Alle inzendingen over Rouwen

Door haar aanblik overrompeld Vier mannen zo verschillend, naast elkaar in rouw gedompeld - gezichten ongelijk maar in schaduw wonderlijk gelijk - volgden hun eigen interessen, bloedband loste langzaam op Keuzes, falen, leed, successen, vrienden, vrouwen gingen voor afkomst.…

Prins, nu is wel mijn droefheid aangeheven, Alleen ben ik, met elke rouw te duchten, Alleen ben ik, zwarter dan moerbeivruchten, Alleen ben ik en zonder vriend gebleven.…

Ik heb verloren niet vergeten Heb gerouwd en veel gedacht Dat het op een dag toch goed zou komen Zelfs hier midden in de nacht Laat ik tranen zoek ik adem Hikkend hijgend hoestend snel Ben ik in diepe rouw om mij Hart gebroken hard verscheurd Diep van binnen voelt het Alsof het elke dag gebeurt Die paar woorden maar één blik Gewoon twee ogen…

Aan de hemel dreigt geen wolkje, in mijn hart geen rouw In gezelschap van het vogelvolkje vliegt er boven mij een vrouw. Aan het horten van haar vlucht kun je merken dat ze talmen moest en bij haar afzet met een zucht hield de Dom zich ingehouden koest.…

de glazen van heden wordt nog steeds veel gemeden de ziel doorsneden opgeroepen in diffuus licht waar soms oude deuren zijn gedicht voor het opgestapeld gewicht ik zie om me heen en telkens neem ik steeds beter waar herken ik in jou zonder dat ik nog in de verte staar dat dan ook niemand is ontkomen aan het onvolmaakte en de voldongen rouw…

offer dragen, zolang als ik dat kan” in antwoord op haar vragen zwichtte de maan en kreeg de vrouw haar zin, maar het kind dat zij zou baren was niet voor de zigeunerin het werd een zoon voor de maan wit was zijn huid en zijn ogen van glas grijs als de maan, waar geen hoop meer in was want de man van de vrouw viel in twijfel en rouw…

sommige mensen uit het leven Een ouwe liefde, verkeerde vrienden of een ouwe werkgever Het loslaten van de sleur waar we in leven Een partner waar we mee samen leven maar niks meer om geven Een baan die zo saai is geworden maar het is normaal het is een sleur geworden Het loslaten van gevoelens die ons tegen werken Een gebroken hart, diepe rouw…

nou mijn allergrootste makke Pas na een fles jenever kan ik suffe versjes bakken En als er een sonnetje wat romantisch dient te zijn Dan nuttig ik al rijmende een fles of zes aan wijn Vraagt men mij iets te dichten voor een nieuw geboren mens Dan drink ik me, wat dacht je wat, aan moedermelk gans lens Maar moet ik voor een sterfgeval een rouw…

En dus ben ik een beetje in de rouw, want hoe ik ook kijk naar benee, ik MIS er eentje van de twee!…

't Ging over een vrouw die in een busje leefde, als nomade, een heel volkje dat zo leefde niet meer gebaande wegen wou, en velen hadden rouw om iets Ook bij mij voelde 'k verlies van ' t verleden dat ik altijd heb vermeden. We praatten na in 't café, waar toch nog soep Alsof je méér en serieus en je gunde mij een goede keus…

alle luchten waren blauw uren schreden voort in kerks groen de paden op met zachte demping spelden in gebroken witte knop oeverloze zwam het hoofd loodzwaar vol voos bezinksel stevens recht vooruit moe en klam een bord zei dit is natuur gevallen bomen gaan gewoon rotten er kwam een paard met mens voorbij soms een hijgende trimatleet…

Ik heb je gezocht in de supermarkt bij de bakker in de ruggen van mensen mijn roep tevergeefs nu in stilte gedompeld ronddolend in een verstard geraakt lijf in fluisteringen je naam gespeld alsmaar en alsmaar tot ketting geweven ik heb je gezocht in het parkje om de hoek bij de slager en in het verhaal van een boek en ik zoek…

Nog duizend stappen te gaan naar de oever van de rivier. Ik loop rustig want ik heb geen haast. Het hart klopt door, ook zonder elkaar. Volwassen kinderen van het leven. Niets kan eeuwig duren. Ook deze rivier ontkomt er niet aan. Ik maak mijn handen los, Ook al kost het mij moeite. Het is beter om de stilte te laten stromen. Zonder…

ik houd van sarcasme ik houd van passende woorden ik houd van omcirkelen zoals te proeven in woorden als: - van ons heengegaan dankbaar beter zo korte ziekte vredig - de jas van mijn vader de jas van mijn vader hing nog maanden aan de klink van de deur hoe lang ijlt een mensenleven na hoe lang dult men uitstel aan de voldongenheid van…

Soms loopt hij met de nacht mee over verstilde stenen straten langs rijtjeshuizen waar het duister onbeschaamd aan vensters gaapt een lantaarnpaal buigt schamel schijnsel houdt zijn schaduw even vast vanuit de verte krast een uil verbaast de stilte klinkers klagen slepende alsof ze weten dat haar lach niet licht te dragen is slechts…

