Alle inzendingen over Kathedrale

M’n niet bijbelvaste neef Simeon de bekende geestenfluisteraar is ingehuurd door de kardinaal als pilaarheilige in de kathedraal Leven als ‘n god in Frankrijk een appartement op een pilaar vers gebakken ovenwarme brood gewijde wijn van ‘n goed jaar Euforie en wijn ’n wankel brein in paniek halen ze hem naar benee als hij predikt…

ik heb kathedralen bezocht naar God gezocht langs bogen en pilaren soms kleurde even zon zijn haren in de gebrandschilderde ramen zag de fresco's staties van zijn kruis proefde wierook in een geur van ver verleden toch zingen nog vandaag de mensen zijn gebeden zij voelen zich er thuis ik ken de ster van Betlehem Maria,…

Deemoedig mak schuilt wat ik vergaarde, stralenschicht in 't stof van kathedralen, zachte wens van mij op rechtgeaarde pracht, jouw streling onder manestralen.…

dit jaar de huizen Rond Sinterklaasfeest al met licht De mens is moe van nieuwsbericht Grafiek en ruis, ‘t elkaar verguizen Bewoners hebben zo hun zorgen Zo klein was hun planeet nog nooit Servetten worden mooi geplooid De vrees voor ziekte weggeborgen Kristal en Wedgwood op damast De stalletjes bij dennenbomen Een zweem van kerk en kathedraal…

ik heb de paleizen gezien de trappen beklommen gebrandschilderde kunst van kathedralen en bommen ze standbeelden heersen in arm en blik, tijdloos de steen die de massa onder zich schikt de zweep heeft hun geesten verstikt tijd beitelt letters in graven van generaties die gaven cultuur en muziek, kwaliteit overleefde werd kunst exclusief…

Is het gepraat van kaarsen, laag over het arduin van kathedralen, het paars van de waakvlam om een aangebroken lichaam. De slagtand van de koplamp in het melkvlees van de nacht? Op woorden, in een kamer, de vlek die het ineens verstaanbaar maakt? Is het over sneeuwland de vonk die alles doet ontbranden?…

de kathedraal wankelt haar zwenkende kantelen vertellen over isolatiemateriaal in muren die enkel mochten dragen over ijzersterke vijzels die nooit aangevezen werden een monument staat te vallen de architecten met de handen in het uitgevallen haar weten niet genoeg uit hun fouten geleerd dat luchtkastelen zonder cement nooit gebouwd kunnen…

Een Kempense zwerfkei achterlaten bij het Cruz de Ferro -een rotsblok wegrollen van mijn hart-, lichter verder wandelen in het zonlicht van de Camino Frances, tot voor de barokke kathedraal, tot bij het graf van Jakobus.…

Laten we een huis bouwen tussen onze burchten van onze eigen visie, denken, woorden en daden en vergelijken en laten we dan bouwen een kathedraal van vrede een symbool voor eeuwige vriendschap Shalom MIJN VRIEND!!!…

bij een zomerse zefier roept de verbeelding ahoi, schip ahoi op de pier meeuwentirannie in de straten spraakgebrek sans gêne geld vervloeit in held ruimschoots wolkendraken in beton in overvloed maskers van verkrotting ensor verliest het licht op zijn blazoen vloekt vernieuwend op het bal ‘du rat mort’ er zitten pissers in zijn kathedraal…

losgekoppeld van bronnen en energieën klaar ziet het daglicht, wat niemand wil door het met roet bevlekt gordijn, om energetische banden te verbinden, onteerd in behouden zonden van eigen zijn door elk tijdsperiode heen, tracht schepping fundamenteel de waarheid te bewaken, de heerlijk klare kosmische glasramen van vaderlijke kerken en kathedralen…

Een moskee, kathedraal of een aalmoezenier zijn voor mij allemaal zelfs een bron van plezier! ('n Kannibaal zonder poen maakte nonnen van kant en hij opende toen een non-foodrestaurant.) Een pastoor, een gebed of godsdienstig getover: ik schrijf met veel pret een gedichtje erover.…

koos voor moderne paden Zijn werk was buitenaards, nieuw in zijn soort De Spaanse burgeroorlog kon het schaden Maar hij pakte het op, zoals dat hoort Voor een streng katholiek en Catalaan Hij was al lang geen fat en dandy meer En bouwde verder aan zijn kathedraal…

nagel aan de doodskist der hemelse plezieren alwaar bevallige engelen gevallen vrouwen bewaren in glas-en-lood edoch geen hunner zal het berouwen want aanstonds, o broeder Melchior zal de pauselijke nuntius onze gezegende gemeente kond doen van het zalige voornemen der clerus om de priemstekende leien torenspits van de kathedraal…

de kanselier wisselde van heer en wist zich voortaan horig aan de potentaat der potentaten zelfs zijn vriend de koning moest wijken voor diens eer heimelijk droeg thomas het boetehemd van geitenhaar wemelend van leven o die bloedige ernst als macht zich tegen macht verheft hij week niet toen de moordenaars de kathedraal betraden de…

ik heb ertsen gesmolten stenen gekloofd geloofd in hogere machten paranormale krachten ervaren om jouw aura van ziel en magie te mogen bewaren kathedralen en torens gebouwd om de hemel te raken iets van jouw mysterie te smaken vreemde culturen bezocht in verre landen mijn licht opgestoken je bleef mij steeds maar ontlopen toch heb…

