Alle inzendingen over Herfstig

je wuift lente met zomerbloemen bloeiend in je hand jij woonde al jaren aan de andere kant waar wij modderen in sneeuw en ijs geeft winter spaarzaam een groen kleurtje vrij in zon en op jouw zuiden maar bol en knol hebben in herfstig rust elan vitale kunnen vergaren in lentepril gaat onze kleur en geur het jouwe weer evenaren…

door mijn ervaren schrijf ik hen vandaag nog steeds bloeiend neer een beetje verwilderd weliswaar door herfstige verandering die overal zelfs in mijn gedachten heerst maar toch vertrouw ik mijn hart die me vertelt dat ze ooit weer zullen vlammen als ze door een nieuwe zon worden gewekt God schept niet zomaar er is een wel gegronde reden…

prunuslaantje van weleer herinner mij de rode lagen het speelse vlagen van de wind ik was een kind in die verleden dagen onderstammen zijn nog dik maar de enten zijn gezwicht de kale takken vroegen om een snoei zodat hun groei ook na de winterdagen het rozerood kon dragen mijn laantje is niet meer de meeste bomen zijn geveld hun leven was al herfstig…

jij hebt weer bloemen gestrooid waar een herfstige dood de zomer begraven had het winters zwarte pad dat sneeuw als deken zag vergat de tijd waar lente al lieflijk danste het groen druk met voorjaar sjanste bloeide zon zijn bloem nog nevelden de mooiste kleuren tussen bomenlicht de door jou gestrooide bloemen extra belicht…

Onstuimig raast de westenwind door straten en stegen je raakt verblind door hagel en regen bliksem en donder beangstigt een kind teistert het veld takken geknakt bomen ontveld woest zijn de golven van de zee sneeuwvlokken komen naar benee aangejaagd door de storm is snel het groen onder 'n witte deken bedolven ons herfstig gevoel…

Alles keert weer: de schoonheid, het verdriet en de haast, de herfstige avonden en het verlangen. Alles keert weer: de vriendschap en het verraad, de daagse dingen van luisteren en praten, van zingen. Alles keert weer: de val van de bladeren en het kiemen van het zaad; geboorte en dood, de eindeloosheid en de traagheid.…

liefde is groei en samen rijpen vanaf het eerste vleugje tot woordeloos begrijpen liefde is seizoenen samen reizen door lentegroen en zomers goud door herfstig storm en winters koud is samen stilletjes vergrijzen liefde is het gevoel dat altijd was en is ergens diep van binnen zonder einde of beginnen zonder eis of norm en in…

ik zag je haren in de zon het licht speelde in blond neigde naar champagne de pas gevallen kleur van een herfstige kastanje je huid nog blank maar donkerde met zonnebank tot zomers buitenleven even sluiten van je ogen het fletse was gevlogen klaar voor ieder feest je optimaal verschijnen deed de winter snel verdwijnen de nachten waren…

ik heb mijn handen gewassen met zand op het strand van de zee het was warm en rul gleed door mijn vingers als een soepele waterval pas later bracht water houvast ik speelde met vorm en ballast tot het zand verdween de bodem golfde en wit schuim verscheen ik bezag de rimpels van nat en herfstige kou droogde ze gauw in de zon…

de avonden vullen zich met herfstige vaalheid waar de zon slechts vlucht voor de immer groeiende nacht het is niet kil noch koud maar warm al evenmin het is de tijd van sterven even uit de weg te gaan om tot rust te komen na maanden vol van leven de dood dan toch aanvaarden en ergens ook wel weten dat niet volstaat dus alles overnieuw…

de jongste heeft zijn hond op schoot genomen 't is nog vertederend ook de anderen echter zijn op het oog verder van de weg geraakt waardoor de wereld zonder drank voor hen niet langer is te harden als getuige van een tijdsbeeld op deze zondagmiddag begin novenber waarop bomen de bladeren laten vallen stemt ook dit tafereel mij herfstig…

je haar piekt niet meer nu het herfstig is gesneden in een schitterende mêlee van lichtend grijs en het nog zomers opgelichte blonde bruin het is de nonchalante val die vitaal jeugdige krachten genereert volume geeft en in haar speelse eigenwijze tijd wat kleine lieve stukjes hemel presenteert waar donker dekkend uit dichtbij…

de bosrand staat nog vlammend in rood krijt bij het afscheid van de zomer waar groen al donker duistert draden elkaar kruisen tot herfstige huizen heeft zij de zon gekeerd op hete dagen hitte geweerd en verwezen naar trillende einders zij was de poort van het schaduwrijke bos het veilige oord voor schuilende dieren nu kaalt de…

zij bloeit voorzichtig winter in het glas pas zomerde het nog ik zag kristallen in hun breekbaarheid langzaam verdwijnen in felrode transparantie leek de zon te schijnen zinderde de lucht het herfstig koelen vormt de oogst in verscheidenheid van tijd het slanke draait afstandelijk om elkaar ranken sprieten klaar zacht sneeuwt…

