Alle inzendingen over houten priem

hoor mezelf sloffen maar weet niet meer waarvan en wanneer ik ben vertrokken voel warm hout mijn vingers kennen nog de nerven in jaarringen gebouwd zij volgen hun lijnen ooit heb ik geweten hoe alle soorten toen hebben geheten ik lach stil zonder herinnering mijn handen weten hoe vroeger alles ging ik mag niet pluizen zeggen…

Moe van 't stadslawaai komt hulp uit onverwachte hoek m'n oren raken verstopt het wordt stil om me heen men zegt dat ik iets aan m'n gehoor moet laten doen maar ik houd me doof en m'n oren fossiliseren tot schelpen geluk is slechts 'n gevoel dat we door denken opwekken zo verwezenlijk ik 'n ideaal waan mij in 'n houten huis in de…

en kou zorgzaam beschut het groeide voorzichtig doorstond de sei- en andere zoenen werd trotse jonge boom de kruin vol sappen bruisende belofte van schaduw en oogst lente verraste met bloesemkroon en zomer bracht licht het najaar een korf vol ideeën nu wintert hij en zaait zichzelf in duizendvoudig verlangen naar leven hard hout…

ik zag de blokken in je handen veranderen jij speelde met hout wist van bomen zag het groen komen in warme affiniteit jij timmerde geen muren of staalde het skelet maar bloeide puur natuur los van vorm en structuur deelde iedere jaarring zijn eigen vuur jouw bloemen zongen in het bouwen hun veelkleurige melodie kwamen in jouw…

Schalks water was er net zo diep als dorst die ik begeerde en ik zwom er naar je toe met houten klompen aan ik zonk alleen mijn hart dat steeds van jou was en niet achter wilde blijven zoog zich barstensvol met licht dat jij in overgave schonk zo helder dat het eenmaal klopte nog waarna het zou verschijnen als een witte orchidee die stilaan…

Wit en blauw bleven achter en toen ratelde ze de zaak van haar hals en kletterde het op de houten vloer. Daar plakte het geweigerd snoep wat aan elkaar. Spuug. Men liet het er maar liggen. Ze is niet normaal, zei men. Wat blauw is en wit, is niet anders dan roze. Zeiden de ooms en tantes. Smaakt allemaal even zoet.…

voortsleept door de wallen van dit bestaan -het zwart van de aarde met hier en daar een grijze pluim, al wat rest is nog wat as - de dood ontsiert en pleegt ons te gedenken dat we slechts stalagmieten zijn en het octrooi hebben verspeelt op een lang gelukkig leven toch versnellen we van pas wanneer de zondvloed ons verwarmt en we het hout…

dat hij zichzelf betrapt, hardop lacht ‘koffiekop sijpelt’ de stemmen, dromen ‘gebruik hen, luister naar hun razen’ vele ochtenden is niets hem dierbaarder dan de randen van het bad hij stapelt er boeken en klokhuizen sterven er is een asbak, een viltstift en als hij zich in water legt krimpt zijn geest vele ochtenden zijn er houten…

Nietszeggend spreekt het woord door de sumatraanse regenwouden stemt gematigt de hartewens, tropische regen slaat gekenmerkt de houten trommels. Groeiend omringt regen duizenden verschillende planten. Liefde groeit met prachtig gevormde bladeren, als diepe bloemen in alle kleuren, voelt spiritueel overleven..…

Ik slijp haar gratie in een steen, ik modeleer haar naam in hout en taal om die voort te laten gaan tegen beter weten in, spreek ijdel haar aan in mijn teloor – gang toe, een plaats waar licht volmaakt gedijt, zich spreidt, onaf een bewogen hart geraakt.…

Toen er een ziel kwam in zijn nachtmerries, en vleermuizen vlogen bewogen door de nacht las hij de brief van zijn moeder liet tranen in hout branden folterde zijn geweten met schuldgevoelens wilgentenen aan de rand van het meer, dat spiegelde herinnering vol oude poppen verweerde weemoed in de nacht met als slot het schimmenspel van…

Een telefoonsnoer dat zichzelf omkrult golft samen met een stoffige kop, waar al jaren geen koffie meer in zit, de lijnen van hout op een tafel die smelt en niet brandt. Groene rook prikt in de ogen, terwijl zijn nagels in de muren krassen. Een raam dat nooit gesloten was, blijkt nu in zijn slot vastgeroest.…

Pa, ik mis je zo met kerstmis je huisje in het goud dat je zelf maakte van cellofaan en hout. Pa, ik mis je zo met mijn verjaardag, je bosje bloemen of cadeau, je optimisme en je vrolijkheid, ja dat mis ik zo... Pa ik mis je zo op zondag als ik je bezocht en ik ongedwongen met je praatte en je tuin bewonderen mocht.…

In het dorstige land tasten daklozen in het duister, ze zijn de stralen van een getergde zon en goddeloze geloften al tijden moe, papieren regels rotten in het hout, een leger van houtwormen splijt de wereld open, dekt de aarde met hun maskers toe, in de vlijt van alle gestorvenen treft alleen de hoop geen verwijt, de nachten…

