Alle inzendingen over emoties

Zoek mij niet op plekken waar tranen zijn zoek mij niet op plaatsen van verdriet en pijn Zoek mij niet in de schaduw of in de donkere nacht zoek mij niet in open velden of plekken van onmacht Maar zoek mij in het licht zo helder van geest vind mij in stille harmonie waar je nog nooit met mij bent geweest Ik laat me wel vinden door…

Het spiegelt wanneer de klok op zeven slaat terug naar docenten en het toen gunstig lot, uitbundig op het schoolbord. Niemand is veranderd. Alles is veranderd in het midden van de tafel. Ik luister, witte wijn helpt de stemmen omhoog schakelt oude liedjes aan nieuwe. Navelsex, potloodshorts, chevrolets en milf’s werpen…

Eigenlijk is dit mijn stil geheim omdat er over spreken zoveel commotie brengt vaak afschuw er over in heel veel ogen dan te lezen ook onbegrip soms word ik ook wel waarschuwend toegesproken mijn schrijven naar de jongens overzee die in de gevangenis hun leven moeten leven ik begon er al heel wat jaartjes geleden mee Zie ze als mijn…

Voel warmte, voel kou Voel beide. Hoor lawaai, hoor niets Hoor beide. Zie water, zie vuur. zie beide. Mijn gedachten en gevoel van elkaar gescheiden.…

En dat dit altijd zó zal zijn: verrijzenis na nacht van dood, het licht door duisternis omgeven, en water borrelend ten leven en bloed vergoten, rood. En dat dit steeds weer zó zal zijn: een witte weelde na de pijn van winter met zijn zwart berusten, je lippen die me schuchter kusten, de zoetheid van de wijn. En dat dit steeds méér zo…

Met een knipoogje naar de lente begiet zij elke sleutelbloem…

Ik voel mij leeg van binnen. Ik wil iets. Maar wat? Ik ben nog te jong om te werken. Maar ik wil iets doen. Maar wat? Aan mijn hobby’s heb ik niks. Ik wil iets doen, ik wil iets. Maar wat? Sporten heeft ook geen zin. Ik wil iets doen, ik wil iets zeggen. Maar wat? Wat kan ik doen om de leegte op te vullen. Niemand weet het antwoord. Mijn…

slechts schijnbaar bestaand lijkt het vuur op de maan door schaduw geblakerde bomen zwarter de nacht in verzengend verstand zwarter de dag die moet komen zwarter dan vuur in haar schijnbaar bestaan zwarter dan vuur op de maan…

