Alle inzendingen over Onrust

Ik heb de vrouwen vaak na vijven nog zien vegen In de spreekkamers waar dan al niets meer werd gezegd De uren van de klok hebben ons klein gekregen Tot genezer geroepen en tot ambtenaar geknecht En ’s morgens voor de gesloten poorten Staan de mensen die de nacht onrustig laat Te wachten om zich te laten horen Of enkel tot de voordeur opengaat…

zo zien die was van een staafje met bellen voorzien en verder hield zij, nog iets lager bij haar haar edelste deel met een ring bij elkaar ik vroeg haar voorzichtig of dat nou wel moest en of zij niet bang was voor uitslag of roest zij antwoordde mij: "Dit is echt naar mijn zin, alleen kom ik zo nooit een vliegtuig meer in, ook slaap ik onrustig…

Vlinderkens tintelen langs open bloemen zachtkens strijken ze de boom des vlinders de lenteregen had haar takjes gebogen onrustig cirkelden ze tussen de bloesem In verbeelding en gepeins sloeg mijn mensenharte gade ze vlogen waarlijk schoon in harmonie met haar omgeving Ze vlogen in grote getale om de lamp heerlijk…

De wereld beperkt zich tot deze tafel en twee stoeltjes, waarvan één eeuwig leeg, volkomen opgelost is zij, totaal geabsorbeerd door de onrustige digitale schijnimpulsen van haar druk en immobiel bestaan.…

Donker gevangen of vrij ademend leven Onrust en angst of pure liefde ervaren kiezen om naar pijn of lust te streven zij scheppen verbinding met zilvergaren. Het bloemenveld reikt naar de horizon vindt vrede in verstrengelde zielenbron.…

Het is stil op het veld Geen gewone stilte Zelfs de wind vertelt niet Zijn verhalen aan de herders Toch zijn de dieren niet onrustig Opeens verbreekt Licht Het duister van de nacht Een koor van engelen Zingt over de geboorte Van het kindje Jezus Herders worden op weg Gestuurd naar de plaats Waar het Kind is geboren Daar zien zij een…

Zware donderwolken verduisteren maanlicht de gele trompetnarcis breekt in donkere nachtmerrie naast de steen met de naam van een vriend uit onzekere tijden landwegen kronkelen zich in zijn sombere gedachten emoties stromen zijn als wilde rivieren tranen vinden warme wangen alle onrust in een nacht gevangen er is een weg naar…

honderd keer herhaal ik dit in m'n verwarde hoofd. op deze kille ochtend deze onrustige ochtend). een hond blaft in de verte, angs- tig verward over de verloren tijd en het voorbijgaan van de dingen. ik versnel m'n pas, loop haastig weg van hier naar daar.. bang om m'n passen te verliezen.-…

vanuit een schaduw met ogen van weggaan een laatste reis door een donker huis, denkbeeldig heengegaan in de veelheid van rouw ze ontkleedde woorden en het wachten uit openstaande deuren het geluid en de stervenspijn; erom huilen van haar, enkel van haar en van witte wolken in iedere verwarde val, soms zichtbaar overdag door de onrust…

die zeiden ‘boe’, doch nooit een innig woord door geiten werd hij vaak geringeloord geen nageslacht zou op zijn erf volgroeien hij kon het zware celibaat verfoeien de trage trekker leek in veen ontspoord maar zie, er meldde zich een kudde schonen die hunkerend zijn stoere stee bezocht en om de gunsten van de zaaier vocht gedreven door onrustige…

Kom mijn Lief we zullen strijden, overwinnen wat jou zorgen baart, tot het goed jou zal omringen, tot jouw onrust is bedaard.…

Gare dood ligt over vier uur met de poten ten hemel geheven op tafel Ik voorzie weinig tot geen fatsoen rondom dit gastronomisch grafje (de som van onrust en schijnheiligheid gedeeld door de tijdseenheid nul vermenigvuldigd met de massa van het gevogelte) Tenslotte is God al sinds enkele millennia van zijn taak ontheven door Willekeur…

Daar slaapt de onrust van mijn vrede als niche in mij vereend, het snakt naar lucht, stuwt lijf en brein naar de moederschoot, wat na de geboorte slechts een vermomming was tot de dorst met nieuwe woorden mij weer wakker kust.…

Als ze zullen komen om me aan de tand te voelen over alle wandaden, al of niet door mij begaan, begeerte of de schaamte die me teistert, de onrust die me pelt, tot op de lagen van mijn kaal gedaante, spiegel van een morbide code.…

ik bid U krijg ik nog de tijd dat ik mag beleven dat ik word bevrijd van de knagende zorg die mijn ziel niet loslaat maar bovenal voor hem die dit leven niet meer dragen kan het gemoed dag en nacht beheerst geef allereerst hem die kracht dan om te accepteren wat hij en niemand veranderen kan Lieve Heer geef me nog wat tijd neem die onrust…