Bert sprak zichzelf een lus toe hij ging op zoek naar een boom een mooie boom en de dingen die hij kwijt was onderweg verkleinde hij liefde tot woord, tot eisprong ongewenst, donkerzwart zoals de houten vloer en de harde kneepjes in zijn moederloze wangen Bert stapte in de lus boog het hoofd en het verschil hij werd dichter van duizend…

— Men heeft er woningen gebouwd van nieuwe steen en blinkend hout. ------------------------------ uit: Nieuwe Gedichten, 1934.…

ik zag je glans wegdrijven op het zanderig water, ook je trots want je hemelde het blauw naar grijs aan jouw voeten schuifelt nog wat hoop in de gedaante van rot hout, maar je poort blijft voor eeuwig gesloten onklaar gemaakt en ingehaald door de tijd jouw kleur zonder vernis maakt je elk seizoen doffer het lijkt of onze sporen…

Het oude houten tafeltje achterin de tuin Heeft zijn beste tijd gehad Het mist de stevigheid en is grijs in plaats van bruin Niet meer zo fier als toen het de tuin betrad In de kieren is het met mos beklad Het heeft kwasten als een kale kruin Het doet alleen nog dienst als puin Verweerd is elke lat Er zijn tijden van vreugde geweest Warmte…

Beeldende technieken (hout, steen, glas) helpen mij weer overeind, en gedichten zijn het bewijs van mijn bestaan - vandaar de titel Ergo Sum.…

Pijpleidingen, elektriciteit, water, gas, alles om een basisleven te hebben, geesten zullen je hier niet wekken zegt de helderziende, de houten vloeren kraken lekker vertrouwd. In de kelder heb je lang vertoefd, het was er duister, donker, benauwd, met een klein kaars- licht om je overeind te houden.…

Ook al was hij dood ik bleef de boom water geven weigerde zijn hout te kappen laat staan verbranden dat was niet nodig want mijn hart zijn branden verwarmde de nu lege wanden.…

jij bent volgroeid een markante boom karakteristiek in de omgeving toch draag je de laatste jaren minder bladeren en meer dood hout jij bent nog echt niet oud en versleten maar ruizelt zacht vergeten de screen is al geweest voor het lichte falen van je geest verborgen wortels komen langzaam bloot in het fysiek mankeren het…

Ga staan bij de voet van de beuk en sla met alle kracht je hoofd tegen het onbevlekte hout. Proef het bloed dat via wenkbrauw wimper wang en lip je mond binnenstroomt. Breng dit offer voor hem die ooit de mensen bouwde en nu boven in hoge bomen woont. Verscholen tussen het groene loof. Misschien.…

Hij sneed zichzelf in hout als egel, eenhoorn, beer. Veel als christus, jezus, maria, wat was dat lelijk, gaper. Hij speelde graag toneel. Vermomd met bolhoed, knijpbril, papieren neus, trok hij de polder in. Zijn laatste komisch nummer was een kerstgroep. Levensgroot. Met os, met kind, met vrouw, met ezel, bevolkte hij een stal.…

zwijgend moment dat in rust de aarde vindt gij koestert hoop terwijl het leien dak het water beregent met schellen vol vreemde tonen hoezeer het lijden wordt bemind in de vrucht van het bestaan maakt de dood schetsen en graveert de lijnen in onze hand mijn stoel mijn liefste ons bed maar ook de tafel die ons scheidt is van hout ontbonden…

Toch ook in die warme kerk waar tranen vertrouwd vielen op de houten banken, achter elkaar, één na één mijn verdriet en wanhoop samenvielen met mijn ziel, waardoor ik weer hoop voelde en ik mezelf kon zijn. Jij, met jouw groots verantwoordelijk werk: voor mij toegewijd voor altijd.…

Je hangt over een houten klaagbank waarin je slechts de dwaas ontmoet. Je giet iets weg en pist iets uit. Je luistert naar de achterklap. Er fluisteren wat meisjes naar de dode puntjes van je haar. Je zal wel nooit meer nuchter zijn. Je houdt jezelf gedeisd en lacht. Je kokhalst tegen sluitingstijd.…

voor gesprekken en stiltes soms bezeerd door verwijten maar meestal geeft de rug een schommelen aan vertrouwd met tussenpozen van schaduw en licht woorden tot de bomen gericht of bedekt met een krant voor een slapende man de banken bieden een zitplaats voor de wandelaar hebben een voorkeur voor verliefde pogingen een arm langs het hout…

Op de Ourthe peddelt spreken Mensentongen storten klanken Uit over de houten banken Vanwaar stil wordt uitgekeken Naar het ooit gegeven teken Waarvoor velen God nog danken Kerkgang begon af te slanken Dogma wist zich los te weken Pinksteren, vuur op mijn hoofd Felle zon op huid en haren Vlammen dansend op mijn kruin Heilig was de Geest…

dikke muren in hun oude sfeer boetserend, rond een eeuwig hart het zoutbad stort vanzelf in sprekend lichte vormen, tussen rozen en de schijn van wat vanille, rozemarijn en zuivere gebaren zandsteen schuurt langs wit beton waar het plafond de druppels draagt, van warmer evenaren maar het water schraagt het stillere ervaren van een houten…