Alle inzendingen over emoties

Verblijvend in de hel Wilde ik ontnemen Wat ligt in het verschiet Niets voelend van de rijkdom Die de liefde biedt De ogen eenmaal open Verdreven heb ik jou Naar waar je hoort te zijn Vergaan zijn al je vlammen Je duisternis en pijn…

in alle bomen verbeeld ik mij ook in talrijke ogen plaats ik jou in mijn rij ik voel het overal; zoals in de zachte wind door je frêle haar. is het een illusie - na de val - met dagdromen aan mijn zij en tijdens de nacht een zwaar gebaar zo heb je ook de hand langs je dij maar reik je mij toch de ander? en wijl takken wijds zuchten verdelen…

ze lijken te slapen iets te omspannen of is het toch schrapen of willen ze wat komt alvast vangen iets wat wij niet zien voelen ze wat er gaat komen het voorjaar al misschien? kale bomen in een grauwe tijd tonen in hun verschijnen dat wat oud is verdwijnt en staan het nieuwe al vooruit te dromen…

Richting de haven draait de maag zich om Werkeloos toeziend hoe de rest zich klaarmaakt voor de strijd Overleven is het enige wat telt Me vastklampend aan dit zinloos verzet Het onverzadigbare monster voedend Het macht en kracht verschaffend Presenteer ik mezelf als hapklare brok…

Jij zou Vandaag Komen De bel Gaat Met snel Kloppend Hart Open ik De deur Daar sta jij Uit je Waterig gevulde ogen Druppelt Langzaam Een traan Ik neem je In mijn armen En jij laat Je gaan Eindelijk We zijn Thuis…

het voelde alsof ik in een donkere ruimte zat leegte en trillingen overheerste me een racebaan van emoties opgesloten in mijn eigen gedachten geen uitweg mogelijk…

Het leven moe, getroffen door een schaduw Wat zet mij hiertoe Mijn gedachten van angst, pijn, verdriet Achter een masker die ik, steeds weer opzet Op het masker staat een lach, een lach die niet aansluit bij wat ik voel Het verbergt mijn ware ik, dat is dan ook mijn missie, mijn enige doel Van binnen is het koud, ijs en ijs koud Perspectief…

Het verlangen van mijn hart, brengt herinnering naar boven. Uit die tijd van toen... zolang al weer geleden. Twee handen liefdevol gevouwen om mijn gezicht. Twee lippen zo dichtbij, altijd klaar voor een zoen. Ik doe maar vast mijn ogen dicht. Je hield altijd van mij. Mijn hart vertelt het mij. Elke dag kreeg ik een andere naam, welke…

ik grijs van het grijs daarbuiten niet enkel door mistig denken zo schrijf ik om toch te uiten immers ik wil wel maar kan niet naar schichtige wensen wenken wel zit ik warm. het vel voelt zo aan er is een haard die brandt van binnen, bijna in ruste geland en dan weer plots even opslaand het lijkt de gang van de maan onvoorspelbaar boven…

Alleen zijn Bij mezelf Vrij in Doen en Laten wat Ik wil Maar Is dit Wel zo Wil ik Dit wel Ben ik vrij Of Hou ik Mezelf Juist Gevangen In het Moeten en Alleen zijn…

Ik zit Dicht Naast jou Jij weet Niet meer Wie ik ben Ik begin een Oud liedje Te zingen Ach Margrietje: Je reageert hierop Kijkt me aan Met een blik Van herkenning En met Schorre stem Zing je mee Terwijl de Tranen Over je wangen rollen…

Als een plichtsgetrouwe onmiddellijk present Lichamelijk protest De onbehaaglijke vulling van een onverteerbare werkelijkheid Slikken moet ik Geen keuze Maar jij verteerd me Verleiding met zoetgevooisde zinnen Spokend in mijn hoofd IJersterk verzet tegen dat wat is Verlies ligt op de loer Winst onmogelijk uitgaand van tekort Bestelling…

Jij nare geniepige duivelse slang Één onoplettend moment en je bekruipt me met je valse voorwendselen Doen alsof je om me geeft, het beste met me voor hebt Je verleid me met de charme van een zachte heelmeester Het voelt zo vertrouwd Het voelt zo geborgen om me te nestelen in jou schaduw Indien nodig was jij daar, mijn veilige haven Mij zekerheid…

De eerste vonk waardering Voor de eenzaamheid in’t nu Wetende niet anders kunnend Te zijn hier met mezelf Onmogelijk te ontlopen Is hier de confrontatie Met mij met gij met God Alles te verdragen Dat is nu mijn lot…

ik voel me verloren en zie geen uitweg meer. Niets meer om te lachen en alles doet zeer. je komt niet verder en het voelt of je vast zit in cement. niet meer weten hoe je verder moet of wie je bent. steeds weer vluchten in dingen die je nog meer naar beneden halen. Laat ze stoppen met zeggen wie je bent want je zult nog verder van jezelf afdwalen…

Aan de rand van het aflopende land De lichten Zijn duisternis Maar het was halverwege dat ik naar rechts keek En hem zag komen In zijn zwart met witte pij Terwijl hij me in stilte voorbij ging Liet hij me achter met mezelf op mijn eigen verlaten eiland Onderweg naar waar de lichten licht zijn…