Het voelt zo koud, leeg en kil zonder jou Het kaarsje in mijn hart zal altijd voor jou branden Liefdevol blijf ik jou in gedachten omarmen…

Sterf niet mee Sterf niet mee met mij Ik ben er nog en wil dat je leeft Ik ben altijd bij je Je bent mij niet kwijt Je hart weet hoeveel ik van je hou Je ziel hoort mijn liefdevolle fluisteringen Jouw reis zal ik altijd volgen Voor eeuwig vlieg ik met je mee Als een arend boven zee Ik zie alle rimpelingen in het water En wanneer…

Zwart lak en zwarte randen, Ze maken me altoos week, Ik zie verbroken banden En zucht, schoon 'k weinig spreek; Maar denk: zo gaat het heer en knecht, En rouw - vraag is hij wel oprecht? Want waar hij spreekt, schoon 't hart niet sprak, Daar is de rouw maar - lak.…

Eenmaal toch vliedt zorg en smart daarhenen, En de baan des levens loopt ten end'; Dan zal God ons daar met hem herenen, Waar men rouw noch bange scheiding kent. Almelo, december 1840.…

Jou achterlatend, in de rouw, geen woorden voor te vangen... Zijn vriendin werd ook gevonden Ze lag thuis op haar bed Geen levensteken meer... Ze waren samen "uitgestapt" Mijn God, wat deed dat zeer... Wat sprak jij moedig en zo mooi Je had het over: "Wie Wás Hij???" Je oudste kind, gewoon jouw zoon..…

Zijn bruid t’omhelzen in een beemd, bezaaid met rozen, Of in het zachte dons, is geen bewijs van trouw; Maar springende in een meer, waar ’t water stremt van kou En op de lippen vriest, zich te verroekelozen, Dat ’s van twee uitersten het uiterste gekozen: Gelijk mijn Roscius, beklemd van druk en rouw, In d’armen houdt gevat zijn…

belangrijk wie eerst of laatst gaat leven in dezelfde druppel van de tijd Ik ben geboren, geen broer of zus kans van één op miljard,'n wonder dus elk mens is winnaar van de hoofdprijs Kort of lang, 't leven is een geschenk de mens mag meer dankbaarheid tonen alternatief is dat hij niet bestaat Geschenk wordt elke dag een dag groter jouw rouwen…

littekens na in uw geest Waardoor u zich niet altijd kon uiten Regelmatig bleef u op herinneringen stuiten De angst, maar ook de pijn door u ervaren Komen terug na het verstrijken der jaren Herinneringen, soms helder in uw geest De toekomst, waar u het meest voor vreest Al zeven jaren zonder uw geliefde vrouw Al zeven jaren vol verdriet en vol rouw…

Het levenslicht als een broos geheel, waarin de essentie werd uitgevouwen, verval gekozen uit diepe pijn zonder daarover lang te moeten rouwen, maakt een einde aan jarenlange sleet, is mijn tijdperk gedoemd tot verder snoeien?…

Openbaring van heimwee die zich aan de zielen hecht, bron van alle rouw maar dan wel echt, niet afhankelijk van welke religie je berijdt, op bedden gele sneeuw van Mimosa, versleten rouwranden onder de nagels van de tijd en het hemels blauw van de Mediterranee.…

Al zijn we sneller dan de wind in het avondrood en komen we morgen dichterbij de sterren, gedreven tegen de stroming in van licht wat joeg het mens-zijn aan tot zijn dood, het maakt niet hoeveel we rouwen, met zoveel data en vernuft als laagje verveeld vernis, niet alles camoufleert de verschraalde tijd, die ons de les laat lezen uit de geschreven…

brokkelde af met de tijd Ware liefde is in het geding Zoveel gegeven dat er twijfel rest Liefde die overblijft is niet gering Het leven delen is iets moois en kent een test Het is niet een ieder gegeven Eenzaamheid doet zijn best Om het vertrouwen te doen herleven Dat liefde elke vorm van dorst lest De zwaan kent monogamie Kent tevens de rouw…

Mijn zomerdroom ontnuchterd, verkeerde in tijdelijke rouw. Op een morgen schijnt wellicht weer eens de zon; die mij opwekt te dromen over een zomer die nog niet begon. Zweetdruppels zullen weer hangen onder de bomen; mijn verlangen zal mij opnieuw belonen.…

als een moeder gaat maar niet echt wil omdat zij een zorg achterlaat is het moeilijk dat een geest over de laatste grens heengaat deze ziel zo bewust van liefde en trouw is daar mee bekend, verliest zich teneinde raad in de weg die men moet gaan, doorheen aardse rouw, ook al lijkt het verscheiden op verraad immers loslaten hoort bij een moeder…

't Zijn allen haters van het vinkentouw de vloeraanvegers en de handenschudders blinde politieke aardverschuivers steeds dieper dompelen ze ons in rouw De zeemeermin draagt haar met paardestaarten uilen dragen water naar athene alweer marcheert napoleon naar wenen dolfijnen dragen zeemeerminnenstaarten Een radar pikt een drone,…