Alle inzendingen over gordijn

voor alles wat ik niet gedaan heb geen steen van het ijzeren gordijn gebeukt geen grenzen doorbroken geen armen rijk gemaakt voor alles wat ik niet gedaan heb betuig ik spijt het spijt me en daar ga je altijd weer die zin geen land verdedigd of hulp geboden bij overstroming nog geen steentje bijgedragen het spijt me en daar ga je altijd…

ik schuif langzaam de gordijnen toe en sluit de wereld buiten zie nog even het licht van een lantaarn dat zacht schijnt door mijn ruiten de eenzame schemerlamp in de hoek werpt schaduwen op de muren als decor van mijn eenakter waarvan ik nog niet weet hoelang mijn monoloog zal duren ik fluister woorden op dit wazig toneel verbeeld…

De maar gelaten kamer lijkt altijd groter dan ooit, net als het op rommelmarkt afgeboden gordijn, gehangen in het kleine venster boven het begijn en de nauwe keuken, tooit zonnestrepen op ruw gebeitste planken, verzet tegen alles en - de met jazzportretten – beplakt behang, stille klanken in een kleine leegte, vol doortrokken van idealen…

De windstille nacht met zijn gordijn van stille schemer verkeert nog in rust, en wacht nog dronken van slaap, op Haar. Zii, die sluimert in haar gouden bed gehuld in een luchtig golvende sluier ontwaakt, rekt zich uit, en opent haar armen naar de dageraad die in warme gloed wordt gezet.…

Waarom wilde jij niet slapengaan achter het gordijn of in de maan? Weet je in haar witsatijnen huid luisterend naar feeëriek en lieflijk slaapgeluid kon je liggen, veilig opgeborgen, Maar je vluchtte. De avond ruikt niet meer naar kinderspelen en muziek, enkel naar melancholiek en de angst voor morgen.…

een raam al heel blij was een deur is zo plotseling onverhoeds sta je daar van top tot teen binnen of buiten een open deur staat slordig en een dichte deur is dicht terwijl ramen ach denk eens aan ramen en wat je daarvan maken kunt en wat je daaraan toe kunt voegen luiken bijvoorbeeld vensterbanken bloemen jaloezieën of gordijnen…

Genesis 1 - 14:19 Reeds op de eerste dag had God het licht doen schijnen Maar toen Hij deze morgen uit het venster keek Vond Hij het schijnsel van de peer een beetje bleek En ook de spaarlamp was wat flets bij de gordijnen Hij mopperde: ~Mijn lieve God, doe er wat aan Haal weg die peer en laat een zon de boel beschijnen En als de dagloop…

Nee, uitgenodigd was ze niet Maar dat hield haar niet tegen Er was een feest, daar moest ze heen Door storm en wind en regen Ze kon daar fijn haar zegje doen Want zij wist alles beter Ze won al menig prijspakket Voor de beste betweter De gordijn een andere kleur Maakte de kamer groter Zo legde zij met verve uit En smeerde nog wat boter…

leg je neer, liefste op het marmeren bed laten we de bewogen tijd bezweren laten we reizen reizen op papier we verlaten de aarde planten bomen in tuinen van traag tikkende stilte het tijdperk van het woord is voorbij leg je neer, liefste we bedekken je bed met geurige bloemen we sluiten de gordijnen als de grijze regen de aarde…

Hier, ademt nog de sfeer uit het verleden van die oude leiders, boven, achter hun ijzeren gordijn. Hier misstaat nog steeds niet die rode vlag met hamer en sikkel op de eerste arbeider's dag. Het plein, de stenen en de brede straat; kennen de macht van het Kremlin wanneer die uit marcheren gaat.…

ik was een wereldheer mijn kruin nog vol behaard nu ben ik broeder maar draag als enige geen baard verloor mezelf in starend volgen van de bogen die welfden tot het dak vlak bij des herens hoogte bidstoelde in de refter die te koud voor woorden was chambrette achter een gordijn dat alle privacy verloren gaf ijsde bij de koude kranenrij…

Hier gaan we weer nat getergde voeten neerzettend na een hete nachtelijke strijd waarin de naderende wakkere ochtenduren dromen doen bezwijken en bij het opentrekken van gordijnen elke binnenshuiselijke illusie voor de wereld wijkt. Het moment waarin nachtelijke wegen verdwalen in dagverhalen ...…

Vallen en opstaan maar wat als je niet meer kan staan je valt telkens weer je veiligheid schiet letterlijk onder je voeten vandaan Wat te doen door wat voor oorzaak ook je eigen niet meer in de hand hebt wie kan jou nog helpen in deze gordijn van rook De littekens verraden je val het lot zit niet mee veel is er te verduren herstel tree…

meeuwen genieten door jouw raam 's morgens ze schreeuwen niet voor patat, of de korst, noch de worst nee `t zijn ook niet die meeuwen op strand of op 't plein, in een straat Nee, die vlak bij jouw raam die schreeuwen tesaam dat daar achter dat raam in dat houten bed op hen wordt gelet Ik doe dat omdat hun schreeuw door jouw gordijn…

Ik sluit het gordijn, draai de zandloper terug rust voor het krieken nog even hier rug aan rug. Met dat ene lied in mijn mond wat de hemel zond buiten is 't kouder dan gisteren in deze ochtendstond.…