Vanmorgen toen ik nog niet wakker was maar al niet meer sliep sloop onzichtbaar op gehoefde sokken het onheil binnen in mijn bed, vlijde zich tegen mij aan en fluisterde om mij niet te wekken mijn naam. Terwijl ik mijn ogen niet opende zag ik dat hij naar mij keek met ook zijn ogen dicht het kussen streelde dat hij voor mijn lippen aanzag…

Ik heb in m'n hart 'n zonderlinge wezen Dat een bizarre tango danst; herrezen,- Ik weet niet hoe, zo vaag is alles, - uit 'n aloude sarkofaag. Terwijl het danst, hoor ik het zingen Met bonte blijdschap over weemoedszwangre dingen.…

Voor het knipperscherm dat alles uit de wereld vangt lees en tik ik geestdriftig mijn gedachten krioelen springen soms wild op en neer krimpen dan zakelijk ineen dan - toch die ene bewuste druk het lied van Tess Merlot vloeit door mijn hitsig brein laat denken en gevoel zacht wellen naar het rijk der musicerende dromen waar het kortstondig…

de zon was zich vergeten er was niet één zuchtje wind wolken hingen in files boven, in't blauwe gebint ik kon altijd tekenen met wolken drijvend op een vlaag een figuur of wat ik wilde maar vandaag was alles vaag het uur hield halt, de dag stond stil de lucht kon zo niet blijven tot ineens het grijs wit kleurde en jouw beeld boven kwam…

Het bospad waarop ik loop, gevormd door mooie grote bomen. Neemt me even van de wereld weg, laat me tot mezelf komen. Dwalend van verlangen, Genietend van de geur, Duizenden mooie bladeren, een wereld vol van kleur. De wind waait wat onstuimig, waait gedachten van me af. Schept weer rust in alle chaos, waar ik me net nog in begaf.…

In deze door zonde overspoelde wereld, zie ik, als ik het wil zien toch Gods liefde en goedheid, misschien. In de schoonheid van de schepping. De geurende bloesem in de lente, een tapijt van sneeuwklokjes en krokussen. Kleurige vlinders overal en vogels en bloemen, zonder tal. Ja, als ik wil zien, dat zeg ik goed. Wat moet ik ermee als…

Alles van gewicht Heeft tijd om neer te dalen Emoties zonder zicht Gedachten die verdwalen Chaos, wanhoop, onrust In hoofd hart en lijf Kloppen deze onbewust Lijkt louter tijdverdrijf Niet minder is er waar De tijd laat inzicht komen Tergend minder zwaar Gaat het hart weer stromen Ergens wordt het troebel klaar…

Donker voor m’n ogen. Donker in m’n hoofd. Donker is het leven, Emotioneel verdoofd. Donker zijn gedachten. Donker als de nacht. Donker zijn de wonden, door daden toegebracht. Donker vult het leven. Donker, niets te zien. Donker doet beseffen, dat ik weer licht verdien. Donker wordt weer schemer. Donker wordt weer licht. Donker…

Je pakt me bij de lurven als een bok laat me draaien als een tol totdat ik wankel links of rechts om mij te ketenen gedwee en volgzaam op mijn grond in mijn licht uitstralende bloementuin waar je de lelies vermorzelde en de doornen plantte niet wetende dat de wortels met elkaar verbonden blijven in vruchtbare aarde…

Ons Harten aan het wekken, Joeg zwaluw, van ieder laag, Vlinders boven de bekken. Crème au beurre lag op de maag Van ons najaar dat dolblij Maar kon sjansen; heel vrij vaag! Dringend ons lauwheid opzij, De Kersentuin kweekte kou En wrong aan het jaargetij! Langer seizoen winter wou... Met het vuur bikte we af; Ons Stadje sloopte het…

Gemaskeerd door dode bladeren en de waterdamp van paddenstoelen draagt de herfstwind een geur van nostalgie met zich mee Een onmiskenbaar zoet aroma met een bittere ondertoon Terwijl krassende raven ritselen door het gebladerte bewandel ik een slingerend pad door mijn ziel Dauwdruppels transformeren spinnenwebben in kastelen van flinterdun…

Luister stilte, naar het ruisen van de wind Luister naar het briesje Dat zacht het riet golft langs de oever En hoor het antwoord In de lach van een kind Luister stilte, naar de zang der vogels Naar de blijdschap die daarin klinkt Ver verheven boven aards kabaal Genot dat ons dagelijks omringt In steeds herhalend verhaal Luister stilte…

onze tijd samen koesterend kan en zal ik jou niet vergeten van je houden blijf ik altijd elke dag voel ik jouw warmte die ons ook weer samenbrengt waar het tijdelijke eeuwig wordt zal onze liefde zich hernieuwen tot dat moment pluk ik de dagen terugkijkend bij het vooruitzien als het compost voor het leven zoals de knoppen van de lente…

het ongeschrevene overtreden in stilte buiten het gesprokene getreden is het niet zonde een leven zonder zonden?…