Alle inzendingen over verdriet

Stukje aarde drijvend op hoop dobberend op water zoekend, tastend naar de juiste richting zorgzaam gehuld in wazige slierten zon en dauw klein sprietje gras komt voorzichtig tevoorschijn plots overwoekerd door de schaduw van vluchtig onbegrip zonder mededogen, in één oogwenk verwoest de aarde nu dor en korrelig vertrappeld…

Ik probeer woorden te zoeken om te omschrijven hoe ik me nu voel, Ff met mezelf kletsen, Om uit te leggen wat ik bedoel. Al die drukte om me heen, De meesten hebben het beste met me voor, Maar toch voel ik me alleen. Elke dag lijkt zwaar, Je wilt het liever voor jezelf houden . Omdat niet iedereen zit te wachten op je bezwaar. Je voelt…

Het plein was klein, het monster levensgroot en vijftien meter was voor hem echt geen partij. Een paar seconden naar een wrede dood, wie denkt daar aan, men stond er vrolijk bij. Toen werd het donker als de zwarte nacht, minder nog dan een ademtocht; het was voorbij. Het monster had zijn wrede taak volbracht, het marktplein werd een ware doodsvallei…

Het kan me zomaar overvallen, weemoed omdat de blaadjes vallen, ben niet depri of anderszins, maar als ik die blaadjes vallen zie ginds, kan me zomaar overvallen dat weemoed gevoel, niet depri maar weemoedig, snap je wat of ik dan bedoel? Zodra de zon zijn stralen weer laat zien, is de weemoed weer verdwenen misschien ?…

Als dichte mist in de ochtend de eerste rijp op de bomen als extra dekens op het bed Het vel wat de warme melk afdekt "Velvolmaking" oftewel troosteloosheid van vele vele levens Toch snakken zovelen naar levensadem happend, zoekend, zich banend naar lucht Verlangend naar een zonnestraaltje wat soms de dichtgehouden overgordijnen kierend…

Wees niet de schroom'ge, die, in lomer avond-komen, herdenken zwijgen doet; ben ík de pleger niet, die met zijn eigen dromen zijn eigen treurnis voedt? - Treed nader, zie mij aan, en hoe mijn oog, gelaten, géen liefde vraagt, o kind; - ik heb de zeilen van 't verlangen neer-gelaten bij liggende' avond-wind... En weder teder in…

Gewenst geboren vrolijk kind zijn gelukkig met man en kinderen liefde kunnen geven aan groot en klein Als een rode draad geluk en verdriet liggen heel dicht bij elkaar geregeld een traantje laten ik ben er nog niet mee klaar Wanneer ziekte zo dominant aan regels gebonden ik ben een ander met stil verdriet verbonden Vrienden om je…

Er ligt een intellectueel eigendom op een eiland van pijn met mensen die hun eigen letters zijn geworden en ver over de zee praten papegaaien over heimwee toen alles nog gelukkig was en meubels in de kamers spraken jij bent onbereikbaar voor mij je zit, je staat op je spreekt, je slaapt je hebt een mening maar je blijft onbereikbaar…

wij lopen in een zon die zonder woorden schijnt voelbaar is de diepe pijn in de koude vingers van je hand lijken te verdwalen in de openheid van strand waar golven onze sporen halen in het verbreken van de band wij zijn gaan zitten op het zand in een sprakeloos troosten scheren meeuwen sierlijk over schreeuwend naar het land zacht…

In elke traan verlies ik wat liefde, die niet mocht bestaan. Nu verdampen mijn wangen de hoop op geluk. Mijn geloof is gevangen, m'n verlangen is stuk. Met elke druppel die viel ontnamen mijn ogen me het licht naar mijn ziel.…

Een geboorte met verdriet Intens dat je ons verliet Waarom heb je geen kans gekregen Om te mogen blijven leven Ik weet je was veel te klein Maar ik had zo graag jou oma willen zijn Ook al heb ik er vier Ik mis er een want jij bent niet hier Het is misschien raar Na 5 jaar Maar voor rouw staat gelukkig geen tijd Ons prinsesje kleine…

van binnen voel ik de pijn het had zo anders kunnen zijn. opeens was alles voorbij en jij en ik allebei vrij. jij ging verder alsof er niets was geweest voor mij is het leven nu geen feest. ik dacht dat we iets bijzonders hadden maar jij had al direct een ander bij de kladden kan dat dan al echt liefde zijn of doe je ook haar weer pijn? ik…

Een grauw verdriet is in mijn ziel begonnen, De dag is triest en vol onduldbaar wee... Ik weet het nu: 'k heb mij te laat bezonnen, Geen deelt mij ooit meer van zijn deernis mee. Vroeger ben ik mijn eigen zelf ontronnen, Wellust verkoor ik boven zoele vreê. En thans, helaas! ik geef mij laf verwonnen: Ik ben een wrak op zwalpend-zwarte zee…

