Alle inzendingen over wereld

Geïrriteerd of boos dat kun je zijn, maar dat iemand laten voelen dat doet veel pijn. Zeg wat je boos of geirriteerd maakt, wat het rotgevoel veroorzaakt. Stapel niet op wat je voelt, maar zeg wat je bedoelt. Iemand negeren doet echt enorm veel pijn, veel erger nog dan harde woorden of venijn. Ik kan je zeggen ik ga er soms een…

Genoeg geschreven sonnetten over een treurig bestaan, genoeg van de in het stof gebeten strofen, er is méér voor keizers boeg. Om de poëzie te herbeleven, dien ik naar een andere maat te streven, verder dan de hemel op aarde te geloven, het is te vroeg om de lekkende aarde te doven, en te vertrekken op de vilten zolen van de nachtelijke…

zwarte aarde onder mijn nagels van het wroeten in de grond tuinieren zou gelukkig maken dus steek ik het onkruid uit en tracht er vrolijk bij te fluiten maar nog danst mijn deuntje niet wortels wieden in de rijke klei bevestigt wat mij steeds verdriet dat het spruitje aan de onderkant opgroeit met een schoffelangst…

loop je mee naar het einde van de dag, samen kunnen we een stukje optrekken van het gordijn dat ons omgeeft het witte laken dat het daglicht smoort en 's avonds kunnen we als herders waken de kudde wolken als zwarte schapen die opgestegen zijn vanaf de grond achter het hek en liggen en waken en liggen en dromen en kijken naar de maan die traag…

De dag is voorbij, de avond begint, een schemering valt over straten en pleinen. Ergens hoor je nog een kind, dat niet naar binnen wil, wat dreinen. Wat hondengeblaf en kattengemiauw, de dag is af, de avond grauw. Maan en sterren geven licht vanuit een dronkere lucht, geven nog wat zicht aan mensen op de vlucht, die bang zijn voor de donkere…

mijn geboorteplaats is overladen door plekken die mij ontnomen zijn eens werden ze door dromen beschut alleen mijn benen kunnen mij nog vertellen wat mij ontlopen is als wandelaar puf ik…….. zoals ik door het bukken van mijn hoofd aan de regen denk te ontkomen, zal ik vergeten wat mij is ontfutselt…

Waar lentezon, in zomerse warmte geladen zorgt voor liedjes, fluitend over de paden waar mannen, soms hun plicht verzaken en mussen zwijgen op de zolderdaken ontwaakt de stad in tussenpozen voor hen, die slechts de droom verkiezen tot nieuwe wegen, andere plichten desnoods het schrijven, over verliezen waar menigeen, hen op komt zoeken…

Je krijgt je leven maar een keer Daarna moet je het ermee doen Met die ene keer Niet meer. Gooi je het te grabbel, is het voorbij Over en uit Een herstart kost moeite en energie Om er bovenop te krabbelen nog meer. Want dat leven, wat je maar een keer krijgt Voorziet niet in een herkansing. Dat leven, krijg je maar een…

Op zoek naar een glimlach, een vriendelijke blik, de oppervlakte doorgeprikt. Ontwapening de wereld is mijn deelgenoot, geen vluchtig vertier, maar een eeuwige kompaan, mijn mentor en minnares, stressvol en ontspannend. Mijn podium…

Soms voel ik mij een lenteblad, dat zich brutaal laat beschijnen, vroegtijdig, een pionier of een verkenner, kwetsbaar, dat wel. Een nachtvorst of een forse windvlaag, abrupt een einde. Toch ben ik sterk, trotseer de wereld, en laat de wind mij zacht bespelen, zuig de regen gulzig op, verrukt over mijn jonge leven. Reikhalzend naar een…

Ongeacht wat men zegt of wat men mij voorlegt zelf nog misschien vertaalt of zo nodig dikwijls herhaalt, het houdt mijn niet tegen de rugzak zal zwaar wegen het lijkt voor mij misschien een zegen ik drijf door mijn eigen zin, het is mijn leven niet horen wat men vertelt of hoe vaak men mij waarschuwend belt mijn eigen idee, krijgt voorrang…

Tot tweeduizendnegentien had ze nog voor geen meter te klagen: hoe vredig verliepen d'r dagen! Een hemel op aarde was dat. Voor haar was dat lang zo gebleven. Ze voelde geen oorlogsverdriet en angst voor terreur had ze niet, maar plots kwam de ramp ven d'r leven. Ineens bleek d'r wereld een bende. Ze kwam in een crisis terecht. Geen plek…

’s Nachts fluit ik mijn liedje Ik kijk door het raam en volg de wind De wind die mijn liedje wegdraagt Mijn liedje over al het verdriet ’s Nachts fluit ik mijn liedje Ik sta bij het meer en kniel Ik kijk naar de rimpels in het water Naar de zorgen die worden weggespoeld. ’s Nachts fluit ik mijn liedje Ik luister naar de melodie En soms…

Hier in mijn hartboezem ruil ik jouw diepste adem voor de zee, die rode gloed van mijn naakte onderlichaam mijn lijf siddert doorzichtig door de gaten van het ochtendgordijn deze dag, al vroeg onder regen gedompeld is jouw lijf als een rots, bebost maar onbegrepen, laat ik je gaan ik was slechts tegenwind en geef je mijn nachtvracht voor…