Sterk zijn de vleugels die de geest tilt van het nest krachtig is de spirit die het lichaam gewillig maakt een strijd tussen elementen van ons bestaan de fantasie van ons leven overwint de cruel reality mits de spirit regeert en niet geroerd wordt door wat hij niet gelooft please laat mijn vleugels groter zijn dan het nest…

~~~ de weg glijdt onder mij voorbij banden slippen door teveel haast zo mooi, die sneeuw zo ongelegen mooi ik zie het groen bedekt en hoop vervaagt steeds meer wanneer gaat het in godsnaam weer dooien ~~~…

Als in kon vliegen op de onzichtbare vleugels van de wind verheven boven alles voorbij de horizon waar ik jou misschien vind om even te kijken hoe het met je gaat dan droomvlieg ik weer terug en weet ik dat je me nooit verlaat…

vertederd kijkt ze in het wiegje naar het kindje uit haar schoot ze schoof een generatie op haar baby ademt lief en zoet de handjes voelen teer en klein het huidje zachter dan satijn als moeder niet onsterfelijk blijkt zal`t kind uit haar nooit kind meer zijn ook dat schuift dan een plaatsje op…

je moeder, zei hij, en lachte de druppels kwamen vanzelf en onbevangenheid verdween ik wist dat het nooit meer zo kon zijn mijn moeder, zei ik, en huilde zijn zorgeloosheid verdween vanzelf en liefde onsteeg hij wist dat het nooit meer zo kon zijn…

de wereld is een bol b r e e d u i t g e m e t e n h a n g t e - e - n - g - r - ij - z - e - m - a - s - s - a rond te zijn H-O-O-F-D-P-IJ-N…

Vloeibaarder gevoel meestert zich reeds verdringt droge lucht die adem beneemt adem water in woestijn weer uit heel langzaam lost het op…

als het nieuwe maan is trekt zij de wereld binnen onweer in haar hart wind haalt zuurstof zee stroomt leven ze heeft geen stem er klinkt wel een kleine melodie…

Vol goede moed Op weg naar jou Veel was er te bespreken Komt het nog goed? Is er nog kans? Of zal de toekomst méér verbleken? Wij spraken Maar veel langs elkaar Geen hoor en wederhoor Mijn houding Was veel te naïef Ik dacht: ”Wij gaan er voor” Maar rekenen was nooit mijn ding Dat kan ik beter laten ’t Is over Het wordt nooit meer wat…

Als ik mijn gevoel laat spreken, ontstaat er verwarring, Omdat mijn verstand niet wil horen wat mijn hart zegt. Door verstandig erover na te denken Ontstaat er een gevoel van twijfel. Ik moet niet achter iets aanhollen, Maar omhelzen wat naar me toekomt.…

verzuurd op zoek naar zonnelicht zwicht al ras elk innerlijk vuur voor een dekken met de mantel die zwak wel van gemak voorziet maar beslist geen warmte geeft opgebrand raakt hij die zweeft zonder zijn hoge vlucht te schermen voor de sis van tegenwind die ijzig wee doet kermen laaien kan alleen met gloed hij die niet om winnen geeft…

Blacka Rosa zo noemde hij haar toen hij haar ogen kuste haar tegen zich aan drukte vlak voor hij haar verliet Ze voelde zijn hartenklop liet hem een dappere glimlach zien niet de tranen die haar hart verschroeiden omdat ze het wist Er zou geen weerzien komen haar bevende lippen kusten hem in een fluister haar door tranen omfloerste…

Hoeveel woorden nog die verkeerd worden begrepen voordat ze een brug slaan naar die man die naast je staat hoeveel mensen die elkaar blijven volgen voordat ze zelf na gaan denken wanneer het dogma het toneel verlaat Hoeveel rivieren van bloed moeten er stromen voordat ze stollen en we walgen van hetgeen we hebben aangericht…

op deze plek zegt oma kun je reuzen zien gratis in een wolkenfilm en als je goed kijkt heel misschien ook elfen en kabouters dus zie ik hier nieuwsgierig kind in haar van zon vergeven akker voortgedreven door de wind wondermooie wolkpartijen zij rijgen zich in mij aaneen tot prachtige verhalen de reus haalt mij niet in ik zal de reus…

Willemientje Een traan drupt op mijn handen kijkend naar de foto op het glazen tafeltje voor me Ik zou je willen zeggen dat ik je zo mis maar door de brok in mijn keel vind ik de juiste woorden niet Mijn ogen strelen stilletjes jouw gezicht veertien maanden het doet nog steeds zo’n pijn…

Ieder jaar krijgen we er weer een stukje levensbagage bij de rugzak wordt wat zwaarder voor jou, maar ook voor mij Toch zul je onderweg ook weleens weer een beetje last verliezen want hoe het leven ook loopt dat hebben we niet voor het kiezen We kunnen onze lasten dragen ook al valt het vaak niet mee dan willen we de rugtas legen vooruitziend…

De bomen geveld het kanaal keek niet eens om liep gewoon rechtdoor wat leek het landschap plots doorzichtig klein of was het leeg een open lade waar herinnering uit verdween…

met zachte mist bedekt de beelden in mijn hoofd scherpe pijn vervangen zo werd het me beloofd weemoed kleurt geheugen vergetelheid verzacht slikt u maar, mevrouwtje per dag een stuk of acht het wandelen in nevelen geprogrammeerd gevoel wat kan ik nog geloven zelfs ogen tranen koel…

met zachte mist bedekt de beelden in mijn hoofd scherpe pijn vervangen zo werd het me beloofd weemoed kleurt geheugen vergetelheid verzacht slikt u maar, mevrouwtje per dag een stuk of acht het wandelen in nevelen geprogrammeerd gevoel wat kan ik nog geloven zelfs ogen tranen koel…

vandaag verliest het kind in mij vandaag verliest het kind in mij opnieuw de hoop die blijkt, al kon hij het weten, verborgen in een onlosmakelijke knoop van liefde en zorgen alhoewel gedragen door een prille ochtend ligt het duister op de loer waar allengs onder de onbereikbare zon, de verwachting sterft wat dan het…

Met ons tweetjes op de caldera was het zelfs een vijgenboom aan te zien hoe duizeling- wekkend…

zittend op het zandtapijt gestreeld door de branding snuif ik adembenemend diep machtig zuiverend zout de ruimende wind blaast stormen uit mijn hoofd polijst mijn gekerfde ziel met zilte hand eeuwig dansende zee voert mij in zoete bekoring mee op het zangerig ritme van haar zwalpend geruis op aarde in deze hemel ligt mijn dierbaar…