Bekroond met tepels in jouw hof de borsten trots rond en groot een buik met drie plooien als je zit vervuld van diepe zinnelijkheid krullend dat jouw heuvel bedekt als je van bovenaf met lippen begint Volle hoekigheid van kathedrale heupen kloeke dijen ondersteunen harde bollen kuit die knie met voet verbindt zo klein en fijn als jouw handen…

De Kathedraal is ingehaald door satelleliet en techniek en wordt nu voornamelijk gebruikt voor en door het publiek. Concerten en rondleidingen vinden hier hun thuis, maar de mastodont blijft imponeren, in het echt en op de buis.…

stegen met mos waarin karrensporen gesleten in stenen stegen stijl tussen oude muren waar eens het leven drentelde en het kind de klank van zijn lied ontdekte in de armoe verscholen onder een deken van grauwe schaduwen waar de zon niet kwam Licht op kronen van de kathedraal waar de zon speelde en rijk geklede heren geen stegen kenden…

glimlach de oude mystiek beschermden tegen barbaarse granaatscherven in de hoge gewelven is de schemer speelt het orgel een tere fantasie daaronder fluisteren kleine mensen onder de blauwe gloed van chagall voel ik de heftige ontroering warme tranen in een stil moment bij het gele kaarslicht voor jou zeker begrepen door de schepper kathedraal…

Sist een engel vanaf een grote kathedraal: “Ik ben bang, lieveling. Bang dat ik ga vallen” En ik troost geen engelen, durf aan satan ook mijn handen niet te branden. We gaan zien hoe zij zal landen. De klanken uit Parijs vergeten en de wijn tot as en stof vergaan. De liefde vliegt express naar Nederland; Ruim baan.…

De stoutste dromen die ik droomde bleken fundamenten van een oud verhaal, in de beleving opgeklopt tot Kathedraal, die oprijst uit de schimmen van vergetelheid en van de tijd, dié onverzadigbare gastronoom, met zijn meedogenloze paukenslagen van herinneringen aan chocolademelk, wat uitsterft in een troebele tempel van mijn horizon, in contouren…

Heel even staat hij in een bui van veren een korte sneeuw een kolk van kleine pluimen weerspiegeld in de vloer een ademloze vrede terwijl het schot weerkaatst tegen de zuilen. De lichte buit begeerd de vogel weerloos als room geschept gelegd tegen zijn huid aanspoelend in een golf van bloed ontroering de kerk zet in de zon haar bakens uit.…

Vrolijk slaan zijn handjes de trom De wereld om hem heen vervaagt Het ventje buigt zijn armpjes krom Niemand die hem nu nog uitdaagt Hij is de beste van allemaal Zijn trommel is zijn beste vriend Trots slaat hij in de kathedraal Het beste applaus heeft hij verdiend Vrolijk maakt het ventje een buiging Nu is hij niet bang, nee voor niemand…

fotografeert Bij de Abdij, gebogen, gedrogeerd, Schuifelen zij die pech hebben gehad De psychiater spoot hen vrijwel plat De vrouw vervolgt haar pad vrij onverveerd Zíj is veel minder in zichzelf gekeerd Hoewel ook zij haar zwakke krachten mat Traande bij wierook- en wijwatervat En worstelde met God als Jacob deed Vertelde mij mijn vriend de Kathedraal…

De mens weet als hij wil een kathedraal Van goud en licht en glas in zich te bouwen Verdient dan als hij sterft een hevig rouwen En nagedachtenis in elke taal Hij schreef geschiedenis op grote schaal Kreeg tegenslag en duister te verstouwen Liet anderen gerechtigheid aanschouwen Was voorvechter van menig ideaal Mandela, Gandhi, Marten Luther…

het lijkt gewetenloos wanneer mijn stappen zich zetten op de vlekkerige paden die zich hebben verzameld tot een nest vol eerbied doch wel met een sprankel anarchie eigenlijk geen wonder, want in deze trage mist doemen telkens in deze niemandsland kathedralen op, derhalve dat deze al herkauwend door het met rijp belegde gras zich voortbewegen…

de kanselier wisselde van heer en wist zich voortaan horig aan de potentaat der potentaten zelfs zijn vriend de koning moest wijken voor diens eer o die bloedige ernst macht verheft zich tegen macht en heimelijk draagt thomas het boetehemd van geitenhaar wemelend van leven hij week niet toen de moordenaars de kathedraal betraden…

Het laat zijn kathedralen jankend wegzinken. En Sancho houdt zijn christelijke adem in. Hij speelt met de namen van de sterren. Hij voorspelt al wat geschiedenis wordt en haalt het paars uit al het paarlemoer. De goden zuchten en blozen. Zijn uitgedoofd lichaam dwaalt nog door het landschap van La Mancha zonder licht.…

Helder en brons van toon klinken de klanken uit de klokkentoren van de kathedraal, zijn dat werkelijk de engelen die zingen? ja, het is een zich steeds herhalend verhaal.…