Alle inzendingen over Pot

met z’n nachtlatijn, of elk lokaal en kroeg toegankelijk zou zijn, het leek of alles om hem geslonken was, voordat hij alle lege glazen geklonken had, wat deelde in het oordeel, sprak alleen om bij elke slok te spreken, het vocht naar de hunkerende lippen zeeg, of gemoed in de aarden kruik te kweken zou, om in het eerste licht in andere potten…

Je schubben naai ik - ik draai het gedicht gewoonweg terug - aan vanaf je poten tot je rug zodat je als afrodisiacum ongedaan gemaakt, onbezoedeld poedelnaakt als pangolin de dag begint.…

wat Achilles en mij zo hebben verwond, tot welke soort ik hoor of uit welke ruif ik werd gevoed weet nog immer niet en moet ervaren wat me het meest bekoord,als vogel uit het lot of hand z’n nest beschrijft op smalle rand van z’n bestaan, houdt de schaduw van mijn schim het langste stand tot ik op korte wieken met beide poten…

ooit was de dolfijn een landdier het wandelde rond en haalde adem onder druk van de weersomstandigheden werd de dolfijn in luttele millennia richting het water gedreven de eens volgroeide poten werden korter en korter tot ze nagenoeg verdwenen wat de dolfijn aan het bestaan op het droge overhield waren de longen evolutionair gezien is dat raar…

boegbeeld, mooi van vorm lijkt witter dan wit als uit marmer gehouwen in alles rustig en elegant zelfs bij het duiken naar benee is er geen dissonant want als een koninklijke vaan blijft alleen het staartstuk van haar achterwerk boven water staan zij komt weer boven, wil in de lucht rent over het water, klaar voor de vlucht vouwt zij de poten…

zijn, leek het of alles om me heen verdronken was voordat ik met Jan en iedereen uit feilbare glazen gedronken had, geklonken op alles wat mensen delen, weerklonk door uit vooroordeel, sprak om bij elke slok te preken, vocht aan dwingende lippen reeg, bleef de vraag of gemoed in lege kruiken te kweken was om in vers licht andere potten…

hoeken worden klein ik val naar binnen maar wil hier helemaal niet zijn de hond ligt te spinnen eindelijk een warme straal de pot is weer niet ovaal als het einde van de wereld hier en nu... godverdomme wat een stakker ik kap ermee ik kots... wakker ik moet wakker…

ik hou van mensen die deze taal klaar als een klontje, zonder rond de pot te keren of te draaien hanteren en mij daardoor zuivere koffie schenken waar nooit een tekeningetje bij hoeft.…

draait dreadlocks in mijn hersenen en als ik ze wil ontrafelen knoopt hij de metaforen met een stevige zeemansslag vast zijn ringvinger wijst naar gisteren hij verzwijgt het graf en ik het weten van met lange poten vlekt hij een giraf over een rotte wond ik raap de vallende bladeren en kijk met argusogen hoe hij honderd poppetjes…

Een ezelin heeft lak aan tube, pot of beide, omdat ze met gemak een ezel kan verleiden. Dus dames, wees maar puur natuur in elke vezel, dan zult u op den duur de vrouw zijn van een ezel.…

Zing één voor één de nagels uit mijn poten, hák. Geen jarretellen luxe geitebrij vol sap ontstoken lippen meer, geen molleblinden eetgerei of ellepijpen dood getij. Geen rollen meer. Dan hou van hou van hou van mij. ----------------------------- uit: Hanestaart (1990)…

de alleenheerser draait dreadlocks in mijn hersenen en als ik ze wil ontrafelen knoopt hij de metaforen met een stevige zeemansslag vast zijn ringvinger wijst naar gisteren hij verzwijgt het graf en ik het weten van met lange poten vlekt hij een giraf over een rotte wond ik raap de vallende bladeren en kijk met argusogen hoe hij…

Ja Pallieter, vrije vogel, trek de ketting van mijn poot. Open onze kooi en schreeuw: VLIEG dan! Leef toch groot!…

Wanneer er bezoek komt dat je verslag doorneemt, blijkt ook het personeel niet in staat fatsoenlijk met je om te gaan: want Je hebt PIJN en men verwoordt: Mevrouw heeft pijn in haar POOT!…

Valt er echter onverhoeds een hongerig oog op dat nog niet versnaperde, bloedig rood, dan kost dat haar het blozend hoofd en geeft de kaper, die de kop al rovend boog; een heerlijkheid die mijn betoog maar zo beschrijft: vol van fris en zuiver genot, dat het mieters door ieders open keelgat glijdt, kost hun geen stuiver uit de sparende pot…

