Alle inzendingen over Duif

De Dam is stil de Dam is stiller dan ooit de Dam is doods de Dam is dood de Dam rouwt Dan zie ik een duif: “” een duif van honderd pond, een olijfboom in zijn klauwen, bij mijn oren met zijn mond vol van koren zoete vrouwen, vol van kirrende verhalen hoe de oorlog is verdwenen en herhaalt ze honderd malen: alle malen zal ik wenen””…

Huilende vlinders in een witte wei Geknakte sneeuwklokjes op een Onzichtbare rij Een kille bries die het zwakke gras doet huiveren Een vermoeide witte duif die de treur niet kan zuiveren Het vredig leven in de witte wei Zwaar als lood Want gisteren ging de perenboom dood…

het druilt in de stad somber en alles is nat Op de kille vlakte van plas en steen hippen een kraai en duif rond een oliebol omzichtig gepik van deze twee en hoopvol dansen twee spreeuwen eromheen even sta ik stil en aanschouw het tafereel dan ga ik mijn weg als evenzoveel…

De duif naast het kantelraam op zolder maakt geluiden als van een krolse kat En aangezien ik de wereld ook vandaag wel weer niet zal begrijpen Zal ik van de kat gekoer verwachten Zelfs de vraagtekens in mijn hoofd klinken niet thuis te brengen vreemd Over de antwoorden maar helemaal te zwijgen…

Maar het mooiste is toch wel: een duif keert altijd terug naar huis.…

een hemelbed met open dak bevrijde vogels zweven op zachte wind van zomerzee mijn adem om te leven een carillon het hart een bron het ruisen van de halmen compleet geheel het links en rechts van handen in mijn palmen waar liefde daalt de duif verdwaalt daar tortelt thuis voor eeuwig…

de wereld draait door alsof je nooit vertrok wie weg gaat, wil zich soms verzwijgen toch wacht een duif op verse kruimels brood laat haar wiekslag horen en bij de deur lonkt nog je naam, zo gewoon zo vertrouwd maar het huis voelt leeg en koud, geur en warmte voorgoed verloren…

de moede schreden uit een droeve herfst mijn thuis geworden zij dienen mij niet meer nu open ik een nieuwe dag op vleugels van vertrouwen nu vlieg ik weer mijn blindheid zet nu koers naar onbekende rijken een witte duif stijgt op naar hoorn des overvloeds en rijkdom van een volle zomer nu vlieg ik weer…

(vrij naar het gedicht ‘Vrede’ van Leo Vroman) komt een duif van honderd pond met een eetdoos in zijn klauwen naast mij zitten op de grond en begint zich vol te stouwen zonder zich aan mij te storen honger is niet gauw verdwenen alle schaamte lijkt verloren ieder frietje doet mij wenen hij vertelt een triest verhaal kind aan vraatzucht…

En na haar dood, ziedaar, een duif kwam aan mijn zij. Beroeren kon ik haar, en 't was alsof ze zei, 't is goed mijn kind, wees maar gerust, geen twijfel meer voor jou. Want na de dood, gaat alles voort, is leven niet voorbij.…

ziet de duif met de olijftak wel zijn tegenbeeld? gehelmd, met prikkeldraad staat hij opposiet wit is nooit helemaal wit zwart niet helemaal zwart vrede wordt snel uitgesproken waar haat in harten gist de leeuw vreet het lam op als de herder niet hoedt Vrede is meer dan een woord zij wil worden beleden…

de witte duif vliegt niet meer stille apostel van vrede liefde en hoop wacht vleugellam op een tak van de oude boom wie hoort de aanhoudende mantra’s van zijn droeve koeren hoort iemand de schreeuw verbijsterend jankend gehuil in vermoeide vleugelslag verlaat de vredesduif zijn oude boom zal iemand hem zien iemand hem horen…

De kaalgeslagen rots tilt de burcht in de nevel Met verlaten trots glijdt de nar onzichtbaar door het geknakte riet. Zijn daden laakbaar rijp voor boeien, ketting, knevel. De weg is traag, schier oneindig onbestemd gebroken zijn hart, gescheurd zijn schamel hemd. Waartoe, waarom ? Hij slaat geen acht op het doorgeroeste ossenpaar dat de voren…

En toch, hoe stovend zwelt de druif, Hoe schijnt zich loof en ooft te drenken In 't glanzen van zijn gastgeschenken: Een korenhalm, een witte duif.…