Maar muren zwijgen en houden hun gordijnen voor al onze geheimen. Ze blijven stil van vloer tot plafond. Dat is jammer. Wat zouden huizen ons niet allemaal kunnen vertellen over hun bewoner, soms tientallen, zelfs honderden jaren geleden?…

Was ik gordijn, dan ging ik dicht zoals de steen altijd, dan hing ik als gewicht aan klok tik tak, dan steeg het bed in een mum van pijl mijn gaap in. Binnen gaat de bedstee open, mijn gedachte spelt het lichtruim - een hooiberg richt zich naar de vinder: Past de glazen schoen je voet?…

Was ik gordijn, dan ging ik dicht zoals de steen altijd, dan hing ik als gewicht aan klok tik tak, dan steeg het bed in een mum van pijl mijn gaap in. Binnen gaat de bedstee open, mijn gedachte spelt het lichtruim - een hooiberg richt zich naar de vinder: Past de glazen schoen je voet?…

Kleingeld, ooghoogte, de keuze uit witte achtergrond of donker gordijn. Kijken of het lijkt. -------------------------------------------- uit: 'Eerste gedichten, 1949-1964')…

realiteit met de laatste herinneringen te vergelijken ik zag een stel ogen die met vorm en intensiteit een zeer uitnodigende sfeer creëerden in aangenaam verwachten die krachten vibreerden in een je opgenomen voelen waarbij ik alles om je heen vergat om maar zo dicht mogelijk bij de bron te zijn jij kleurde het decor was het toneel en de gordijnen…

Het licht door de gordijnen, helder de maan aan top Ik probeer weer te gaan slapen, maar gedachten spelen op Vandaag is het bijzonder vandaag niet zomaar dag Het jaar is omgevlogen het is vandaag mijn dag Deze dag zet aan tot denken, nog voor hij is gestart over vreugde, liefde, weemoed en geliefden in mijn hart Tijd en geluk dat…

ik heb een pakhuis gekraakt een hal opgelapt tot nest hoog en kaal in het dal leunend tegen de bergflank één ruimte die open staat ramen knipogen hoekig als ik het ijzeren gordijn sluit één kier laat één bundel van de schemer door steunbalken liggen bloot zuilen dragen vloer en dak bloemen, kaarsen en linten tot een halve maan geschikt…

terug Ze heeft dorst, wil wel wat water En een arm om haar schouders, een duwtje in haar rug Alle ogen staren naar haar lichaam, naar hoe ze zich beweegt Ze wil rennen, ze wil vluchten, wil alleen nog maar verdwijnen Ze hoopt dat iemand haar straks wegduwt en ruw van de dansvloer veegt Ze wil zich snel verstoppen en kijkt hoopvol naar de gordijnen…

dubbend in zijn warme beddenlakens kijkt naar het slaapkamerraam bewondert voorstellingen van het nabije duister regen roffelt plagend met spitse vingers op het zwarte glas sneeuwvlokken komen aanzweven krioelen als wilde spoken over en door elkaar heen willen zich opdringen maar zien tijdig hun grens bliksem toont op het gordijn…

verpleeghuis opgenomen haar hondje mocht niet mee Ze huilt zachtjes bittere tranen Ze loopt niet meer voorbij heeft geen idee meer van haar doen ligt op een zaal met drie personen Ze vraagt zachtjes om haar medicijn Ze loopt niet meer voorbij de maatschappij is haar vergeten liet haar zitten met een bedelstaf-pensioen Ze sluit nu zachtjes haar gordijn…

ik lig op je en we zoenen nog even rijdend terug naar huis denk ik, jammer dat je niet bent gebleven want je bent een ontzettend lieve meid en ik heb absoluut geen spijt binnenkort zijn we een nacht samen met de gordijnen voor de ramen ik wil weer samen met jou zijn want bij jou heb ik het fijn een intens, vurige kus voor jou, van…

De straten zijn nog donker en doen wat troosteloos aan achter een enkel raam brandt al wat licht Den Haag ontwaakt aan de donkere hemel knipoogt nog de maan niet vol, nee nog niet ze is wat bleekjes de vrouw zojuist ontwaakt schuift gordijnen open rond haar benen wervelt de poes harig en behaagziek ze doet het raam open en de morgen…

loop je mee naar het einde van de dag, samen kunnen we een stukje optrekken van het gordijn dat ons omgeeft het witte laken dat het daglicht smoort en 's avonds kunnen we als herders waken de kudde wolken als zwarte schapen die opgestegen zijn vanaf de grond achter het hek en liggen en waken en liggen en dromen en kijken naar de maan die traag…

De was verandert de kleur van regen, verborgen onder zoden gras, totdat jij doorbrak, stond de horizon te laag en leek of die achter een violet gordijn verborgen was, druppels kaarsvet parellen traag op verse bladeren, die er kennelijk gisteren nog niet waren, om in schril contrast de moed weer te laten wegen, want morgen wordt het beter…

Bravoure, van het onbekende, hemelsbreed als dans van de gordijnen of moest ik geloven van toen je wegging dat de vogels vlogen in de regen en was het geen revolver maar een zingende zaag ergens onder een verdoezeld matras de trieste regen buiten gaande om met het eerste woord te beginnen heb je uit mijn naam gevraagd te zingen met…