Het lijkt de dood wel in de pot. Te hopen dat de volgende week Beter wordt. Zeven dagen in de week. Een tijd voorbij je het weet. Iedere naamdag is zoals die Heet. Ik hoop dat ik de mijne Nooit vergeet.…

In zijn poten hield het ijzige beest een bordje met daarop "FEEST!" Hij schreeuwde "stop!" en wenkte mij "ik ben jarig" mompelde hij, maar niemand wil komen want ze zijn bang, maar ik beloof dat ik niemand vang. En ik heb ijs, in heel veel smaken en snoep zoveel tot je moet braken!…

Een verloren cent tussen de poten van een stoel. Twee glazen tonic op twee bierviltjes. Alles is heel vriendelijk. ---------------------------------------- Uit: 'Een warm hemd voor de winter', 1968.…

Lekker naast de pot gepist.…

Zij had twee poten die haar richting gaven. Gelijkmatig zonder zich aan snelheid te laven Het water dat voor haar openging. Sloot achter haar volgens regeling Zij dreef statig op vijvers en in elke beek. Geen obstakel was er dat zij niet ontweek. Zij behoefde van niemand nog iets te leren.…

Een reiger staat te spieden op één poot. Een visser slaat verstild zijn dobber gade en wacht. Zijn strooien hoed is breedgerand. Zacht wiegend ligt zijn roeiboot in het water. De hengel houdt hij losjes in zijn hand. Een vis duikt happend op en vormt een krater.…

In het hoekje van deze warme kamer verlept, vergeten, mijn rieten zitting stug van alle billen die op mij hebben gezeten ben ik vrijwel tot op de draad afgesleten nu met een kermend krakkemikkige rug die ooit stevig werd bevestigd met een hamer Mijn baasje sleepte mij altijd kordaat naar achter plaatste zijn benen wijd en trok me aan mijn poten…

af te stappen Een nummer te vragen met goed bedoelde gebaren Wat als je mondkapje een schitterende glimlach verbergt Of hangende mondhoeken die je niet kunnen luchten of zien Ogen open of dicht, een knipoog of zijn ze verschrikt De huidige jeugd stort zich op tinder En vind liefdes op grootte afstand van hier tot ginder De een draait je een poot…

geraniums verbleken als hij er lang naar kijkt potten verdroogde aarde dat van de randen wijkt zij had ze nog gekocht en water willen geven maar was daarmee gestopt zoals zij deed met leven haar bril nog op het kastje haar breiwerk op haar stoel patroon zat enkel in haar hoofd het geeft een vreemd gevoel dat hij die trui nooit dragen zal…

Iedereen neemt ie in de maling, zet een ieder naar zijn poot, hoeft enkel maar te piepen, voor wat aandacht maar ach, 't is nog zó klein, dus geef je maar een beetje toe en natuurlijk is dat fout. Verwennen heet zoiets toch, dacht ik, of we consequent zijn..., dacht ik niet, maar wat is nou negen weken, niks toch?…

Blijf gewoon beneden Maar de worm liet alles zoals ‘t was En kronkelde door in het natte gras Hij leefde heerlijk zonder zorgen Tot op een mooie zomermorgen Toen begon het gesodemieter Want drie jongens met een gieter Lokten hem zijn holletje uit Dat was niet zo’n goed besluit Och, hoe triestig was zijn lot Hij werd gevangen in een pot…

de moor* kan bleken zijne huid, Zo weinig als de los* zijn vlekken wissen uit, Zo weinig als men mag* van dorens vijgen plukken, Zo weinig als een steen zich rechten* kan of bukken, Zo weinig als een trom vanzelf slaan geluid, Zo weinig zonder vocht opschieten kan het kruid, Zo weinig zonder zaad de landbouw kan gelukken, Zo weinig als een pot…

Daar, diep vanonder de malse klei neemt een sterke, ijverige mol, met zijn krachtige gegroefde poten, - alsof hij Atlas zelve is - , de rulle, vette aarde op zijn schouders, en duwt de vruchtbare kluiten naar boven, naar de warmte, naar de kracht van de zon.…

Ze ziet een witzwarte vogel scheren langs de stenen oevers, zo sierlijk, met zijn lange poten, de rode snavel fier uitgestrekt: volgens het sprookje van Andersen komt hij uit Egypte. En voort raast de trein, dreunend en denderend, van Groningen naar Amsterdam.…

de geur van vochtig zeemleer vervoert me naar oma, die fietsend in de tegenwind zich naar de markt spoedt, op haar tocht naar schol en schar, aardappelen, andijvie de blauwgrijze Keulse pot in haar keuken, gevuld met glinsterend zeezout, ik zie hoe oma's sterke hand een greep doet, en wit zeevlees glinsterend bestrooit die geur van petroleum…