Alle inzendingen over emoties

stappen lijken bevroren herinneringen spiegelen weerzien, dolend bovendien buigzaam lijkt te breken ondergesneeuwd gewicht beticht ik mij de oorzaak blaas in mijn handen als om een ijskoud hart dat in geweten snijdt zomer in winter opwekt…

Haal je hoofd uit de slaapkamer en vertel me dan wat het is dat jij hebt gedaan waardoor de bedorven zin het leven opvoerde en wist te baren gekromd de rug door een paar uit het lood geslagen schouders genageld aan de paal van een staande ovatie ik hoef niet meer te klappen wanneer na iedere seconde de liefde al kreunend wordt…

sneeuwstorm witte woorden in jas verpakt ruzie op glad ijs verkoelt…

Welkom in mijn hart, kom maar in m'n armen. De tijd is weer gekomen om de liefde te omarmen. De winter is voorbij, vertrokken uit mijn hart. Lente is weer aangebroken tijd voor een nieuwe start. Een glimlach om m'n lippen bij élke nieuwe morgen. Met jou naast mij ontwaken voelt veilig en geborgen. De tijd die we samen delen…

De zon op het dak de pannen blinken dat het een lieve lust is her en der klinken helle stemmen in de tuinen zo lichtvoetig is de jubel om het felle licht verre van schuchter springt van tak tot tak al 't prille groen…

Ze heeft een regendruppel in haar hand, een klein gezicht maar slecht gemaakt. Ze wrijft hem droog. Het waait onder haar vliesdun kleed; ze vangt, verkleumd, een nieuw gezicht en spreekt ertegen: lief is klein en klein is overboord voorgoed verloren. Wat ze heeft dat mag ze houden: mager haar en wit gezicht van louter wind; een vuist…

Ik zag in die twee mooiste ogen een onmenselijk groot verdriet de tranen die van haar wangen rolden vergeet ik heel mijn leven niet Ze kon het leven zonder hem niet aan en nu was het liefste haar ontnomen 's morgens ging hij opgewekt de deur uit om 's avonds nooit meer thuis te komen Een mens met twee promile achter het stuur had hem op…

En weer Durf ik het je niet te zeggen Mis mijn Allerlaatste kans Steeds weer Kruip ik terug in mijn schulp Waar jij In mijn gedachten bent De angst Om dit kwijt te raken Hetgeen Wat ik nooit heb gehad…

Wat hoop ik erg dat weer wat tederheid en vogelenzang je arme hart bereiken. Je was zo eenzaam en verdrietig na alles wat je overkwam dat binnenkort de nieuwe lente misschien ook niet je ziel beroert omdat daar treurnis hangen bleef en veel te weinig licht en vrede.…

pas als je beseft dat alles wat is eindig is en dat datgene wat je achterlaat een zelfde lot te wachten staat zou het toch moeten lukken in vrede afscheid te nemen van wat het leven je geboden heeft maar dan nog weliswaar overkomt het mij niet zo vaak maar gisteren was het weer zover beelden uit mijn kinderjaren dringen zich aan mij…

De dag dat ik je moest verliezen, is de dag dat mijn hart getekend werd... Sinds die dag leef ik in een donkere schaduw, stiller dan de nacht... Sinds die dag heb ik leren leven in pijn... Ik ben op een harde manier er achter gekomen wat mis is gegaan... Wat bezielde me... Waarom... DE twee vragen die mij elke dag wakker houden... Echt letterlijk…

als hij vandaag in de schoonheid zou willen slapen zal het een landschap zijn zonder lichaam, langs lijnen met buitenaardse voetstappen waarin betraande ogen gaan sterven in winden van onbestaande realiteit in vernielde verwachtingen in het spinsel van donkere dagen lijkt de dichter in de man dronken van zijn eigen verzen en in het licht…

gebarsten druppels blijdschap vloeien traag voelbaar sijpelend weg het glas eens zo helder van klank is dof geworden kan de wijn niet meer omvatten, die door de scheuren weggelopen is. door de spleten dringt de wijn de droesem blijft dit sterven doet geen pijn…

Het is allesbehalve makkelijk, om met mij samen te leven. Misschien zelfs wel te hachelijk, ik zeg het maar even. Waarom zou je het eigenlijk nog doen? Waarom al die energie en tijd? Je kunt het toch niet meer overdoen, en heb je misschien achteraf wel spijt. Je moet het zelf maar weten. Je moet het zelf bepalen. Of heb jij je totaal ingebeten…

Doorgebogen berken treuren samen met wilgen over letters in het marmer die vervaagd spreken over zacht rustende geliefden Maar zwaarte omhult ons als een stenen mantel wanneer wij hen zoeken bezwaard sluipen we op loden tenen weg We zoeken jullie wel op je geliefde plaatsen daar vinden we zelf ook meer de rust…

