Alle inzendingen over algemeen

Over de dood wil ik niet dichten, mijn verzen zullen over het leven gaan. Over de dood wil ik niet dichten al zal ook ik eens voor hem zwichten, tot het moment waarop hij toe zal slaan zullen mijn verzen over het leven gaan, want over de dood wil ik niet dichten. Mijn verzen bezingen het leven, het mysterie van brood en wijn. Mijn verzen…

Verlaten tussen onkruid en struikgewas, staat wat eens een huis was. Een dak vol gaten, de ramen zonder glas. Eens woonden hier mensen. Leefden hun leven, met al hun dromen en wensen. Nu rest verweerde steen en rottend hout. De kachel brandt niet meer, het voelt hier koud. De neergaande zon, kleurt de lucht in alle tinten rood. In de…

Ik telde de beelden, die in mijn dromen verschenen. Waar de jaren zijn gebleven, dat weet ik niet meer. Toen ik mijn omdraaide, waren ze in gisteren verdwenen. Ieder beeld was een verhaal, van lang geleden. Het voelde als een rivier die zich splitste, waarin de tijd voorbij was gegleden. De beelden van vroeger worden steeds sterker, naarmate…

Je kunt bergen verzetten en struikelen over een steen je kunt veel vrienden hebben maar je voelt je zo alleen Je kunt schip gaan, bakzeil halen. nacht braken, een code kraken je kunt op een blind paard wedden maar je kunt niet alles hebben Je kunt zwart rijden, over wit uitglijden je kunt wegduiken, plooien gladstrijken je kunt hoog of…

Is het u onlangs al eens opgevallen En is het u als lezer niet ontgaan Zag u die advertenties laatst niet staan Van macho's die de site van ons vergallen? Kent u uw eigen uitgangspunt nog wel Waar moet dit heen, Gedichten.nl?…

de sneeuw is zacht gevallen met ingehouden adem kale struiken hurken zwart de kinderen zijn gekomen ze springen onverwacht in de stilte van het park dat nu ver ligt buiten de stad ze hollen tussen drijfnatte bomen treurend in de bast hun stemmen licht gedraaid zijn even dicht bij als ver af links en rechts glijden ze in een springtij…

Van uit mijn levensboom, eeuwig ingeworteld met zijn knoestige stam, nu stug verweerd, trekken groene jonge takken, onbeheerst naar al die vreemd lokkende windstreken, uitwaaierend en steeds verder reikend, de oneindige horizon als gezichtseinder. En bij iedere nieuwe bottende tak herbegint het wonder van jeugdige telgen uit mijn leven. Op…

Je doet je ogen open, één voor één en slaat me gade. Ik doe mijn ogen toe, één voor één en ga te rade. Ik zie je zo heel veel beter, intens leef ik met je mee, jouw levensloop, mijn replay. Je vallen en opstaan,  je vreugde en verdriet, je glimlach en je traan Jouw leven, mijn bestaan.…

ik dichtte de dag dicht dacht de dichter maar het licht werd lichter ik sloot derhalve de gordijnen en ik de ogen, de mijne zo zou er minder schijnen en de dag toch verdwijnen ook de mijne maar het beeld van verstrooing gooide roet in het eten ik keek in de tunnel van de virtuele beeldbuisglooing met in de hand de besturing (zou dat verslaving…

Ze doet het keer op keer doet ze het gaat schaamteloos al haar oevers te buiten tilt zichzelf onverschrokken naar een hoger niveau tot aan velden en weiden likt aan deuren en ruiten verdrinkt het landschap in haar kolkende golfslag geen meanderende stroom zoals ik haar ken wel een losgeslagen, driftig element ze doet het éen keer om…

Ja maar, ik wil met je kussen, vandaag, dolgraag, gestaag, maar laag, ik wil je hoofd kussen. Nee toch, Ik wil met je kussen spelemeien, vleien, bakkeleien, breien, ik wil je hoofdkussen.…

Getekend zijn zij Toen nog een schets Nu met omtreklijnen Niet uit te gommen Voltooid, afgewerkt…

Hij zit, zeer wit, tussen de scherpe stenen van de eindmorene, zijn oren gespitst vangen de stilte, het geluidloos zwerven van de poolvos boven hem op de gletsjer het zweven van de sneeuwuil in de schemer. Dit is zijn wereld, hij is tevreden met zijn vacht. Zijn sterke achterpoten trommelen bij gevaar. Voor de ijsbeer duikt hij weg in spleten…

Het is al vijftig jaar geleden, die eerste vlucht naar de maan met mensen die heel dapper onze aarde gingen verlaten om als astronauten ongehoord ver de ruimte in te gaan en daarmee de kracht te tonen van de Verenigde Staten. Want die ruimtereis was wel zeker politiek gemotiveerd: Oost-West kende toen immers een heel breekbaar evenwicht. Na…

Vanavond lep ik over de singels. De grachten bogen naar binnen als vermoeid met veel herinnering onder de bruggen die traag bleven staan. De dag was duidelijk met hun lot begaan en liet ze traag in hun oud bestaan. In de ramen kierden gordijnen open als maar half gelede ogen. Het gerucht van mijn stap klonk als verstoord tegen de gevels…