En hij die de maan schilderde tussen wolken, dun vervangen uit stilte van dromen, bijna zonder lippen zoenen zoekend naast nachtgordijnen en lotgenoten vanuit een zolder over de slapende stad konden we slechts rijmen in onze bijzondere gedachten door openhartig iets te zeggen over een stil bodemloos smachten onze lichamen ritmisch bewogen…

voor meer tijd aan de wal worden lege uren nuttig besteed zodra je de kustlijn nadert staar je niet blind in verzonken reliëfs heb lief en zie op rust van verademing op de canapé ongestoord binnen wend je de ogen op het ogenblik van windluwte kijk je naar buiten, naar ginds waar een diepere serene sfeer is nabij het water, dat ik zo…

De avond verzwijgt het dansen verlangend naar troost en zotte echo van jouw lach daar in het land van de brief waaruit je iedere avond voorleest schilder je maanlicht en nachtgeboomte onder het plafond van het hemelbalkon hark je de onrust als slappe gladiolen tot over de rand van een afgrond, zo schoon en je betaalt soms tol aan geestverwanten…

Hoe dikwijls dans jij rond kwetsbare schoonheid van innemende natuur in stromend taalgebied vraag je mijn woorden ter overweging slechts aangetast door vermoeden en tijd door wind bewogen tussen weifelende planeten het zonlicht reeds vergeten naar het droomverlies van waarheid.…

onmiskenbare adem uit stille naam gefluister achter een sluier van wolken bewegen niet alleen maar klanken nee, een boventoonzang begroet binnen de gekuste dageraad laat regen tranen wegwassen de wind houdt je uitademend wakker ramen verdampen rond nachten ten aanzien van woordgefluister wat zich ook al voordoet van hoog naar laag…

Gandhi gaf zijn leren sandalen aan een soldaat om op te lopen zijn bril aan een Indisch officier door voor hergebruik als vizier Je zou denken niet te betalen toch worden ze met zijn bord kom en zakklok nu in New York weerloos van waarde geveild Er viel ooit een visioen mee open al is nog niet op DNA gepeild Zie: www.nos.nl/nosjournaal…

Emoties Versterken de herinnering Verbanden aangebracht In het brein van scheiding Naar intuïtie Of het aangeleerde gedrag Tijd om bij te sturen In het systeem van het gezag Analyse van informatie Verbinding verliezen Scenario's bedacht In emoties die wij verkiezen... © MaWaStyle…

Een loomheid als een donzen deken omarmt me zacht en duwt me in de grond het wolkendek loert roerloos op een prooi kraaien en mussen gaan van schrik achteruitvliegen soms gonst een zwerm gedachteloze kevers de namiddagdruk voorbij 'k lik dorstig aan een boom, geen mens verlaat zijn blok het asfalt is een taaie brij lantarens rimpelen en…

ze zijn er klaar voor the home of the free the land of hope and glory waar dromen wonen in de harten van zij die nog vooruit durven na jaren van opgelegd juk vermanende vingertjes in de lucht die stofje per stofje ongezond de wereldburger zieker maakt mensen op elkaar doet schieten vanwege te grootschalig voorbeeld nu, eindelijk het woord…

Zonder grenzen is de stad waar ik vertoeven wil Het zicht is dun en ijl Mijn ogen staren stil Klanken strelen zacht mijn oor Storm ontaard in frisse bries Geen oorlog geen geweld Dit is de stad die ik verkies Ziltig smaakt de waterbron Rivier door dam, gespleten Vruchtbaar, oevers overspoeld O, Stad hoe zult gij heten! Onschuld,vrede…

Men zaait en oogst de psalmen als een waterval, zalmen springen eendrachtig naar een voltooid verleden, de ruimte herbergt de eenoog , eenling in z'n soort, spiegelt zich niet met achterdocht, erodeert niet in getal, houdt het oog gericht op de ingelegde treden waarin zool en ziel, in oordeel wordt beleden , de ware uitkomst zich…

We zijn weer eentje verder en het hoopje is vergroot misschien niet wijzer maar een beetje ouder en de wereld troost je draait nog altijd voort…

Wat wordt er op de wereld toch geleden. Ellende blijft voor velen niet bespaard. Wat is het aardse leven dan nog waard? Bestaat er niet zoiets als wereldvrede? Ik tracht een positief gedicht te schrijven en peins me daarom uitentreuren, maar de toestand op de aarde maakt het zwaar. 't Is moeilijk om een optimist te blijven... Al is er vorig…

dans de poetische cyclus de muur gedichten hun gezichten verdwenen hun stem blijft door spelen de kosmische strijd een vuurtoren in deze tijd leiden sleutelstad rode letters van Eugenio Montale de straten en verhalen hoge bomen vangen veel wind het tegengif van de dood begint mythische jagers positief blijven ademhalen vuurspuwers van…

vurige vingers glijden van de rand van de wereld gloeiend is de zon er bij lichtend op in onmacht en verdwijnt als een dief…

vurige vingers lekken aan de rand van de wereld de nacht doet een stap terug…