Terwijl ik weer een oeverloze avond zwijgzaam doorbreng in Taverne Deuzeld en doe alsof ik op je wacht en ooit nog komt, hou ik niet op aanwezigheid van je afwezigheid te proeven in de voze holte die onverbiddelijke groeit tussen niet en nooit meer. Het is nog steeds en altijd jij in mijn woestijn.…

Vandaag sterven we in gedachten. Pijn die straks verzachten gaat. Geliefden die ons gaan verlaten. Tijd die stilstaat en toch bestaat. Werelden die van verre wenken. Illusies verdampen snel. Overgave is een feit. Niets kan ons meer krenken. Vreemd, maar toch vertrouwd, komt onze laatste dag. Door tranen breekt een lach. Het groot geschenk…

aan je denken is vluchten in een waanwereld echter dan die waar ziekte en dood je achterhaald en weggevreten hebben waar onze liefde verder groeit en bloeit en woekert in zalige vergetelheid tot een scherpe scherf realiteit de zeepbel laat barsten en mij teruggooit in de rauwe hel die ik beleven moet tot ik kortstondig…

Ik durf niet meer te schrijven Want de sterren staan niet meer goed in het akkoord van liefde, kans en geluk voor mij Ik waag het niet meer om te schrijven Want achter mij vindt de grote zonsverduistering plaats Ik durf niet meer te schrijven. Want mijn schoenen doen me zeer aan mijn voeten. Buiten is er het gerucht van krijg en oorlog. Ik ben…

Voor een splinter geluk, waaraan je langzaam dood zal bloeden, heb je de liefde verloochend. Je hebt het boek gesloten het laatste woord van hoop ontzegd, de pen die einde schreef gebroken, de dichter gemuilkorfd tot stilte. Nooit zal hij nog woorden weven of beloften plukken uit de wirwar van bramen, in de hoop dat ze rijp genoeg zijn…

Hier moet en zult gij zwijgen o gij, waar geen van weet, een poosje zwijgen en slapen, mijn Leed! Een poosje moet gij sparen uw tandjes, zo scherp en wreed; niet bijten meer, niet knagen, mijn Leed! De hoge beuken reuzelen zo stil in de stille lucht, en de kalmus, aan mijn voeten, 't is net, alsof hij zucht. En het water, aan mijn…

mijn asresten worden zwierig uitgezaaid over het gras verstrooid door de wind waarheen? ze verdwijnen zoals jij uit mijn leven verdween zonder laatste groet zonder omkijken het is voorbij ik lijd niet meer wat kan ik meer verlangen?…

dat ik niet méér voor je ben dan een storend stofje in je oog, dat in enkele knipperingen weggespoeld wordt door traanvocht dat geen tranen is laat tranen parelen in mijn ooghoeken, die geen krokodillentranen zijn…

Wanneer stilte komt kom jij voorbij Als ik alleen ben ben jij in gedachten bij mij Dan voel ik verdriet Dan voel ik gemis en pijn Dan pas besef ik wat je betekende voor mij…

haar boodschap op het antwoordapparaat heeft hij niet meer gehoord even voor ze belde had hij zich voor het hoofd geschoten.…

Waar de scherven zijn gelijmd Worden de scheuren zichtbaar Zoals littekens laten zien Waar de wonden zijn geheeld…

sorry zei ze en haar mondhoeken plooiden neerwaarts in een trieste glimlach maar in haar ogen las ik geen spijt enkel opluchting dat het gezegd was en dat was het ik zweeg want ik wist niet wat te zeggen en hield me sterk om toch nog indruk op haar te maken het is haar recht, dacht ik alles overboord te gooien mijn hart te breken…

Achter haar masker schreide zij vaak wanneer ze pijn had, of eenzaam was Gespeelde vrolijkheid was noodzaak mede daarom acteerde zij de grapjas ’s Nachts in bed, kon zij zichzelf zijn ‘t masker gleed dan van haar gezicht Dan deed het eenzaam het meest pijn als ze zich rot voelde bij ’t maanlicht Haar masker met ‘t opgewekte gelaat wilde…

Heimelijke schimmen weerkaatsen over het water, maar kwetsen kan je het water niet. Je dolk rijt het water open, maar het water zalft zichzelf terug in slaap. Een slaap die ik niet meer kan vatten, nadat de dolk der liefde, mijn hart heeft verscheurd. En de wonde blijft open… Na het nimmer uit mijn gedachte te wissen beeld, van jouw weerkaatsing…

In de war Kijk hem daar staan, zo bedenkelijk Kijkend, starend, voor een poos Iets deed hem niet meer doorlopen En hij kijkt een beetje boos Nog steeds kijkend, nog steeds starend Blijft hij staan, hij denkt maar door Hij maar kijken, ik maar denken Waar stopt hij in Gods naam voor? Het moet iets belangrijks wezen Want hij kijkt nu wel te…

je liet me achter met een gebroken droom: een handvol flinterdunne schilfers toen ik heel veel later mijn verkrampte vuist opende ruiselde glazig gruis me als zand door de vingers…

Al wat had kunnen zijn, is verdwenen. Door de zon verschenen En de regen Maar tot morgen geen zorgen. Al wat komt, ligt verborgen in de toekomst, op onze wegen.…