Gevangen in een eenrichtings gang van de kringloop aller dingen, in de herfst van mijn bestaan; verstand langzaam de overhand krijgt over de - primitieve emotie, die zonder natuurlijk onderhoud verstek laat gaan; ik m’n herfstig lijf besla om winterhard ‘n levens winter te doorstaan; - besef ik dat de werkvloermens onderweg…

Er is een stil nadenken in het Al, Veel zelfbezinnen en een droef verbeiden, De dingen worden peinzende, er zal Veel sterven, bij dit herfstige getijde.…

opnieuw rijmt zonneschijn niet op venijn schuilt in luwte, in lagen eerder herfstig, ontdaan van pijn leeft enkelvoudig voort, geknarst door grind verdund door vergeten niets is afwezig als de som der delen een ziel van steen doorleeft haar ogenrood smoort in weerwil zacht als ochtendmist en dagelijkse dood niet anders dan vroeger zoals…

De donkerste duisternis omringt het ruige land het is een herfstige dag zoals het vroeger wel vaker was het zonlicht lijkt opgezogen door wilde wolken met berenklauwen een hagelbui maakt de wereld even wit het landschap trekt dan een andere jas aan mensen en dieren houden zich schuil voor wolken en buien binnen klinkt het gehuil van…

sluit maar je poriën verhard snel je bast laat je bladeren gelen zet je wortels vlug vast want in een herfstige wind oogst de zomer haar kind in de val van de tamme kastanje nachten gaan lengen kou voelt naar vorst die de ochtend versiert met haar ijzige franje is jouw hart nog open in een nazomerse gloed het roodkoper van herfst…

groen naar je lacht rondt borders streelt bloemen die bloeiend op je wachten geurt hen dichterbij wij prieelen tussen slingers herinneringen waar ooit ballonnen hingen met opschriften van toen nog is je jeugd onvergankelijk vitaal straal jij warmte en liefde naar ons allemaal laten we proosten op volle oogsten want ook deze herfstige…

ik dacht de appels rood in het samen plukken waar lente was gezien moest ons dat toch in lange zomeravonden gaan lukken een oogst vol zonnewarmte van onze koesterende handen hij verloor heel langzaam al zijn fruitigheid bleef in hoge kronen hangen het rode rimpelde verfletste ver voor tijd in kleur en herfstige vitaliteit…

op de plek waar wij vroeger samen speelden staat nog altijd de grote oude eik in herfstig bladerdek zoek ik naar herinneringen die jij en ik hier achterlieten vandaag raap ik gevallen blaren, waarvan kleuren verbleekt door de zon, waarvan kleuren verwaterd door de tijd met beide armen vol loop ik langzaam om de boom mijn passen worden…

ik keek om me heen raakte steen en cement maar voelde op dat moment geen enkele vibratie zag wolken en zon in hun herfstig gaan de wereld vluchtig passeren alleen ik bleef daar staan tot een beweging mij riep in het verstoren van stilte door een paar ogen met de soepele gang van geniep een jagende kat bracht mij godzijdank terug…

zwarte aarde, elektriciteit loopt eenzaam door de lucht langs bomen en velden naar de hoeven de huisjes de keetwagens in het gehucht, herfstig in de nevel wachten er de W E R K E N op de ochtend vol kilte, gemompel het stalen gerucht.…

Als de onverzadigde zomer wind herfstig de bomen kleurt, en met genadeloze zweepslagen mijn verborgen dromen van de takken slaat, dan zal ik mijn geheimen prijs geven.…

Het middaglicht is magnifiek en herfstig performant, alsof het bang beseft, het wordt al gauw door donkerte vervangen. Ik wandel en neem afstand van besognes en van vragen die ook deze dag belagen. Zo blijf ik uit het drijfzand. Er lopen ganzen op mijn pad, ze bijten noch ze gakken. Ze duiken spoorslags in het nat.…

Leg je hoofd nu maar neer, mijn herfstige dromer.…

ik heb als kind met zuchtjes wind mijn leven al beschermd waaide mee in het driften van zand langs een herfstig strand verzamelde luwte voor een poos als vorst zijn snijden tot lijden koos toch moest ik later kleur bekennen om mijn bescherming daarop in te stellen ik harnaste een onuitgesproken jeugd waarin ik gezichtsloos loog…

Eindeloos leek de dreef van herfstige kastanjelaars in de mistige oktobermorgen. De grond lag vol blaren. Wij stapten daarin majestatisch en speels. Het geritsel drong door tot de wortel van al onze zintuigen. Links was het blinkend water en statige zwanen staarden volkomen bewegingloos naar hun spiegelbeeld.…

Ik loop graag door een herfstig bos, zo in de avond schemer met een tapijt rood bruin en af en toe een glansje geel. De geur van rottend, dorrend blad, geluid gedempt door druilerig gedriezel het zicht beperkt door vlaagjes flarden mist.…