Toch is er nog veel onrust in mijn hart en durf ik het leven niet vertrouwen, bang dat alles toch weer anders is dan ik zo graag zou zien, maar laat mijn ogen maar geopend zijn, met wijsheid zien wat kinderen zien en dapper door de dagen gaan.…

Een bak met peuken, een onrustig gevoel. Het trommelen met de vingers zonder doel. Het bloed dat telkens weer om nicotine vraagt en de roker tot een verstandiger keuze uitdaagt om te stoppen zolang het gezond nog kan, en te leven zonder verslavingsdrang.…

kan worden gedoofd Weer een nacht van onbegrip Een nacht waarop je liefde wilt ontvangen Weer een nacht onbeantwoord Een nacht van niet alleen zijn toch alleen is Weer een nacht verdronken van pijn Een nacht waarop ik keuzes wil stellen Weer een nacht die me niet met rust laat Een nacht die zich herhaalt keer op keer Weer een nacht van onrust…

Dat aan het leven van een onrustig zoeker iets van een meerwaarde kan geven. De meerwaarde die een geest voor even ontkluistert. Luistert naar de lonkende stem van de innerlijke ziel. Die zijn uitvlucht zoekt uit de massa die verduistert. Die zo graag ontsnapt aan wat hem vast hield aan het vijfde rad van het wiel.…

Dezelfde rust die onrustig heerst in het oog van orkanen. En wie zijn wij? Wij zijn de meerderheid die zwijgt. Wij zijn waarnemers en getuigen. Wij zijn de ware poortwachters, die ook ware deelnemers zijn. Wij zijn wachters die waken over onze innerlijke rust. Wij zijn het die bepalen, wat binnen komen mag.…

Ergens is toch hij ook menselijk, zacht, en hunkerend naar een liefdevol woord dat begripvol met warmte op hem wacht, hij in tijden van onrust steeds weer hoort als vanuit sombere donkere nacht het nieuw heldere ochtendlicht weer gloort.…

ze zitten braaf onrust waakt in schuifelende voeten een handje klapt applaus op een verkeerd moment drop en roze schuim vullen monden met of zonder duim de speler laat papier als tijgers brullen een rode lap loeit als een stier hij tovert lachjes met een grap en bouwt de spanning stap voor stap poppen spelen met de kinderen…

perspectief ik voelde het verborgene in plooien maar had het zonlicht en je geuren lief ik zag je water vallen langs de breuken het zwart van de ravijnen donker diep golven moesten vaak een uitweg beuken als jouw rivier haar stroomgebied verliet je passie moest ik los van liefde weken was weggestopt in jaren jeugdverdriet te lang is alle onrust…

Zijn familie had net gebaad, het water te onrustig gevonden. Dat zag hij in mij: de correspondentie met het water, de kleurlagen der recreatie, de slijtage van pret. Ja, iemand moet het eens zeggen. Onder water vang je veel stemmingen op. Dat gaat dan onder je vel zitten, zuivert je, gaat je vervormen.…

Maar toen de Here hen na vele dagen nog niet op hete daden had betrapt begon er onrust aan Zijn hart te knagen. Er was alleen een appeltje gegapt. “Laf, lustloos volk !” riep Hij, “Ik zal je leren ! Alleen een appel ? Híer, gebakken peren ! Ik sluit de Hof van Eden voor altoos.”…

u bent een zak meneer, een zak met zaad een stumper vol onrustige hormonen u volgt een kudde van verloren zonen en leeft bij gratie van die ene daad u bent een kwezel zonder ruggengraat de deurmat van een stevige matrone zij staat u toe haar vesting te bewonen maar immer bent u mikpunt van haar smaad u vlucht in voetbal, troost u met de…

het was anders om ons heen er was geen zomer meer warmte en lui uitgestrekt genieten was voorbij in koude ondertoon voelde je de herfsttij er danste onrust in de ogen we haalden de zolder helemaal ondersteboven ontdekten zo de doos met kinderspelen onder het stof van jaren geleden het springkoord en de hoelahoep we tolden…

gevangen het firmament met glinsters behangen jouw stralen glundert nu in mijn gezicht toont de schoonheid waarvoor ik zwicht nooit gedacht dat ik dit mocht ontvangen het donker en licht vult nu mijn raam waardoor ik grenzeloos blijf staren in een oneindig diepe sterrenzee in koude nachten fluister ik jouw naam jouw fonkeling doet mijn onrust…

in het immense bed blijf ik onrustig draaien in het duister schemer jij steeds door mijn gedachten vol van verlangen steek ik schuin twee armen in de lucht naar de windstreek waar ik jouw verre aanwezigheid vermoed mijn ogen onbedwingbaar scandeer ik langdurig jouw naam, onhoorbaar, en maak me wijs dat jij dat kunt verstaan en gespannen…

Die flarden zijn zelfs menselijk, alsof in tijden nu vervlogen Bespeur in zekere zin, de onrust in jouw hoofd; de drang neigt naar emotie, waar jij van bent beroofd...…