Haar hals draait zich zo dat zij soepel het water tussen diep en ondiep kan aanschouwen een plaats waar bevlogen uitrust en twijgjes het zwijgen verdiepen bijt hij zijn tanden bloot het klappen geeft lentegeluid maar eenzaam waakt zij naast de nekslag verloren, eer nieuw leven ontwaakte…

Morgendauw streelt haar ogen wakker als een zachte kus de dageraad ontrolt zich vol gouden belofte aan haar voeten ze laat zich bekoren een warme glimlach krult haar lippen terwijl de wind speelt met koningwinter en de lente melodie die beiden een duet fluisteren alle twee aanlokkelijk sneeuwvlokken en roodblozende wangen witte…

Dromerige herinneringen aan toen bekeken door de roze bril van vandaag…

Jij draait je hand er niet voor om als ik je vraag ga je mee, je draait je hoofd niet weg als ik zeg, help me even je zegt geen nee, als ik je hulp nodig heb je bent er altijd. Je zegt niet, dat is niks voor mij als ik je vraag de was te doen je zegt niet dat doe ik niet als ik je vraag te koken je zegt geen nee als ik je kunsten nodig…

Ken jij de charmes van een maïsveld? Heb jij de bomen die er rond staan ooit geteld? Weet jij hoeveel mensen daar ooit zijn geweest? Was dat voor hen ook steeds een feest? Wil je weten hoe stil het daar kan zijn? Doe dan zoals ik, Nu. Heel alleen! Ga erheen! Dan voel je ook al die dingen om je heen. De stilte, de wind, de eenzaamheid…

Wat kan ik zeggen - is niet alles al gezegd van hoop en vreugde, lente en gedicht en ook van 't wachten op een nieuw bericht waarin de liefste heel zijn liefde heeft gelegd? Maar plots schijnt weer de zon boven de bomen en weet mijn hart dat 't voorjaar zal gaan komen.…

Zacht tikken op het raam halen gedachten even van hun plaats zwevend verplaatsen zij zich richting venster waar regen het ritme begeleidt het is een nacht als toen ze staat langzaam op en kijkt in de spiegel hij licht zwart…

Blauwgeurend, de sparkelgrop Langs de paden van de groes Met weemoed denkend aan de wrop Lang gelee, triestzeurend en batroes Het leven nu, is een grauwgegroppel Snaterend in je hoofd, vol kruig De oren vol met jostverstoppel De ogen bedekt met frummeltuig Ik ga terug, snel en met hestenvaars Achteruitleven, keerom naar de wommel Met warmtezoekende…

Wroeging, angst en schuldgevoel, drie woorden maar, slechts drie. Ach, hij of zij voor wie dit niks betekent, is een gelukkig mens.…

haar voetstappen raken woeste golven gedachten vluchten volgen kan niet, niet meer, maar lief had zij ze, zo lief het zout schrijnt in wonden terwijl wapperende haren om storm lijken te schreeuwen…

Niet iedereen kan zijn emotie uiten het blijft bij ze binnen en het komt niet naar buiten vaak roepen ze laat mij maar het is voor hen ook een gevoelige snaar ze kunnen hun emotie niet delen zeggen ook wat kan mij het schelen maar soms wordt het voor hen toch te zwaar zitten ze met hun handen in het haar probeer er dan voor ze te zijn luister…

Ik wil weer zingen weer leven houden van wie mij liefhebben de waarheid onder ogen zien mezelf weer zijn Ik durf te zingen te leven te houden van wie mij liefhebben de waarheid te erkennen mezelf te zijn Ik kan weer zingen weer leven weer houden van wie mij liefhebben de waarheid accepteren weer gewoon mezelf zijn…

mijn liefdevolle hand wil geven en zo volkomenheid schenken ik word door onbaatzuchtige passie gedreven wil jou met een pauwenstaart zwaaiend in mijn richting wenken waar ik het pad alvast met rozenblaadjes heb gestreeld opdat je vrijelijk voort kan schrijden en gratie wordt toebedeeld om omzichtig tot rijkdom te leiden toch geraakt…

Het stormt Is naar binnen geslagen Ik krijg het niet stil Ik ga maar slapen Al is dat niet wat ik wil…

Men zegt dat de liefde diep gaat de zin en lust daarna slechts enkele centimeters zeg mij dat het maar momenten zijn waar mijn, inmiddels volwassen heupen een schort voor dragen waar ik, ook voor het avondeten wederom mijn eigen boontjes dop en je keer op keer, iedere Goddeloze zondagochtend smeek om diepgang ik wil je niet meer uitzwaaien…