Alle inzendingen over Paradijs

de een crepeert de ander vreet zich vol voortdurend is er oorlog op die bol verneem nu hoe die bol kan staan van vrede belasting wordt van iedereen geheven de wereldfiscus int het ganse loon en geeft aan elk een eerlijk deel gewoon zodat geen mens in armoe hoeft te leven voor wereldvrede twee is dit een eis zei god de eerste was in t paradijs…

ik nam je hand pakte je land met zijn zonnige stranden toen ik jou in de warme zomerse zee liefdevol kuste jong en onervaren trotseerden wij de gevaren van onbekende gebruiken en culturen want de avonden waren vol liefde en zachte vuren ik kende in olijven en palmen de paradijselijke kant besefte ook dat ik liep met een traditioneel…

Laten wij de hemel vragen Om gelukkig leven: Nachten wit van dauw, Die laat optrekt, En als water zonnelauw Langs ’t gewas lekt; Om bezonken klaarte In vogellied en bruine sloot; Vruchten vol zoete zwaarte: Ons blozend brood; Om groene levensbomen, En loof in vlam, Als de engel die ons dromen Het paradijs nam; Om een teder etgroen…

het paradijs is verbrand: ik proef roet, dood, angst en bloed. ik ben bang, ik ben bang voor de dood. ik kan hem niet zien, ik kan hem niet zien, maar ik voel hem achter mij staan. hij is misschien rakelings langs mij gegaan. hij sluipt op zware geruisloze voeten onzichtbaar achter het leven aan.…

willen troosten wanneer de dag haar allengs zal overvallen en ware schaduwen zullen oogsten ik zou trachten haar te beschermen tegen onvermijdbare nachtelijke wallen in haar zie ik het plezier van dansen in het natte gras of nog tevreden zijn met onbeantwoorde vragen ik zal bij jou, meisje van heden, immer blijven zoeken naar het paradijselijk…

De dood van de tuinman was heel terecht; een oude vete werd nu eindelijk beslecht, zodat de rozen in hun paradijs'lijk hof, zouden kunnen getuigen van Gods' lof, als hun zoete geur ten lange leste niet alles voor het gerecht doet verpesten.…

Levensstijlen veranderen Vrienden raak je kwijt Lichamen verouderen Seizoenen komen en gaan De herfst verjaagt de zomer En de bloemen verwelken Een zacht briesje En wiegende bomen Duizenden loskomende blaadjes Dwarrelen in het rond Bomen worden geleidelijk kaal Paradijselijke kleuren vergaan Grote zwermen vogels Laten zich dragen Door…

armen meedroeg, naar het magische lied van de vlinder, naar de blanke bloem in het zilver maanzand, naar de zomerwind die zong van een ontvlamd hart, een verrukte ziel, naar de schoonheid van het wintermeisje, met een sneeuwvlaag in haar lokken naar de bloeiende kracht van het volle leven, naar de poort zonder sleutel, het verborgen paradijs…

In de ruimte koud en inktzwart zien ruimtereizigers in spotlight van de zon de blauwe planeet- dat in stilte met de schoonheid van ‘n aards paradijs schijnbaar gewichtloos in oneindigheid zweeft Kwetsbaar flinterdun de schild tegen een gewelddadig ruim de beschermer van aards leven- paradoxaal gloort dan de hoop dat inzicht van leiders…

Lang niet altijd ging het soepel Zat ik in een tunnel klem Crashte ik, want had geen rem Sprong ik braaf door ieders hoepel Jouw hang naar de blauwe koepel Donker zwijgen, mijn woestijnstem Leidden niet tot carpe diem Onze levensstroom werd troebel Nu we aren leerden lezen Alle soorten vruchten proefden Zijn we weer in 't paradijs…

jij liet je handen dansen opende tussen je vingers de meest fantastische kleuren die zich mengden met exotische geurvlagen die de vormen in hun magische composities hebben gedragen in een uitbundige zomerregie van de mooiste zaken die de lente in haar schepping met subtiele kracht en uiterst verfijnde pracht tot paradijselijke…

Vanuit een verloren stilte, boren miljoenen zielen zovele gaten in gordijnen van het paradijs, steeds meer licht priemt door onwrikbare schaduwen, waarin de onmacht wordt beleefd.…

Wees gelukkig met jezelf en met je vrienden feestend door het leven gaan een paradijs vol inhoud met bijen en vlinders bloemen in alle kleuren. Zie tussen witte wolken stralend blauw op aarde tussen schaduw de zon avondschemer in duister overgaan ’s morgens de kim vol vlammen heel de wereld is nog steeds één wonder.…

Eens als ons afscheid lang zal zijn en van ’t weerzien wij niet weten dagen vervulD van weemoed en pijn tijd in angst en zorg versleten zal dan onze liefde hoogtij vieren weten we dat toch de tijden keren dat wij elkaar met bloemen sieren in die tuin van paradijselijke sferen leven zal daar opnieuw beginnen daar in die wonderschone stad…

