Netgedichten

netgedicht (nr. 26.447):

Mijn platje

De maar gelaten kamer
lijkt altijd groter dan ooit,
net als het op rommelmarkt
afgeboden gordijn, gehangen
in het kleine venster boven het
begijn en de nauwe keuken,
tooit zonnestrepen op ruw
gebeitste planken, verzet tegen
alles en - de met jazzportretten –
beplakt behang, stille klanken in
een kleine leegte, vol doortrokken
van idealen en het doorleefde stads -
geluid en door de groene grachten
getinte wind, verbindt zich met
nieuwe ideologieën, carillons
van een nieuwe tijd, te samen in
een ultiem dispuut gedreven, mijn
makkers in dat uur van een nooit
gewonnen of verloren strijd, bereikbaar
via vermolmde kozijnen en een hemel
van waslijnen, en een bejaarde overbuur,
dat plekje verdient een saluut,
soeverein boven het stadse instituut.