Dat er bijvoorbeeld Altijd iemand mag zijn Die ergens op je wacht Altijd weer klaarte Van een dag die open plooit Na de diepduk van de nacht. Altijd vroege lentes en nazomer in september Binnen de contouren van tijd En herinnering aan iets Voor straks en later. Maar altijd, altijd ook een hand Die door je haren strijkt En zegt:het is…

we moeten een nachttrein van zijn tijdlijn ontdoen, wachten op afstempeling een bierglas vullen, op gezette tijden problemen van personele aard oplossen uiteindelijk een afstand verkleinen die ligt tussen nader tot elkaar en vroegtijdig we kunnen nog wonen in herinnering onze toekomst doorzoeken op herhaling als we onze daden bij een…

Bomen in de mist. Een nieuw jaar is begonnen. Twee hanen kraaien om wie het hardst kraaien kan. Roodborstjes en pimpelmeesjes vliegen van struik naar struik. Niet zeker wetend of de dag begonnen is. De mist voelt als grijze nacht. Een witte duif zit verdwaasd in een hoge boom. Even de weg kwijt. Jij snuffelt ongestoord je favoriete…

Sta eens stil bij wat er dit jaar voorbij is gekomen. Er zijn mooie maar ook verdrietige momenten waar je stil bij mag staan. Ieder mens maakt genoeg mee in een tijd waarin het allemaal zo snel gaat. Het leed kan verlies zijn van een geliefde die altijd zo dichtbij je heeft gestaan. Verdriet heb je, omdat je nu alleen verder moet.…

met half gesloten ogen is alles maar een half open boek Ze sloeg de deur dicht en ging vastberaden weg, uitgewuifd door de klink. vroeger dacht ik: nu! vandaag de dag denk ik: toen. maar ergens sluimert: wanneer? De tapdansende wind en meestampende rolluiken in een gietende orgie vol lekkende goten. Kijken in de weerspiegeling…

Noah, snel winklend, nog sneller krinklend, Gelijk het eeuwig ‘schrijverke’ van Gezelle, op en neer, kwiek, een ongrijpbare pijlsnelle. Noah is razend vlug. Noah keert en wendt, Noah flitst dribbelend zijn man voorbij, de bal kleeft aan zijn veeleisende handen. De tegenstrevers liggen allen aan banden,  Noah richt, hij peilt, twee punten erbij…

Leyla huppelt, springt en danst, haar gloeiend gezichtje glanst, haar zingen een melodisch joechjachen, wedijverend met uitbundig schaterlachen. Leyla komt aangewaaid, druk gebarend, armpjes, hoog uitgestrekt, vragend, haar lichaam fleemt, ze is duidelijk moe: “Vang me Tito lief, alsjeblief, pak me, toe?” Haar glinsterende blauwe pretoogjes…

De dag is weer geopend als een boek, eerste pagina bedrukt met wolkenveld en mensen duiken somber en gekweld ergens warm in droog beschutte hoek luid mopperend op wind en regenvlaag dieren blijven schuil in hun warme nest de horizon blijft grauw van oost tot west of zon vandaag komt is nog maar de vraag. Ach, wie weet staat er op pagina…

Het was het reizen naar de verte Gewoon een vlucht als met vogelzang De tijd die mij noch riep Noch tot in de lengte strekte Was in mijn jeugd van enig belang Ik had mijn nest verlaten Gevlogen met de wind in de rug Kwam ik niet verder dan de verre zee Daar was de tijd om te keren Door branding en felle tegenwind Zag nog aan de einder…

Naar gewoonte, loopt hij iedere morgen op gevoel, zonder zorgen in warme zonneschijn, wind, regen of mistgordijn. Naar gewoonte, bij avond al beuzelen, keffen en neuzelen, stipt, nauwgezet en krek tot aan zijn geliefde plek. Naar gewoonte, hou ik goed in het oog, gespannen als ’n boog de ronde kont van mijn hond. Naar gewoonte…

Een bleke winterzon schuift, huiverend tussen doorzichtige ijle nevelslierten, omlaag over de witte bergflank, snuivend, vluchtig geil, als een brutale versierder. Langs de winterklare, doodsbleke waterkant, versiert met blote sneeuwkristallen neerslag, rilt de eeuwige grijsgroene Rhône, snelvliedend maar ijzig koud, in zijn grandioos riviergebied…

jouw mooie Griekse neus en je gesloten ogen je grijze haar dat zachtjes in de wind honden huilen en blaffen naar elkaar van de ene berg naar de andere sterft geluid langsaam weg en hoog in de lucht trekt een straaljager een streep door de hemel tot ver over de Aegeïsche zee weet jij wat de helm kost van zo ‘n piloot, zeg jij vijf…

hoe de winter zich etaleert in het voorportaal waar alles schreeuwt om warmte en schaatsen als beitels worden gehanteerd om het ijs van weerzien te kloven vogels honen de rijp van takken wijl hun beenderen als vloeibaar leven zich voortbewegen met vleugels door de tot ballast geklonken zware luchten niets is nog zeker, dagen schaduwen…

wolken meren aan de horizon geen dag verveelt het regent licht dun verdeeld om een fabriekstoren laag in beeld tegenover een regel zon kruist een viaduct in de oorsprong met auto's op zijn rug een flits ramen beweegt langs de hemelbrug een kanaal duwt brede rimpels over het water een lijnenschrift vandaag gebruikt door een vrachtschip…

Toen het spel ernst werd bleken de spelregels plots heel anders te zijn Vertwijfeld kijkt zij naar alle losse eindjes het eind is nog zoek…