Alle inzendingen over tijd beschouwen

Er wordt gezegd dat de tijd vliegt Maar wij zijn het zelf die langs de tijd vliegen. De tijd blijft wij zijn het die gaan...…

terwijl het zo kort ... ... tot op die dag, die tijd, dat uur het leven stopt ... ... niet eens voor altijd zelfs dat is er dan niet ... .... nooit weer ?…

wat zouden we graag weer even mopperen over het weer elkaar omver lopen in drukte irritaties over flauwekul en meer wat zullen we straks vriendelijk in weer en wind belangstellend groeten begripvol en eensgezind toch?…

Gebaren zullen me vertellen zoals de pagina ' s draaien wat ook jouw mond is stil, miskend in herinneringen zwelt ergens oud verdriet. De gebaren zullen me vertellen, wellicht bij het frêle lamplicht over bladeren in de jaargetijden, over gezichten die verdwenen zijn, hoe sterren spontaan zijn gewist. Je gebaren zullen me vertellen over…

Heeft de tijd ook ons gevangen in een web, iets gegoten door mensenhanden of een hemel. Moet ik weer een cirkel gaan trekken, ons veilig stellen en omtoveren in rupsen, cocoonen weven. Je weet toch, af en toe doorboren vogels de stilte.…

Want ik weet en het is waar, tijd is geld en ik kost veel. Hun werk geeft toch gezelligheid. Het liefdewerk van vroeger, is er al lang niet meer, dat heb ik wel geleerd. Maar zeur maar niet, want ook toen ging er veel verkeerd. Ik leef in de moderne tijd. Kan eigenlijk niet meer mee. Maar doe nog wat ik kan.…

Een vrouw in barensweeën die schreeuwt van pijn en daarvoor wordt aangeklaagd omdat ze niet het voorbeeld van perfectie voor de wereld kan zijn .…

De vrouwen delen graag met hem de sponde, omdat ze hem beschouwen als adonis. De man, die goed voorzien van man'lijk schoon is, wordt door hen aangegaapt met open monden. Hij ziet d'r roodgelipte open mond, waarmee ze hem geboeid ligt aan te staren. Z'n ogen zijn lichtblauw gelijk de hare. Het haar van allebei is glanzend blond.…

dicht bijeen het welig moskarpet doorbreken zie hoge zwaluwen elegant over de windkraag balanceren torenvalken nauwgezet prooi bespreken in gebed en vlinders dartel koketteren boven het zongedroogde land geen penseel, geen woord, geen snaren machtig om subliem te eren wat de mens aanschouwen mag rest slechts eerbied en ontzag plus beschouwend…

de dag buigt naar harmonie niet wegglijdend,maar zich vouwend naar een dieper, traag bewegen als van ritselend riet verflauwend vogelgezang houtgewas dat knispert tot as als van weemoed maar wakker beschouwend leven en dood en zin.…

Antwerpen opnieuw ontwerpen tot een lachtheater althans voor ons Bij een monsterlijke handgranaat tikt de beveiliger ons op de vingers omdat we te aanrakerig zijn wat gepaste eerbied uitsluit volgens zijn kijkraampje bij een mondzoen blijkt hij toch te kunnen knip-ogen Via de automatische roltrap die wij inmiddels ook als kunstwerk beschouwen…

Omdat het zo ver weg is en toch ook dichtbij Omdat mensen ongelijk behandelen vanwege kleur, uiterlijk kenmerken die je hen toeschrijft soms redelijk lijkt zelfs aanvaardbaar wordt gevonden maar nooit redelijk of aanvaardbaar is Omdat mensen beoordelen, mensen veroordelen als een minder soort beschouwen leidt tot het vertrappen van…

alle winden mee de wind opent deuren naar het zwarte gat dat verschijnt aan ons geestesoog gedwee aan de overkant wacht mijn toeverlaat ik kan nog met brakke vleugels zweven en ofschoon ademen steeds moeilijker gaat wil ik me boven eindeloos water begeven daar, in de verte van onzichtbaar land blijft het boven onze gehoorgrens stil ik beschouw…