Hij werd als ik in 't Paradijs geschapen In wilde staat en ligt voor zijn plezier Thans in dit zeer voornaam café te slapen... Een eender lot? Neen, wat men ook vertelle, Ik ben beschaafd en dit onmondig dier Kan voor zichzelf niet eens een glas bestellen.…

zoetheid die het glazuur van je tanden slijt altijd gevleugeld en met een altijd vlammend zwaard tussen ons in Komt me nog meer vertellen hemelse nakomelingen voorspellen maar (wat ze achter haar rug houdt) geloven durf ik het niet Dan vallen alle kruiswegstaties om dan stijgt ze terneergeslagen weer op fietst langzaam en eenzaam naar het paradijs…

Het is niet alleen onverschilligheid, in zekere zin is het misschien zelfs wel liefde die hem dwingt, er is geen paradijs zonder rentmeester. Hij is gelukkig met het landschap, maar gelukkig met het zoeken, coördinaten wijzen hem zijn onzichtbare plek, zijn utopie is de kaart, niet de wereld.…

Kinderen uit het paradijs planten hun kleurige parasols in schaduwen van de regenbogen, op het schoolplein van de dorpen wordt de eindigheid door dans gewist, gedenktekens van wanhoop en extase, schittering in de ogen lekt door scheuren van de dageraad.…

eerste ware liefde vergeet men niet een wrak waar men veel in kan verwedden gaat niemand zomaar over één nacht ijs alles werd gedaan om het te redden buiten het eens zo schone paradijs plaatsen hun kinderen kampeerbedden en moeten mee op een gedwongen reis.…

Vanuit het zwarte ijs zaagden wij de sterren uit het heelal, de tijd werd herhaald in het evenbeeld van een half bevroren paradijs.…

Haar lichaam lijkt de volle rijke aarde, En als de hemel zijn haar blauwe ogen, En als de ronde bergen zijn haar hoge Borsten en buik, die nu een Mensheid baarde, Een Mensheid, van een oneindige waarde Van Vrijheid, en een oneindig vermogen Van krachten, die zich nu op haar bewogen Als in van 't paradijs de zaalge gaarde.…

hoog zwevend in alle overgave half gesloten ogen door invoelen violen welke de geest omwoelen gewillig zonder gedachte vragen willoos hangen aan ragfijne draden dromend wiegen bewegende zegen krul ik mijn lichaam in Mahlers negen- de teerhartige opus ontladen omvat dit paradijslijk begeven in welvende klank der schone tonen compleet zalige…

Het water van de vijver, glad als ijs Weerkaatst blijmoedig weelderige wanden Van hoogbejaarde dommelende panden De vensters geven geen geheimen prijs Het zonlicht tart dit stadse paradijs Waar mist en luwte immer samenspanden Kastanjes langs de oevers knarsetanden Hun schaduwen gehuld in stemmig grijs De vijver geeft aan stemmen geen gehoor…

nacht en rond de maan waar zonlicht lacht pluk ik een wilde edelweiss daartussen laat ik de klaproos stoeien in een jodelblij bestaan zal ik de mooiste bloemen plukken want liefde mag uit vreugde groeien vooruit geblazen door de wind de lach van een kind verbindt het samenspel van de vlinder op een bloem fragmentje uit het aardse paradijs…

als glijd je, verblijd je om een worm en altijd samen, Wolken hoe je met de zonnestralen, ver of dicht, licht doorlaat, alsof er altijd ergens wel een paradijs bestaat, je 't schuim nog witter blinken laat. Branding hoe je slierten zeewier op nette hopen slingert aan het land.…

geëtst in de zwakste delen van het vruchtvlees door iedereen gekweld, valt er op een dag een knipoog uit het paradijs, de som van ongelijke delen wordt bij onze waarheid opgeteld.…

Ik maak je niks wijs, Wipten al in ‘t paradijs Zoals de ouders van de 1e creool Waren neger en een blanke, Nou dat leerden we op school Hingen we verveeld, toen in de banken Dus echt, ingewikkeld is het niet Ook weer opgelost effe denken en de grootste hoen, die het nou ziet…

winteraarde zal ontkiemen in de lente ik zal de witte lentekrokus zijn die glinstert in het zonlicht het vergeet-me-nietje in mei de roos van onze zomer en de merel zal fluiten op het pannendak om ons eeuwig lied van liefde tot jou te brengen en jouw hart zal verstillen van vrede en geluk voor jou, mijn geliefde die ik vanuit het hoge paradijs…

te horen de telefoon had het contact verloren de schappen in de winkels bleken leeg de trams en bussen stonden als bevroren vanuit de onbewogen singel steeg een dichte muur van damp, ik keek en kreeg het vreemde beeld opnieuw te zijn geboren het oude leek bij toverslag verdreven de stad totaal verlaten en sereen wij bleven in een paradijs…

voelde dat je nader kwam wist dat jij me zag je liep mijn ogen in gedachten vol met stilte eindelijk weer samen na eeuwen zonder namen handen vonkten in het tasten naar elkaar we pasten in perfectie liefdevol in elk gebaar we zaten daar waar tijd de hemel raakte een woeste zee zijn eigen horizon vermaakte we gingen terug naar paradijselijke…