Alle inzendingen over verdriet

Heb ik je al gezegd lieve pa hoeveel ik je mis dat is niet te beschrijven dat is een groot gemis Bijna zes weken terug ging je van mij heen mij achterlatend heel eenzaam, heel alleen Ik kon niet bedenken wat dat voor 'n gevoel kon zijn maar ik weet nu het doet ontzettend pijn Ik zal het een plaatsje moeten geven want het was je tijd…

De leegte vreet mij langzaam op, kijkend naar het duister. Een ziel eens zo licht springt zijn laatste sprong. Gemotiveerd door liefde en geluk, de laatste kus. Verlangend naar vroeger is het onmogelijk te stralen. Ik wacht op een schouder, een tedere lach. Maar tranen glinsteren al, als gebroken kristal. Vastklampend aan herinneringen…

Je raakt mij onbezocht. In bedeesde verbijstering proef ik de zilte dauw op mijn lippen, die als kristallijne, bevroren korrels smelten in d' ochtend-dans van de herfst. Verlammende zachte warmte laat mij verdrinken in gewichtloosheid, wanneer berijmde vingertoppen sluipend op mijn huid reiken en mijn stem doen breken. Sleur niet, trek…

De boodschap kwam onverwacht. En zo stort voor dat moment Heel even je wereld in elkaar Na een bericht Dat je liever niet had willen horen. Je weet immers niet van tevoren Wat je even later zult horen.…

Koud zo kil leeg zo stil Moe zo zwaar doodop zo maar Pijn zo ziek samen paniek Lief zo fijn trouw zo mijn Houden van hoeveel missen zo veel Komt goed ooit zie ik jou altijd weet dat ik van je hou…

uitkijkend over wijd gestrekt land dat nog altijd in diepe rust verkeert banen zonnestralen zich 'n weg door een grijs wolkendek vol herinneringen hoe ik op mijn hurken zit met armen wijd open wachtend op mijn kleine meid die mij in mijn armen vliegt nog altijd sta ik daar…

Als je doorgaans goed beschouwend, begrijpend kan praten, kan invoelen, kan meedenken, doordenken, boven materies, onderwerpen, gebeurtenissen staat.. deze uiterst goed kan aanvoelen, zien aankomen.. wil dat nog lang niet zeggen dat je af en toe, van tijd tot tijd gewoon tegen een schouder van een mens wil uithuilen, het uit snikken van verdriet…

Verdriet bij een ziekte verdriet wie kent het niet verdriet bij een scheiding heftig verdriet zoals je vaak ziet Iemand die dierbaar is, te verliezen hoe dan ook een wisselend gevoel gevoelens die je niet kunt beheersen iets wat gebeurt met een doel Je gaat op zoek naar onbeantwoorde vragen je gaat iemand missen tot en met je bent er helemaal…

Langzaam slechts vervliegt verdriet pas wanneer het ijler wordt is er ook r u i m t e voor wat vreugde hoewel het op de achtergrond altijd wel ergens aanwezig blijft verbazend ook hoe snel het soms weer terug is in de spotlights op de voorgrond van het toneel om alle aandacht op te eisen die het denkt te verdienen…

Stukje aarde drijvend op hoop dobberend op water zoekend, tastend naar de juiste richting zorgzaam gehuld in wazige slierten zon en dauw klein sprietje gras komt voorzichtig tevoorschijn plots overwoekerd door de schaduw van vluchtig onbegrip zonder mededogen, in één oogwenk verwoest de aarde nu dor en korrelig vertrappeld…

Ik probeer woorden te zoeken om te omschrijven hoe ik me nu voel, Ff met mezelf kletsen, Om uit te leggen wat ik bedoel. Al die drukte om me heen, De meesten hebben het beste met me voor, Maar toch voel ik me alleen. Elke dag lijkt zwaar, Je wilt het liever voor jezelf houden . Omdat niet iedereen zit te wachten op je bezwaar. Je voelt…

Het plein was klein, het monster levensgroot en vijftien meter was voor hem echt geen partij. Een paar seconden naar een wrede dood, wie denkt daar aan, men stond er vrolijk bij. Toen werd het donker als de zwarte nacht, minder nog dan een ademtocht; het was voorbij. Het monster had zijn wrede taak volbracht, het marktplein werd een ware doodsvallei…

Het kan me zomaar overvallen, weemoed omdat de blaadjes vallen, ben niet depri of anderszins, maar als ik die blaadjes vallen zie ginds, kan me zomaar overvallen dat weemoed gevoel, niet depri maar weemoedig, snap je wat of ik dan bedoel? Zodra de zon zijn stralen weer laat zien, is de weemoed weer verdwenen misschien ?…

Als dichte mist in de ochtend de eerste rijp op de bomen als extra dekens op het bed Het vel wat de warme melk afdekt "Velvolmaking" oftewel troosteloosheid van vele vele levens Toch snakken zovelen naar levensadem happend, zoekend, zich banend naar lucht Verlangend naar een zonnestraaltje wat soms de dichtgehouden overgordijnen kierend…

Wees niet de schroom'ge, die, in lomer avond-komen, herdenken zwijgen doet; ben ík de pleger niet, die met zijn eigen dromen zijn eigen treurnis voedt? - Treed nader, zie mij aan, en hoe mijn oog, gelaten, géen liefde vraagt, o kind; - ik heb de zeilen van 't verlangen neer-gelaten bij liggende' avond-wind... En weder teder in…

