Alle inzendingen over Rust

edel blauw bloed De zomer is afgelegd, het jonge leven gedood Kuit werd tot vis, het dons is verveerd Nu wachten op ooit, nieuwe nesten verwaren Zelfs de neerslag te moe om naar zee terug te gaan Snel de muts op en naar buiten Zie de huid, voel het bloed Kalmeer nu maar wind, niet krabben aan wondjes Kijk het sluit al, het stolt Alles rust…

Lekker kanoën, stroomafwaarts, zonder zorgen -- of we verdwalen.…

Ik ben even stil als de windstille wereld -- in de najaarszon.…

Opslaande golven in de verzande haven: een schip vaart voorbij.…

Vanaf het eiland het meer over, een man zingt -- en de zon staat laag.…

Een flitspaal, zag ik, kost ruim veertig mille Tienduizend keer te hard: een winst van acht Ik weet niet wie hier als het laatste lacht Maar 't is iets waar mijn denkraam over viel Wil de gemeente autootje gaan pesten? Dan zou ik zeggen, kijk eerst naar het westen...…

Alles gaat heel traag, zijn lopen, zijn antwoorden -- Steeds eerst drie puntjes...…

Het jeugdige vuur zet dikwijls aan tot zwerven zoeken tussen wilde bergen zich afvragen wat zich bevindt achter de einders van zee of wijde vlakte de bezadigde leeftijd is tevreden met de plaats van wonen en werken maakt eigen huis en tuin tot een geliefd sieraad dat kundig wordt bewerkt steeds meer glans zal geven tussen vier slaapkamerwanden…

Neem even rust Alsmaar rennen heeft geen zin…

Hartenkreten Kreten van binnen Willen eruit Soms niet wetend Welke woorden dan Maar gewoon maar beginnen te schrijven Geeft al rust en connectie met mijn hart…

lentegras het stuifzand op een winderige dag en het rood van de ondergaande zon hoor ik dan nog wel het fluisteren van overleden stemmen of zullen woorden versluieren in de dichte mist tijdens het verstrijken van de nacht zal de stormwind razend loeien of een voorzichtig zonnetje doorbreken in het wolkendek en komt in mij alles tot rust…

in het stille rijk van papier en pen laat ik mijn gedachten dansen vrij van het wanneer en het hoe als ik ze in de inkt laat stromen de woorden worden als ankers waarmee de chaos verdwijnt als de golven in ochtendmist het hoofd leeg het hart ontspannen vind ik zo de rust en ruimte in de stilte van eigen woorden…

Ontspannend en verwarmend ze ook zijn, elke toets van rust en vredigheid wordt geademd ver weg van alle drukte eromheen zodat enig tijd wordt besteed aan even alleen zonder eenzaam te zijn terwijl hun gedachten drijven in een open zee.…

zacht glinsterden stofjes alle kleuren op de thermiek van de warme middagzon het glas in lood speelde met de kleuren van de dood die onder koude grafzerken begonnen was nog dwarrelden vleugjes wierook in het voorbij gaan van gelovigen die in devote rust de zomer en hitte waren ontvlucht bij een kaarsje baden om regen op…

Nachten ze slapen Nachten ze leven Nachten ze rusten Nachten bewegen Dan dat ik leegte voel Dan dat ik gevoelens leeg Dan dat ik mijn hoofd vergeet Dan dat ik mijn dromen weet De schaduw gaat aan Het licht komt uit Rust is zacht De nacht is luid…

woestijnmonniken verzinken meditatief in oase-rust…

ook in drukke tijden zal innerlijke rust niet van mij scheiden…

De dag, na de ‘dag van de arbeid’ is het goed rusten.…

Omstandigheden dwingen, om zich aan te passen, aan onze wensen. Mensen overtuigen, van ons gelijk. Mensen willen opvoeden, tot wie ze niet zijn. Omstandigheden zien, zoals ze zijn. Onszelf aanvaarden. Onszelf overtuigen, van ons ongelijk.…

Mensen zitten in hetzelfde schuitje. Gelukkig is er koffie aan boord. Koffie spreekt al onze zintuigen aan. Koffie brengt ons bij onszelf terug. Koffie vertraagt onze snelle tijd. Leven is als varen in een schuit. Ervaren mensen houden van rustig. Grote problemen ervaren ze klein. Wonderen maken ze groot. Dagelijks drinken ze koffie. Koffie…

Mocht mijn hart nu stil worden, laten gaan wat het griefde, laten oplossen wat het bedrukte, stil worden, niets anders meer. Mocht mijn hart nu stil worden, geen woorden meer horen, geen verhalen meer beluisteren, stil worden, niets anders meer. Mocht mijn hart nu stil worden, zoals de vale strepen aan de einder, zoals de lijnen die naar…

Wie was de grote tovenaar PePijn In taal onovertroffen en in timing Met tekst vol reason en liedjes vol rhyming Paul woordenaar - aan 't end van 'zijn latijn' Een stem die je uit duizenden herkent Zei 'blijf je hele leven veelbelovend' Zo was Paul, geestig genereus wellevend Een tikje eigenzinnig, wars van ego Taalvirtuoos…

de wind waait, de maan schijnt de regen valt en jij slaapt de wind rust de zon brandt de regen droogt en jij leeft de bladeren vallen de zon lacht zwakjes de mist komt op en jij rust... eeuwig…

Vandaag dragen wij jou ten grave Een omstreden strijder voor het geweten Jij schopte tegen de heiligen en het brave Nooit liet jij je een keurslijf aanmeten Nederland zal nooit meer dezelfde zijn Verscheurt is Nederlands trots Het gedogen heeft geleid tot pijn Terreur brak de poldermodel rots Zoals we de dagen nu moeten passeren Vervuld…

zo plotseling weg schouderophalend, de duimen tussen de bretellen een buiging en klak af ook die schelmse lach -geen tijd- om afscheid te nemen en nog vanalles mijn berevent ergens daarboven meer Antwerpen een stukje Victor een stukje Verdano een stukje Cyriel mooi man --------------------------------------------------…

'de vlinders voeren geen reet uit ze laten zich maar vervoeren door de wind, cirkelen doelloos rond, hebben geen hersens en geen duidelijk doel, behalve zich voort te planten dan. Ze doen me aan andere schepsels denken, maar daar kan ik nu niet opkomen. O ja, de mens. (zo, weer een gedicht in elkaar geflansd, en nu naar bed toe)…

De dromer misschien, die vaag om zich heen kijkt en mijn beeld laat bezinken voordat hij begint te tekenen; zijn handen rusten in zijn ogen, zijn blik is zacht geen zoeklicht dat mij bleekt en minder uitlicht dan het verblindt…

Dat elk seizoen zijn diepte plant, het gezicht naar de zon gericht om die in te lijven op een punt waar de horizon op het water rust.…

Zelfs rust roest.…

hoorde slagen donker in een lichte lucht de toren kleurde rood zag de zon langs grote wijzer kruipen naar de goot de kleine leek al dood het mechaniek rammelde veelvuldig in het traag seconden tellen de raderen weten al een eeuwigheid hoe zij de tijd bij kunnen stellen toch is de klok altijd gevreesd ook nu weer rusten witte…