Daarom beschouw ik iedere dag als een bevrijde dag, Waarop ik mijn vrijheid nog beleven mag.…

dichten over deze dag die in het nat van dit seizoen dan toch de mooiste kleuren laat schijnen in een schimp waar mijn moed verslonken is tot in de weke grond waarin het graf transparant staat te waken op ontginning van bedrog die diep in dit leven is gelegen getijden maken slachtoffers, het verhaalt de waarheid als een vertelsel van vele beschouwingen…

Het is gebruikelijk om ’s avonds achterover te zitten en het geluk, zoals dat beschaafd verlicht tentoongesteld staat, te beschouwen. Men stoot de deelgenoot erover aan. Die knikt of zegt heel zachtjes: ‘Ja.’ In hoeverre het geluk ons bepaalt is niet eens een vraag: totaal. Wij zijn niets dan ons geluk, en het geluk is waar wij zijn.…

Daarom beschouw ik iedere dag als een bevrijde dag waarop ik mijn vrijheid nog beleven mag.…

je kinderjaren tegenop Toen haast iedereen jou wilde krenken zag je de dood lost naderhand alles op Soms treft een afgrijselijke ziekte jou en lijd je vreselijk indringend aan pijn Rondom je is dan je omgeving in rouw zie je de dood kan nog een uitweg zijn Als je oud bent en alles welletjes vindt en je bovendien gelukkig hebt geleefd Beschouw…

De geest is meeslepend in zijn kwetsbare naaktheid, behoeder van een onderhuids en schuw geheim, dat zich in tijden van ontroering – even - haar grootse intimiteit blootgeeft.…

Ik moet en mag in mijn eigen kunnen en geloof geloven, ik kan me niet iets anders voorstellen: het is namelijk het fundament van mijn dagelijks voelen, denken en handelen; een andere weg kan ik niet bewandelen... .…

Ze draagt de mand van onverzettelijkheid haar lijden begraaft ze in de vruchtbare grond van haar dromen en onder het mos waarmee de onschuld van de tijden zijn begroeid.…

Elke dag zie je ze weer op het journaal er zijn er nu toch al veel meer als soldaten met hun camouflage pakken bivakmutsen bezetten ze gewapend separaat en adequaat onafhankelijk allemaal hun eigen Checkpoint maar hou ze in de gaten het is wel even wennen maar zo’n ding in je armen vervult je jongens droom je eigen oorlog…

Muziek doorkruist m’n hoofd stuitend op een doolhof van oneffenheden In een wirwar van onzekerheden Op zoek naar een helder zicht met minder rafels en een beetje meer licht.…

een virus maakt de wereld tot een doods verlaten stad waar mensen elkaar mijden als ooit eerder in vroege tijd lijders aan lepra pest en cholera waar ooit vrienden speelden zijn nu straten en pleinen leeg kinderen moeten thuisblijven maken scholen vol van leegte werken kan of mag niet meer als het niet thuis aan tafel kan de familie vrienden…

Het wordt verboden op de fiets te bellen, Dat is nog slechter dan een slechte witz. Een bel is toch verplicht op elke fiets, Wat hierna komt is welhaast te voorspellen. Die wettenmakers zijn soms niet te temmen, Straks mag ik met mijn rem ook niet meer remmen.…

Zelfs wanneer ik in alle rust loop neemt de tijd mij te pakken en wandelt met mij mee…

wat achter ons ligt laten we los, wat ons wacht beslagen spiegel…

Vaak verschijn je in mijn dromen, we varen dan op zee. Jij bent dan de kapitein en ik vaar met je mee. Ons bootje is maar klein, de zee onstuimig, wat ik niet prettig vind. Maar jij staat aan het stuur, en houdt hem op de wind. Al is het slechts een droom, eens voeren wij zo met z’n twee, in ons huwelijksbootje over de grote levenszee…

Ik zit mijn tijd weer te verbeuzelen Dan lach ik maar een beetje, het meest nog om mijzelf. Schiet toch op, ’t is alweer half elf!…

Er hangt iets van vreugde in de lucht omdat na winter en droef gezucht de lente weer zijn bloesems toont en er ook kinderzang al woont. Te midden van het droevig klagen, van ’t zoeken en het antwoord vragen komt plots weer licht en blijdschap aan en iedereen wil graag verstaan dat leven toch ook mooi kan zijn, al blijven leed en droefheid…