rusten in zachtaardige warmte van de laatste zomerwinden daar laat ik mijn hart vrij voelen en waar je vervolgens iets van kunt vinden dat er nu niet meer toe doet, genegenheid is immers weer in beweging gezet een liefdesbriesje, dat waait door je blonde haren erkenning van het onmogelijke waar het…

Lopend langs de vloedlijn Het schreeuwen van meeuwen en de stem van een kind verwaaien in de stormwind Schuim rolt golvend naar ’t land, bereikt donderend het strand Keer op keer landt de zee En de branding bruist De verre einder als een lint scheidt het water van de luchten Wolken vluchten voor de wind Lucht je hart maar in de storm…

jouw rivier ontsprong in de mijne een twinkeling van stroming puur en onbevangen van inéénvloeiende voorjaarssneeuw vol van leven met vaste drang we rijpen, we groeien de bedding waardoor we waden is voor langer dan even…

De kilte verarmde De stilte verwarmde Totdat het vuur bluste En ik in het onbewuste Alles innig omarmde Ik de deken omsloeg Die ik tot dan droeg En het vuur berustend toeliet Weg van de pijn en het verdriet En ontving de troost, waar ik om vroeg…

Als men mij waardeert om wat ik ben, geniet ik met volle teugen Als men mijn onderwaardeert om wie ik ben, met mijn soms achterblijvende geheugen kan ik zeggen, klip en klaar dat mijn geheugen niet kan worden opgewaardeerd. Omdat mijn hoofd zegt, je bent nu wel uitgeleerd er kan in dat hoofd niks bij Moet ik accepteren net…

samen zwegen ze urenlang elk verdiept in een boek ieder voor zich op zoek naar een andere werkelijkheid daarna spraken zij fel van gevoel dat dringend om ontlading vroeg maar op een dag was het genoeg geweest en over de gemoederenvloed werd neergedrukt in draaien om een hete brij tot geen van beide nog iets ervan zei dat praten niet…

Waarom moet ik steeds zo huilen kan ik het verdriet geen plekje geven ik wil zo graag gewoon weer ik zijn uitbundig kunnen genieten van het leven Maar als ik dan al die graven zie waaronder mijn familie begraven ligt dan komen heel spontaan de tranen en biggelen zacht over mijn gezicht Verdriet moet je een plekje geven maar dat plekje is…

Ze zeggen dat engelen niet bestaan Maar zeker weten ze het niet Ze zeggen dat je een engel wordt Als niemand je meer in levende lijve ziet Ze weten dat engelen wel bestaan, dat je ze niet waarnemen kunt maar, al zie je hun schaduw niet ze zijn er wel, ook al zie je ze niet.…

Wanneer klinkende letters zijn kaak spontaan verrekken een spitse tong de poëzie beroert klimt een grijsgetinte pen naarstig naar boven ontziet geen lijnen maar vangt met 'n laatste lus nooit eerder op deze wijze geknoopt in één haal de laatste zin eer de punt is gezet…

De dag ijsbeert in de regen, marcheert over een druilerig perron op een ver en lege horizon gericht gedachten boemelen naar een bleke zon de passagiers tot niets verplicht stramme ijzers smelten samen tot slechts een optisch bedrog in synergie een plan te beramen met losse eindjes in hun zog de teugels strak in toom in trage cadans verdwijnt…

Verlangen naar jou is zo groot. Verlangen om met jou door te gaan is zo mooi. Verlangen is te groot om het in woorden uit te drukken. Ik verlang naar je...…

in de armoe van mijn bestaan dook jij op in mijn dringende leven niemand is voor iemand gemaakt zo denkbaar in onze hoofden wij veroorzaken elkaar ondeelbaar in ons hart maar slapen ieder onze eigen nachten jouw antenne gericht op voelen en ervaren een rode draad door onze bezieling niet bewust gezocht maar voelbaar één geheel ook al…

Soms zit ik zo vól emotie dat ik m'n tranen niet kan temmen en als ze vloeien ik écht niet weet hoe ze nu nog af te remmen. Want als ze rollen langs m'n wangen begrijp ik toch eigenlijk niet: kwamen deze zilte parels voort uit intense vreugde of tóch m'n stil verdriet?…

Het duurt al lang voor je gevoel; je lijkt de weg kwijt maar je weet nog wie je bent en hoe je heet… Leegte, onbestemd zijn; dat is wat ik bedoel. Je innerlijk is net een doolhof van emoties die zorgen dat je automatisch dat onbestemde gevoel ervaart zoals een schip dat niet weet welke koers het vaart. Hoewel je de koers in je hoofd al…

Als ik terug kom na mijn dood wil ik als mijn eigen hond. Heeft een doodnormaal leven en is gelukkig.…

dicht aan huis dwarrelen ze al rond in ‘t geel en zwart, bollekes mee hun frakske bonte veren, drukdoende achter in den hof vieren de spruiten hun laatste weken tot de eerste vorst de wind blaast anders, meer in vlagen kuist zachtjes de stuifzwammekes leeg zachte plofjes zorgen voor bruine ophef een regendruppel valt als een kassei op…

Je stem trilt. Je ogen razen. Je mond spreekt vuur. Je weet de waarheid. Je wil maar je mag niet, gedachten slaan op hol. Hopeloos verliefd misschien. Niet kwaad maar vergevend. Toegevend, toch wel. De woede is weg. De liefde is gekomen. Duizend woorden in je hoofd. De kamer is stil.…

Mijn tranen stromen gedachten zijn bij jou Heb zo met je te doen omdat ik van je hou Mijn tranen stromen om jouw intense verdriet Je hart wreed gebroken en dat verdien jij niet Mijn tranen stromen in golven bloedrood Jij bent me zo dierbaar hebt emoties ontbloot Mijn tranen stromen voor jou voor je pijn Jij deed er alles aan om…

wat doet het wanneer je berust in de nacht wat geeft het als je verdwijnt in het duister wat rest er nog net niet terug bij af wat een energie gedimd licht op eigen kracht…

Wat zal je doen als er geen morgen zal zijn? Zal je dan veranderen in je doen en welzijn? Zal je dan aardig en lief zijn? Zal je dan wel je eigen IK durven laten zien? Zal je dan je hart openstellen en je ziel laten zien? Wat zal je doen als er geen morgen zal zijn? Zal je hart die nu van steen is, veranderen in een warme gloed? Zal je dan…

Kansloos, stijlloos, hopeloos; Zinloos aan de kant geschoven. Kansloos liefst soldaat gemaakt. Stijlloos zonder schijn van kans. Zwijgend stil en doodgezwegen. Schreeuwend nooit gelijk gekregen. Maar het verdoemdenhoekje is nu leeg Daar zat een sloeber, die steeds zweeg: kansloos, stijlloos, hopeloos.…

herfstwater gebotteld uitgewrongen mij doordrongen In stilte anijsjes eten daar onder het bladerdak van die lindeboom en allengs terwijl ik de dartelaars gadesla klopt de vloek weer aan en nog het eeuwige klitten dit besef van voorbijgaan omstrengelt het mij met sterker garen…