Gewenst geboren vrolijk kind zijn gelukkig met man en kinderen liefde kunnen geven aan groot en klein Als een rode draad geluk en verdriet liggen heel dicht bij elkaar geregeld een traantje laten ik ben er nog niet mee klaar Wanneer ziekte zo dominant aan regels gebonden ik ben een ander met stil verdriet verbonden Vrienden om je…

Er ligt een intellectueel eigendom op een eiland van pijn met mensen die hun eigen letters zijn geworden en ver over de zee praten papegaaien over heimwee toen alles nog gelukkig was en meubels in de kamers spraken jij bent onbereikbaar voor mij je zit, je staat op je spreekt, je slaapt je hebt een mening maar je blijft onbereikbaar…

wij lopen in een zon die zonder woorden schijnt voelbaar is de diepe pijn in de koude vingers van je hand lijken te verdwalen in de openheid van strand waar golven onze sporen halen in het verbreken van de band wij zijn gaan zitten op het zand in een sprakeloos troosten scheren meeuwen sierlijk over schreeuwend naar het land zacht…

In elke traan verlies ik wat liefde, die niet mocht bestaan. Nu verdampen mijn wangen de hoop op geluk. Mijn geloof is gevangen, m'n verlangen is stuk. Met elke druppel die viel ontnamen mijn ogen me het licht naar mijn ziel.…

Een geboorte met verdriet Intens dat je ons verliet Waarom heb je geen kans gekregen Om te mogen blijven leven Ik weet je was veel te klein Maar ik had zo graag jou oma willen zijn Ook al heb ik er vier Ik mis er een want jij bent niet hier Het is misschien raar Na 5 jaar Maar voor rouw staat gelukkig geen tijd Ons prinsesje kleine…

van binnen voel ik de pijn het had zo anders kunnen zijn. opeens was alles voorbij en jij en ik allebei vrij. jij ging verder alsof er niets was geweest voor mij is het leven nu geen feest. ik dacht dat we iets bijzonders hadden maar jij had al direct een ander bij de kladden kan dat dan al echt liefde zijn of doe je ook haar weer pijn? ik…

Een grauw verdriet is in mijn ziel begonnen, De dag is triest en vol onduldbaar wee... Ik weet het nu: 'k heb mij te laat bezonnen, Geen deelt mij ooit meer van zijn deernis mee. Vroeger ben ik mijn eigen zelf ontronnen, Wellust verkoor ik boven zoele vreê. En thans, helaas! ik geef mij laf verwonnen: Ik ben een wrak op zwalpend-zwarte zee…

Terwijl ik weer een oeverloze avond zwijgzaam doorbreng in Taverne Deuzeld en doe alsof ik op je wacht en ooit nog komt, hou ik niet op aanwezigheid van je afwezigheid te proeven in de voze holte die onverbiddelijke groeit tussen niet en nooit meer. Het is nog steeds en altijd jij in mijn woestijn.…

Vandaag sterven we in gedachten. Pijn die straks verzachten gaat. Geliefden die ons gaan verlaten. Tijd die stilstaat en toch bestaat. Werelden die van verre wenken. Illusies verdampen snel. Overgave is een feit. Niets kan ons meer krenken. Vreemd, maar toch vertrouwd, komt onze laatste dag. Door tranen breekt een lach. Het groot geschenk…

aan je denken is vluchten in een waanwereld echter dan die waar ziekte en dood je achterhaald en weggevreten hebben waar onze liefde verder groeit en bloeit en woekert in zalige vergetelheid tot een scherpe scherf realiteit de zeepbel laat barsten en mij teruggooit in de rauwe hel die ik beleven moet tot ik kortstondig…

Ik durf niet meer te schrijven Want de sterren staan niet meer goed in het akkoord van liefde, kans en geluk voor mij Ik waag het niet meer om te schrijven Want achter mij vindt de grote zonsverduistering plaats Ik durf niet meer te schrijven. Want mijn schoenen doen me zeer aan mijn voeten. Buiten is er het gerucht van krijg en oorlog. Ik ben…

Voor een splinter geluk, waaraan je langzaam dood zal bloeden, heb je de liefde verloochend. Je hebt het boek gesloten het laatste woord van hoop ontzegd, de pen die einde schreef gebroken, de dichter gemuilkorfd tot stilte. Nooit zal hij nog woorden weven of beloften plukken uit de wirwar van bramen, in de hoop dat ze rijp genoeg zijn…

Hier moet en zult gij zwijgen o gij, waar geen van weet, een poosje zwijgen en slapen, mijn Leed! Een poosje moet gij sparen uw tandjes, zo scherp en wreed; niet bijten meer, niet knagen, mijn Leed! De hoge beuken reuzelen zo stil in de stille lucht, en de kalmus, aan mijn voeten, 't is net, alsof hij zucht. En het water, aan mijn…

mijn asresten worden zwierig uitgezaaid over het gras verstrooid door de wind waarheen? ze verdwijnen zoals jij uit mijn leven verdween zonder laatste groet zonder omkijken het is voorbij ik lijd niet meer wat kan ik meer verlangen?…

dat ik niet méér voor je ben dan een storend stofje in je oog, dat in enkele knipperingen weggespoeld wordt door traanvocht dat geen tranen is laat tranen parelen in mijn ooghoeken, die geen krokodillentranen zijn…