Alle inzendingen over emoties

Jong verfrissend groen Altijd lief ik je Maar als slakken komen vreten Hun slijmerig spoor achterlaten En driftig strooi met slakkenkorrel Gifgroen Hen niet deert Nog jou Wil ik je verlaten Voel mijn nederlaag Vretend slijmerig verslagen.…

Er staat een glanzend ijspaleis voorzien van koude muren de vloeren zijn er spiegelglad gedoofd zijn alle vuren. De tranen zijn van morgendauw die glanzen vele kleuren ze zijn vitrage voor een raam dat niemand op kan beuren. Het uitzicht is een sneeuwlandschap met witte poederbomen die dromend tot een einder staan waar Lente uit moet…

eerzuchtig groots schrijft de schrijver al nectarzoekend in de nachtelijke jasmijn die zich opent in de verkenning van de geheime mistral in storm van witte bloesem zelf in de pijn van gebroken talen heeft het controle over zijn poëzie als een ongerepte maagd die woorden verliest in druppels van wijnsap van het leven…

Koude stralen Doorboren de duisternis Van mijn geest Rennend zoek ik Een plek die kan dienen Als mijn toevluchtsoord Eeuwig bang Voor dat kleine beetje licht Dat mij op de hielen zit Zoveel verloren Doch is het niet voorbij Het wordt alleen maar erger Red mij, bevrijd mij Van dat laatste sprankje hoop Dat mij nog niet wil laten…

in een witgeschilderde bus achter geblindeerde ramen wordt hij binnengereden hij kijkt me aan ik kijk terug en zie zijn geschokte kop ik schraap mijn keel zijn metalen kunstbenen zuchten en slurpen alles zucht en slurpt in de ruïne hij aait de hond en tast naar emotie hij verween in een zoekgeraakt dossier zonder benen treedt…

wat voelde het vertrouwd toen die onzekerheid was verdwenen niet bang, niet benauwd niet bang om te worden afgewezen wat voelde het vrij zonder de greep van angst en pijn niet boos, alleen maar blij dat ik eindelijk mezelf weer kon zijn wat voelde het goed me niet meer alleen te hoeven voelen niet verlegen, juist met volle moed wetende…

Het gemis knaagt in versteende leegheid De miljoenen vragen zonder antwoorden Je eenvoudige uitleg, de taal van het volk die jij als enige zo prachtig kon verwoorden Elk jaar schrijf ik een gedicht voor jou gewoon, omdat ik 6 mei niet kan vergeten Je had ons land zo lief in zijn oorsprong Waarom die kogel…ik zal het nooit weten Je liefde…

Zeg maar niets Houd me vast Laat me even op Jouw schouders leunen Mijn handen Door jouw Donkere krulharen woelen Even die kus Heel even proeven Hoe het kan zijn Ben seni seviyorum Klinkt het als een Zachte fluister Wonderlijke woorden Krullen lippen noem het liefde het troost…

ze hoorde zijn stem als een waterval vanuit de verte al klaterend naderen liep hem tegemoet met zelfvertrouwen wankeler dan haar hoge hakken maar zijn spraakmakende uitstraling reduceerde haar tot een stamelende stoethaspel en voor ze wat woorden bij elkaar kon sprokkelen was hij alweer gevlogen haar achterlatend met schoenen vol…

Doffe woorden verlies ik aan de stenen ogen die niet kijken maar vermalen wat ik wil antwoorden in het moment dat naar stof en minachting smaakt en me achterlaat met gedachten die langzaam versplinteren maar geen geluid durven te maken.…

hoofdschuddend doekje voor het bloeden dat zij zal begaan, de dood bij voorbaat waarom zij weent bij de baard van de profeet, verscheurd een meiske van negen jaren duurt het al te lang en dan ploft een vergeten bom aan de rand van de samenleving het gebeurt, zomaar binnen de dijken en duinen staat men elkaar naar het leven sluipend…

Ik heb mijn wangen gedroogd en de tranen weggewreven het is tijd voor vrolijk zijn en weer tijd om te leven Ik heb mezelf bijeen geraapt de blik weer vooruit gericht schouders gerecht en hoofd omhoog voorzichtig een glimlach op m'n gezicht Niet teveel achterom kijken wat geweest is is voorbij ben weer in staat vooruit te kijken 'k werd…

Haar ogen schieten vuur ijskoud glijdt taal hard als staal langs onbegrepen terwijl hij zijn handen wast en even omkijkt brandt er een vraag op zijn lippen in gedachten strand hij licht jaren voorbij lest haat laat en gaat…

jij drong binnen in mijn huid ademde mij slechts door jouw mond en bewoonde elke porie tot ik je uit zou zweten in nevels van vergeten maar indringend als jouw zijn was in mij wasemde ik enkel tranen waarin ik jou niet vergeten kon en ik liet jou binnendringen in mijn adem ik nam met elke levensteug ook een deel van jou in me op jij…

