Alle inzendingen over emoties

zijn handjes gelijken op die van zijn Ma als de eirbezen ze verkleuren, dapper stapt hij door den hof aait de poes en zingt in zijn eigen zoveel vooruit dan rent hij op mij af en til ik hem hoog boven de bonenstaken…

Liedje van verlangen Herinneringen aan dierbare dingen, lavendelgeuren, thijm, rozemarijn, mocht dat heus mijn werkelijkheid zijn? Het gestage grazen van de schapen, naast ons in het dal gehoed door de herder, iets verderop hun stal Maart met zijn bloeiende valeriaan, in Mei de brem. Oh, mocht ik daar nog eenmaal gaan en,oh hoorde…

Wind door m'n haren, golven op de kust opgewonden lijf maar innerlijke rust. Wij samen daar, armen om elkaar heen gestolen momenten, een paar uur "alleen". Volop genieten van wat ik nu voel lichaam vol warmte, de buitenlucht koel. Regen die neerkomt op mijn gezicht mijn blikken alleen maar naar binnen gericht. Ik zie hoe jij bent…

Soms doe ik stoerder dan ik me voel, zeg ik woorden die ik anders bedoel, speel ik dus eigenlijk toneel Waarheid zeggen is té emotioneel, want wie wil je pijnen horen of je stil verdriet? Men hoort liever dat je van het leven geniet…

Met lege woorden vertel ik je mijn pijn. Waar je ook bent en waar ik je weer mag vinden als onze momenten niet meer breken of verdwijnen in de stilte die bewegen wil maar wachten moet. Wanneer jij ontwaakt en ik je dromen zal vinden ben ik weer dapper en durf ik je te vragen of onze schaduwen ooit weer op elkaar zullen gaan lijken…

Weer loop ik door dit grote huis nu verworden tot een stille kluis. Mijn voetstappen verdwijnen welhaast peilloos diep, langs stille kamers en dode gangen. Eens was dit huis een bron van licht het zoete leven..waar kinderen draafden door marmeren gangen vol tomeloze energie en rode wangen. Zij zijn inmiddels van mij weggedreven en uitgezworven…

Haar nacht huilt zilte tranen terwijl het maanlicht op haar haren valt ogen en vingertoppen strelen de foto in haar hand ze huivert in het donker de maan, ziet vanaf boven haar schaduw voor het raam de fluister van de wind lijkt even stil te vallen want die weet wat zij niet uit durft te spreken van de morgen die nooit meer aan…

ik kijk omhoog en de wolk is groot en wit en prachig en allemachtig kijk hij lijkt op mijn ongeboren kind een foetusafdruk in de lucht en ik voel weer de pijn nog steeds als dolken nu komend via de wolken in mijn nietmoederzijn zucht ik kijk nog en zie alleen nog nevel…

de schuur met ingevallen schedel wacht al jaren op een nieuwe huid haar roestige klink kraakt schor en luid aan de vergroeide deur binnen hangt de geur van hout, smeerolie en verf in de getekende werkbank vangt het vale licht een vergeten scheur Zundapponderdelen op de plank een slagorde van sleutels aan de wand verfblikken kleurig op…

Een niet te leven leven Is als de dood Ik was als de dood voor het leven Nu ben ik Ook al als de dood Voor de dood…

Angst om alleen te zijn Alleen te blijven En je leven te leiden in pijn Angst om te vallen Niet meer op te kunnen staan Alleen in een donker gat te zijn Angst om te falen Niets meer goed te doen En alles om je heen te verliezen Angst om foute keuzes te maken Wanneer je de kans had Ergens voor te mogen kiezen…

Wij roeien met het licht van het goddelijke Het hart en ziel verheven van liefde Samensmeltend in oneindige dankbaarheid. De overdracht van vreugde naar onze medemens De kringen van ons leven bereiken ongekende hoogten Leren aanvaarden en leren geven De aarde voelen onder onze voeten, waar we aan toebehoren! Het teken dat wij allen…

Net geen stilte Zacht gesnik Op de achtergrond Van mijn huilen Net geen traan meer Want ik ben zo op Zo op van dit Dit alles Net geen kus Alleen op het voorhoofd Omdat de twijfel Zo groot was Net geen knuffel Omdat het allemaal Mijn eigen schuld Zou moeten zijn Net geen honger Beelden maken Me zo verliefd En daarom zo misselijk…

Als sarcasme te koop was, omdat ’t gebruikt werd dan was er vast een wet, die er ooit voor aangenomen was.…

En weer bakt zij lucht als een vaas met zijden bloemen niet van echt te onderscheiden blozend, bloeiend en groeiend zonder water zal zij altijd overleven haar tengels klemmen maar gedijen niet in aarde waar woekeren een hoge prijs betaalt ouder schenkt zij nog niet een tiend van haar schat, vergaard in onvermogen is haar geest haar laatste…

