Alle inzendingen over Afscheid OR Dood OR Leven

heb mijn handen daar gelaten zwaaien ging niet meer met stugge kop de hoek weer om en het verkeer was luw dit keer telde bomen op de lange weg wist wat er zou komen nog even niet want ik keek om zag jouw verdriet wilde keren in de verte gloeide hoop waar zijn nu mijn handen…

As tot as, waar tot voor kort, haar liefde ook zijn leven was.. -…

Mijn vader noch mijn moeder hadden een afscheidswoord ze hadden in hun leven genoeg gezegd waarschijnlijk ook verzwegen ik hoorde eens dat laatste woorden kracht geven dat is voor mij uitgebleven ik neem het hen niet kwalijk het is te lang geleden om daarmee nog te leven alle sentiment van het sterven alleen al vond ik voldoende het…

ik zal mijn vingers niet meer buigen en haken aan wat leven geeft die tijden zijn geweest ik moet ze strekken om de dood het grijpen te beletten anders viert de jager snel zijn feest ik zie het gras nog groener dan het was struiken in hun vol ontluiken terwijl mijn herfst ze moet sluiten de dagen korten maar er is meer licht in…

de groei is armetierig het bestaan is niet plezierig verwelkom me want nu ga ik je oogsten en breng je naar het laatste huis waar we op het leven zullen proosten…

vegen tegen kwijnend hemelsblauw raakten roze kleuren voor ze doken in de nachtelijke kou het schreeuwen is gestorven met hun echo's in het niet mij rest nog slechts de stilte in een mateloos verdriet ik zal ze niet meer zien gespreide vleugels in een moeiteloos laveren ik zeg vaarwel misschien mag ik het in een volgend leven…

na zijn dood was hij alom aanwezig onbereikbaar daar ze haalde het huis leeg verkocht het maakte een nieuw leven nu zit ze daar laat de dagen verglijden in een vroege slaap neemt moeizaam afscheid van verwarde dromen droomt dagenlang van de nacht en wacht en wacht en wacht…

Wat gekregen is Als ongevraagd Geschenk, Voor velen Een raadsel Om mee te moeten Leven, van geboorte Tot dood een Tijdsspanne waarin Ieder mens een Poging doet Het raadsel dat Hij bij zijn Wording meekreeg Te ontraadselen - En hij bij zijn Afscheid al blij Mag zijn een klein Stukje te hebben Ontrafeld, met Uitzicht…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

De tijd vergaat wel en al vergaat hij niet, je hebt de wereld aan jezelf, je hebt het leven aan jezelf en de dood als een dier achter je, in je, naast je. Haast je niet. De tijd vergaat wel en de dood is als een deur die je kunt open doen. Leef niet het rechte der oplossingen na. Sta niemand na. Spreek echter.…

Lusteloos zak ik achterover in mijn kussen en bedenk wat ik in de brieven zal schrijven mijn allerlaatste geschenk Brieven aan mijn dierbaren naast mij leg ik ze klaar Stil, alleen in dit lege huis bij thuiskomst ben ik niet meer daar Niets heeft langer een waarde vergeef mijn ondankbaarheid, Heer Ik dank mijn leven af...…

In prille jaren voor het afscheid gewonnen. In je jeugd vergleden aan de einder. Geen zin gaf nog zin aan het leven, noch de zin van de mensen om je heen. De last woog je te zwaar, geen band belette je te ontbinden. Sterk verbonden met de dood, waar het leven je beknelde. Geen warmte kon jou behouden. Niemand die jouw pijn verdroeg.…

uit duizend ramen huil ik jou met ogen voorbij de dood, gezwachteld in het afscheid heb ik je lief zei je jouw naam tussen mij en morgen zo droomde ik de wintersterren op reis naar lichtbevroren regen wind volgde de vlindergevouwen woorden en ik huil verzamel jou in alle wolken van dit leven…

de avond valt en ik in slaap elke dag bijna dood doch, heel snood wakker ik mij de volgende dag aan om er toch maar voor te gaan elke dag ga ik dood afscheid in de dop eens sta ik niet meer op…

Hoe de man dichter na het einde steeds weer de dood beschrijft die dood in zijn gedicht naar adem snakt de laatste keer dit keer geen afscheid want hij zwijgt niet meer eerder ging het hem beter af…