De duif doet de zoetheid van 't troostende kirren Zacht druipen om voorhoofd en lippen als mirre, De nachtegaal roert door haar smachten tot tranen, En hel schalt de wekgroep der vlammende hanen.…

of mijn armen waren te kort of het klapraam zat te hoog in ieder geval moest er een krukje komen dat echter wegschoof zodra ik erop ging staan waardoor mijn lichaam tegen de glazen pui viel dat door de zwakke sponningslatten mee gaf en samen met mij dertien hoog naar beneden kwam dit moet stoppen ik ben superman niet, bedenk ik mij tien…

De roosverrotte bladeren ondersteunen een ongemakkelijke sfeer. Ook dode geesten treden uit verslenste vogelnesten. Ook zij slaan en trekken bangelijk op de vlucht. Droombeeld. Wordt zacht versperd, kordaat afgeblokt. In de schuimende muur staat mergzacht ‘vrieskou’ gekalligrafeerd. Hij nadert, slurpt de glazige zon aan diggelen. Alles lijkt…

Lief duifje! in uw tedere toon Hoor ik een liefdesklacht. Gij zucht uw koe-koe-roe-roe-roe Zo innig smachtend uit. Het galmt door 't hol en statig bos, Een echo bauwt het na. Ik luister, en ook in mijn hart Roept nog een echo na. Werd u uw gaaike ongetrouw? Of nam een roofdier 't weg? Zit gij op 't verlaten nest alleen? Is uw geluk…

In de ruigte op de grond een doffer - uitgekoerd…

Ja, Moeder heeft ons vaak verteld Toen Else en ik nog leerden aan haar schoot Dat eens een duif aan Noach, na de zondvloed, ‘t Olijventwijgje en hoop en vrede bracht.…

Het was een duif, een eekhoorn of rat Of kat die met dubbelloops is neergeschoten. De was pas net gedaan Maar de witte was al in bloed verdronken. Gelukkig hebben we de foto’s nog.…

zorgt elk afzonderlijke leer voor problemen soms met naam "Vrede van" waar is de duif met olijftak dan?…

hij loopt onhandig mechanisch over straat zijn kop driftig naar voren duwend en pikt links en rechts van korreltjes brood op, maakt een nerveuze indruk is voor mensen haast niet bang. hij vliegt soepel en snel, kent als geen an- der de weg. met z'n cape omhelst hij ruimhartig de wereld om hem heen-…

Een nieuwe dag is aangebroken de doffer zit op zijn stok totdat hij door zijn baasje wordt meegenomen naar een hok Wanneer hij in het hokje kijkt ziet hij zijn lieve 'duivin' en na een stief kwartiertje krijgt de doffer échte zin Maar nog voordat hij kan toeslaan haalt zijn baas hem daar vandaan opgesloten in een rieten mand waarin hij…

ik hoor een doffer almaar perzisch koeren: koe koe (waar waar)?…

Langs wolkenzomen en hemelse gewelven flaneren mensen vermomd in sluiers als decorstukken onverwacht de ontmoeting met vleugelslagen van vurige tijden Geen vangnet of blinde strik geen kleefdraden van kale woorden slechts een subtiel dwaalspoor door het geheugen van de nevels Wat doet de wind als hij niet waait? De eerste glans van…

voor het laatst dat ongrijpbaar glanzende groen van zijn duive kirrend op de vleugels met de zon op het lijf…

Twee duiven op ons dak trippen voorzichtig heen en weer. Ze groeten met hoofse buigingen of 'kopknikken' plechtig zoals een heer. Ze toeren met opgeblazen krop en maken zich breed. Dan buigen ze deftig, de staart omhoog en slepen statig hun verenkleed. De opgedofte doffer schuift met imponerend koeren driftig heen en weer. Eerst…

Witte vogelpoep duifje laat hem vers vallen het plakt aan mijn broek…

Niet alleen de leeuwerik met z'n doldwaze vluchten of de nachtegaal met z'n bekoorlijk gezang de merel die tegen de late avondluchten jou doet luisteren onder lichte dwang Nee geef mij ook maar het gezellig kwetteren van de mus of de brutale herrieschoppende spreeuwen Maar bovenal het koeren van de houtduif die je 's ochtends je slaap doet…