Alle inzendingen over STIL

De ochtend gloort, ik stap uit bed Omdat ik het wil voelen, doe ik het geboren worden over in het openbaar Ik kleed me uit op straat en dat voelt raar Ik streel mijn kippenvel, het is gênant dat ik moet plassen aan de waterkant We staan stil om niet te vallen Schouder voor schouder met zijn allen We staan stil voor de foto als atleten…

Mijn kind, wat ben je stil, zo in jezelf gekeerd. Mijn kind, wat ik slechts wil is, dat je van mij leert, hoe jij je uiten kunt en komt voorbij het punt van je eigen innerlijk leven. Mijn kind, wat ben je stil met je geloken ogen.…

een kano is maar dun een lelieblad streelt zo je kont als je in het veld gaat varen met de libel als wegwijzer 'stil zitten hoor, laat de karper dutten’ glijden we langs het riet o, karekiet karekiet wat zou het stil zonder jouw lied dan slechts het geklater links en rechts van de peddels in het water…

(voor die zwijgende groep mensen) Als als de stilte hier zo groots aanwezig zo groots in stil zijn in pijnlijk zwijgen als die stilte doorbroken zou worden met wat ik te zeggen heb met wat ik uitschreeuwen wil wat zou het dan stil zijn in mij die machteloze strijd van woede uit liefde alle liefde om jou, HET WAAROM TOCH,…

Bij deze mijlpaal stond ik stil en werd de weg gewezen naar waar ik was Zilveren momenten om vast te houden en in het verschiet gouden bergen om naar te reiken vriendschap en warmte akkoorden en melodie glimlachend zonlicht en genezing na pijn zo veel om te delen en samen vol te maken zo veel om bij stil te staan maar zonder jou…

ik weet waarom jouw zwijgen de dag onderdompelt in bleke kringen om je ogen -stil maar- hoe het geschuifel van beminnen kan klinken in holle handen als koude op het winterstrand uit woordennood omdat lippen sterven en de helften van jouw hart zwart maken in geschonden duinen en in alles wat is geweest -stil maar- dit…

Stil, wees stil: op zilvren voeten Schrijdt de stilte door de nacht, Stilte die der goden groeten Overbrengt naar lage wacht... Wat niet ziel tot ziel kon spreken Door der dagen ijl gegons, Spreekt uit overluchtse streken, Klaar als ster in licht zou breken, Zonder smet van taal of teken God in elk van ons.…

sta stil en ga voorbij maar pluk haar niet geen gouden, met diamant beladen kooi zal zij overleven, gelijk de vogel in de lucht niet stil kan staan huil maar maar laat haar staan want nimmer zal zij de jouwe kunnen zijn laat het verdriet je kneden de Liefde in je hart doen gisten om de stilte van het zijn in het voorbijgaan…

iedere dag doet ze haar best om zo stil mogelijk te zijn de kleine breekbare vrouw ik ben stil uit gewoonte fluistert ze haar hand strijkt over zijn achterovergekamde grijze haar ik wil niet dat hij door mij wakker wordt ik mis zijn glimlach het meest hij is niet dood de wonderen van techniek doen er het zwijgen toe ze…

Het dichte wolken- dek hangt stil, laat zich langzaam -- zakken en rust uit.…

De wind op je lippen is stil gaan liggen hij waait niet meer in mijn gezicht Een storm begint in mij…

Mijn hart stil en koud, net zo eenzaam als jij, samen zijn wij één.…

Dood spreidt je vleugels De lente staakt haar fluister Het struweel blijft stil…

Bulderend stijgt het vliegtuig, Maar de valk hangt stil Biddend boven zijn prooi.…

als de merel bij het heengaan van de dag de avondwake fluit word ik stil en de nacht mijn bruid…

geschiedenis is niet om te vergeten of om te ontkennen maar om van te leren besef respecteer twee minuten stil…

Wat is stilte geen enkel geluid alles stil om je heen. Tot ik haar hoorde en begreep dat je ook stilte kan horen.…

slijt groeven rimpelt jaren doodt leven slaat hard tot stil…

waar ik mijn handen rond jouw stil vertrouwen leg groeit genegenheid…

Gesels van leven laten harten stoppen, stil. Kleuren zielen zwart…

stilte zonder zomer zomer zonder zon geluidloos zonder woorden het was stil de zomer begon…

getekend vanuit het ruimteschip de dijk, landingstrip ruig nu stil voorbij de wil geen zee meer…

de wieken staan stil bollen vergelen het veld de wind heeft vrij spel…

plots blijft hij stil staan onbewogen en laat hem snel gaan een windje…

Op straat blinkt er iets, ik sta stil en schop het weg -- pff, een dode ster.…

Uit de tram staan we stil om te kijken, de wind -- waait ons folders toe.…

Het bruiste in ons vaderland van leven, Maar ‘gansch het raderwerk’ staat drie week stil, Corona maakt een wereld van verschil. Van alles wordt nu dwingend voorgeschreven. Daarom haal ik die prent van Albert Hahn Na honderd jaren uit het stof vandaan.…

Hij verwacht niets meer. De gedachte alleen al neemt geen keer. Blauwe vingers van de kou, vuile nagels van het werk. Hij houdt het niet meer uit. Zijn haar hangt in zijn gezicht. Zijn baard is lang en vuil, is voor het scheren gezwicht. Zijn kleren stinken, houdt ze aan zonder te verpinken. Broek is te groot geworden, hij is het eten…

waarom iedere keer die woorden je kunt me beter laten gaan woorden die ik niet kan horen woorden zo ver bij me vandaan ik kan het bijna niet geloven dat je zei: vergeet mij nu maar stil ... woorden die me heel diep raken vol verdriet zo koud, zo kil…

Laten we stil zijn.…