Het punt is sprak hij, dat nergens een punt gezet wordt bij mij, het punt bij jou is sprak zij, dat je niet overal een punt van maken moet, want dat punt zetten, doe jezelf. Dus jij.…

Verstikt door honderden starende gezichten, die naar je kijken maar niet zien staan, hangt jouw leven aan één enkel draadje, terwijl je nog steeds met beide benen op een kruk staat. Je kijkt voor je uit en ziet het licht, je mompelt iets wat alleen ik kan horen en doet daarna je mond weer dicht. Je kijkt niet achterom en ziet dus niet, dat…

Ik moet het vertellen En heb het haar verteld Met tranen en witte rozen Zei: ‘Je maakt het mee misschien Onze zoon wordt vader Ik opa en jou een stukje terug Een kwart misschien’ Genoeg om te geloven.…

In de verte ziet ze hem verdwijnen zonder haar smekende uitgestrekte handen woedend weggeslagen. Het paradijs vol vogels zingt zachtjes zinderende liedjes van stille vrede die niet is, nog steeds niet is. Voelt hij geen prikken van ogen vol tranen die manen terug te komen maar nu met tederheid. De weg is zonbeschenen en geurt naar…

Ik had het fijnste gaas van het verlangen lief zoals een zachte bries het lichaam van de baadster en waar ik mij begaf, omgaf er mij een waas van angstaanjagend aangenaam verwelken. En een seizoen lang werd het avond. En toen - het hart hoog op de wind - verlangen zich bezeerde aan begeerte, hoe lief had ik dan niet dat feestelijk verlies,…

een koorddanser op de dunne draad van een lijngrafiek stijgend dalend balancerend in opwaartse tragiek in een hand de paraplu geen vangnet gesponnen uitgegleden en gewond de tred voort gezet wederom een dag gewonnen al voel ik mij ellendig en ben ik nog zo down dan acteer ik als een huilende clown waardoor de gesminkte lach je mijn tranen niet…

ik ben blij ik heb hem gezien ik kreeg vlinders in mijn buik ik zag hem op school ik heb hem gezien ik ben blij…

Er staat een bambi van ebbenhout voor het melkglas van mijn raam het staat er slank en niemand die het weet wie het tot in zijn flank zo teder sneed…

Scherven brengen geluk dus gooit zij na die uitspraak haar hele servies maar stuk.…

Ronddolend, aftastend, grenzen opzoekend ga ik door het leven. Op zoek naar ... ja naar wàt eigenlijk, iemand om liefde te geven? Neus stotend, vallend en weer opstaand rijg ik dag aan dag. Hopend en dromend dat het moment snel komen mag... dat ik mezelf zie, m'n masker af kan zetten en tòch tevreden ben. Uiteindelijk kan inzien:…

Chill with Chopin daarmee begon hij de dag het klonk als water uit een fontein dat van het helderste moest zijn…

Mijn vleugels samenklappend, maak ik vaart, ben ik altijd onderweg en toch schijnbaar nergens heen. Kraak mij niet, kreuk mij niet, probeer me niet te pakken, ik ben precies zo teer als het lijkt. In het duister en in het licht zullen mijn ragfijne voelsprieten je schoonheid bewonderen. Maar wacht, oordeel mij niet te snel Wacht nog…

Ontkoppelen Je wil ruimte en moet afscheid nemen van wat eens was. Alles nog opruimen voor een nieuw leven begint. En daar sta je dan met het verleden in twijfelende handen.…

ik voel jou in mijn vingertoppen je woont nog in mijn huid elke kleur draagt jouw geluid in klank hoor ik het kloppen hoeveel tijd is al verleden sinds mijn wereld werd gekanteld en het leven zwart gemanteld in dagen die door nachten gleden in de spiegel zie ik jouw gezicht voel je schaduw achter mij waar ogen branden in het lome licht…

En weer heb ik mijn neus gestoten Zou ik het dan nooit leren? En weer ben ik erin gestonken Zouden de kansen dan nooit keren? Telkens weer neem ik me voor Het nooit meer zo te zullen doen En iedere betaal ik de hoofdprijs Voor een ander, zonder fatsoen. Weer heb ik mijn neus gestoten Voor de zevenhonderdste keer En telkens denk ik dat…

een rivier brengt een leven tot leven en enkel een stam verstopt de waterweg het is geen verplichting je over te geven maar tranen die niet stoppen het is erger dan een overstroming van land en akker…