Bloemen van Verdriet
Ik stilde je dorst
als een klontje van water
dat rilde je tong
waarna jij me later
in heilloos geklater
toen stuk hebt gebeten
en feilloos daarna
in het gras hebt gesmeten
Daar viel ik gemorst
op die bloem in de aarde
en bleek ik voor haar
nog van enige waarde
daar zij zielsverdord
al haar kracht had versleten
in schrijnende zon
die haar blad had versleten
Dus gaf ik haar dat
wat ze innig bewaarde
waarna ze in pracht
weer de wereld in staarde
die wereld waarin ik
ooit uit werd gesmeten
maar nu door haar naam
nooit meer was vergeten
Ik gaf haar een druppel
van vallend verdriet
vergeten was ik
maar zij nog lang niet
Zie ook: http://www.stromangedichten.blogspot.com
Schrijver: jan haak, 21 februari 2009
Geplaatst in de categorie: emoties