Mezelf afdrogend met de handdoek die eens de jouwe was droomde ik mezelf weer even terug in jouw warme armen een traan, drupte er over mijn net gedroogde wangen dan een zachte glimlach heel even terug in de tijd van toen jij mijn winter zo verwarmde en ik wist dat liefde ook genieten was…

Uitgedroogd, strompelend haast kruipend komt de eenzame dichter hier weer tot rust. Zijn hoofd vol vermoeienissen, het lichaam getergd tot in elke vezel doch gelukkig met zijn tijdelijke oase. Tussen het welig groen zwerven driftige duiven, pikkend en wijzend naar elkaar, druk debatterend om een korstje brood. De wind waait met de tijd…

Zeker weten... of tóch misschien? Weet jij het antwoord? Dichterbij... of afstand houden? Geef jij het aan? Vol overgave... of goed doordacht? Kun jij me helpen? Goudeerlijk... of op m'n woorden letten? Wat kun jij aan? Heel voorzichtig... of ervoor gaan? Mijn hart weet het al! Mezelf helemaal geven... of totáál verliezen…

Die bergen steeds zo hoog bestijgen steeds te steil in wanhoop wachtend moedeloos naar opgekeken, zijn met het volgen van het pad tenslotte spoedend naar het doel verbeten strijdend in voorspoed toch uiteindelijk uiteengeweken.…

"Hallo daar!" zei je en dat brak de dag in duizend stukken Je weer te zien zo onverwachts was wreed De kleur van schaamte dwingt tot haastig bukken hoofd omlaag de ogen neergeslagen laat niets merken, dwaze hoop Is dit wederzijds ontmoeten toeval of bedoeld, gewild Waarom over geluk gelogen Better to have loved and lost than never…

Er is graagte er is veel er is meer en wat er niet is dat voel ik is er misschien de volgende keer…

Het leven is een sleur voor de mensen die blijven steken. Veilig opgesloten in relaties zonder kleur waarvoor dromen zijn geweken. De kunst is om je fantasie te bevruchten en de roep van je ziel te horen. Dan hoef je voor gevoelens niet meer te vluchten en worden dromen weer opnieuw geboren.…

Haar lange blonde haren dansen losjes op haar rug haar pasjes gaan lichtvoetig het pinnen super vlug de ruiten spiegelen ogen gehaast en ongeremd haar handen dragen tassen woeste blikken onbestemd wil zij alleen maar shoppen schouwt elk pand als tent langs etalagepoppen verkleed als vrouw of vent haar leegte draagt steeds zwaarder…

Wat is dat toch, die onbedaarlijke schaterlach opborrelend vanuit mijn maag, langzaam omhoog kruipend naar mijn middenrif, zich een weg zoekt naar mijn keel langzaam met een bulderend geluid zich openbaart vanuit mijn mond, het niet meer kunnen stoppen er een onuitgesproken slappe lach aan overhouden, die zodra je de beelden in je…

Roerloos en stil is het woud als ik na de storm van het zijn loop langs het natte wilgenhout naar de oever van het avondmeer. Ver boven mij toont de hemel haar gebroken, purperen ribben. De zon is ver weg en slechts zichtbaar in oranjefletse strepen. Rust daalt nu zachtjes neer in deze koele, natte schemering. Hier hervind ik mij tenslotte…

In de nacht ben ik een vlinder. Op zoek naar het alfabet van eenzaam vragen om schaduwen en letters die niet vervagen en blijven wachten op een dialoog of een gebed. In een orgie van stemmen waar mijn dromen dwalen en warme ogen mij leiden naar de cocon verlies ik de werkelijkheid en ben jij de vlinder die…

Liefkozende handen jouw zachte lijf, lippen op de jouwe vingertoppen maken tepels stijf. Zó verleidelijk o , zo fout, beslagen autoramen vreemde lijven zo vertrouwd. Gedachten op hol door handen en stem, je maakt me week maar jij hoort bij haar en ik bij hem. Toch nóg een zoen handen om je gezicht, een laatste streling…

Wakker liggen en dromerig terugdenken aan de tijd van toen, ik nog een bakvis was en de boeken van Cissy van Marxveldt Joop Ter Heul verslond ik kon me helemaal in haar verplaatsen had immers zelf ook te grote voeten, piekerige haren handen die ik nergens kwijt kon op schoolfoto’s en dan die strik ze zeiden toen te klein voor tafellaken…

Gedachten uit het verleden scheren als meeuwen rakelings over de witte kammen van een oneindig golvende, diepblauwe zee. In de zoute werveling van zon en zee dalen mijn gedachten tenslotte neer om zich te herenigen met die eeuwigdurende cadans. Mijn hart legt hier nog eenmaal aan, om in die langzame, blauwe deining als laatste troost…

Zal ik jouw haren vlechten klinkt het vragend terwijl schijn bewegingen borsteloos langs rood en weelderig gaan glimlachend kijk ik haar aan en vraag om een spiegel zodat wij samen een buste vormen vervlochten met eerder gedachten gaan terug naar de vorige eeuw waarin het elke dag vlechten een dagelijkse strijd was en wapperende…