Mijn leven ligt ook overhoop, Mijn huwelijk is namelijk dood. Ik moet met mijn leven alleen verder gaan, Mijn vrouw draagt weer haar meisjesnaam. Mijn vriend wat hebben wij gemeen, Wat houdt ons beiden nog op de been. Ik moet hier blijven helemaal alleen, Maar veel erger jij gaat van ons heen.…

, Mijn lief, Het afscheid Is maar Voor heel even…

aan tafel gaan om zichzelf terug te eten naar het leven ik zou het liefst bij een begraafplaats willen wonen omdat het daar nooit een dooie boel is!!…

Een gevecht op dood en leven in volstrekte eenzaamheid? Kilte, hardheid, steeds meer afstand. Die verwijdering doet pijn. Maar zal 't onherroep’lijk afscheid Straks écht minder pijnlijk zijn?…

Plaatsen die we ooit hebben bezocht worden in onze ziel verankerd. Mensen waarmee we ons verbonden voelen blijven ademen in onze herinnering. Mensen waaien waarnaar de wind het wil. Omdat momenten tijdloos zijn. Onmogelijkheden mogelijk. Ruimte grenzenloos. Stilte stil.…

ze wilde het kind bij het afscheid omhelzen hij weerde haar af voelde hij iets aan haar nabije dood misschien de geur van afscheid ze had geen woorden het jonge kind evenmin het beroerde haar het kind keek niet om vergeefs zwaaide ze hem na verdwenen jongen ze ging naar binnen het huis was niet meer van haar een snik ontsnapte…

Want zo’n dag was het vandaag Zij namen afscheid van de dood Van alle angsten in het leven En gingen toen weer verder Met waar hun leven was gebleven Doodloos.…

leven Op jouw manier Elke dag er weer een bij Zonder medelij Elke dag met een lach Zo moest het leven zijn Geen tijd voor verdriet of pijn Het leven is te kort Dus geniet er van Zolang het kan Jouw wijze woorden Is wat ik hoorde Zo’n jonge meid En toch al zo wijs Een voorbeeld voor een ieder Zoals jij wilde leven En een ieder doet…

toen de wereld haar verlaten had vergat ze dat ze mooi was, ze vergat de kleine schelp vol troost die toch de zachtste glans kon hebben dat witte bloemen langs de weg zich terugtrokken gaf de dood een kleine kans om extra zwaar te zijn maar tussen pijn en levend lijden schikt nog een moment voor zon strijden geeft de kracht het hart…

Ons verstand lijkt plots zo klein, Jouw dood is wat wij niet begrijpen. Je had nog jaren kunnen leven, Nog zoveel vreugde kunnen beleven Je leefde zo intens en zo bezield, Jij, die zo van je zoontje hield. Het echt bevatten kunnen we niet, Komt vast door het verdriet. Jouw manier van afscheid nemen. Zullen wij niet snel vergeten.…

voorbij de deur toen de ochtend kwam de geur van dood in het gras ik zat naast jou en mijn eigen leven in zachte kleuren en witte vlokken je zou niet terugkeren toch niet naar mij, slechts diepe stilte in het afscheid ik heb je gestreeld in het druppelend daglicht en in al die jaren, langzaam oud ga nu, mijn vriend naar het onbekende…

je brandde zonder handen om te vluchten uit de hel voette nog in een wereld waar seconden zijn geteld beton begon te kraken het geluid kon je niet raken door het stof zij waren groots jij ademde steeds langzamer hun dood was klein in pijn van afscheid nemen tot de sprong die maakt je groot leven is een hopen…

Ze hebben altijd naast elkaar bestaan, Maar nu brengt hen de dood tot slot tezamen: Nadat wij eerst van Derrick afscheid namen Is nu dan ook Horst Tappert heengegaan. Of zou diens dood ook onnatuurlijk zijn? Dat wordt dan nog een zaak voor Harry Klein.…

Het moment van afscheid bevriest mijn ziel als de dood je meeneemt ver hier vandaan Langzaam zakt je lichaam in de zwarte mist die je meeneemt uit dit vergankelijk bestaan...…