Alle inzendingen over Lichte-Gedichten-Dag

Maar echt licht in een gedicht komt alleen van de zon.…

Ieder gedicht is een hoofd in de wolken, Voeten langs de vloedlijn en Leef er maar Ééns Lekker op los. Elke dag is een gedicht. Iedere bundel is hoogst persoonlijk gebonden…

Soms is een dag niet een dag en ook geen uren, zelfs verre van. Het kan ook een gedicht zijn, dat coupletten lang opsomt en in herhaling bungeejumpt. Nu is er geen gedicht, alleen een gang die eindeloos lijkt te vertakken. Zodoende zijn er geen woorden, geen ogen, en is er de tijd die het imaginaire plaats en podium uitgumt.…

Ik zal een gedicht voor je schrijven. Wees maar niet bang, het is dag, het licht weerkaatst als een lach. Een lach die voor altijd duurt. Wees maar niet bang mijn schat, ik geef je liefde, hoe vind je dat? Een liefde die voor eeuwig duurt.…

ik in het ijle een droom heb gedicht…

gisteren naderde het zwijgen rugwaarts als symptoom van een lijdend ritueel traag, teveel mijd jij mijn dagen zelfs die van weleer ik wilde je van de wind vertellen en het wondere golven onder mijn borst hoe ik liep, licht als een vlinder door het gedicht waarnaar ik zocht onaangedaan, te diep trok jij de stilte scheef…

nooit meer, m ’n lief zal je nog gedichten in mijn ogen lezen woorden en een nieuwe dag een avond die nog eenmaal naar je toe zou keren op hol geslagen is de stilte het ongeboren kind, midden op de weg gekromd, het schrijven naar het licht de aura die als een vlinder door de kamer speelde wij hebben geschreven, m ’n…

nu, zo kort voor mijn ontwaken, mijn hart verwart, mijn lijf nog loom ik kan niet wennen aan het licht ik wil niet zien, wil liever met gesloten ogen luisteren naar wat jij hebt gedicht…

Als ik een dichteres was, dichtte ik dagen over jou hoe ik van je houd en ik bleef je trouw in al die gedichten dag na dag jij, met zovele bescheiden gezichten, met een schitterende lach.…

Terwijl het licht zich probeert te ontvouwen, is de stad opstandig, de verschrikking heeft zichzelf overleefd, het einde nadert de onderdanen, nadert de onontkoombaarheid. Het grillige licht wil bezitten wil veinzen, maar het licht is machteloos, het licht is ontmanteld. ------------------------------- uit: 'Gedichten 2009', 2009.…

Soms valt het licht er zonder splinters gruzelementen Soms staat het licht weer op poetst zich schoon de aarde van de duivel of het stof van een demon Soms valt het licht samen met een gedicht dat zegt iets van de dichter.…

tegen het licht van mijn verleden en in de schaduw van haar bestaan heb ik gedichten steeds vermeden opdat zij mij niet zou verstaan tegen het licht van haar verlangen en in de schaduw van mijn trouw zal ik gezichten steeds vervangen door die van die ene vrouw…

met gedichten en gedachten om te delen met bezoekers die niet licht of lucht van hoofd zijn.…

U dan in te lichten Over mijn laatste gedichten Die weer nergens op sloegen. Maar hoe dat ook zij, Uw aandacht was voor mij.…

in het donker schijnt 't duister maar van binnen is het licht geeft een kaars ons iets van luister en ook vorm aan het gedicht…

Ik wenste mij een steen ik kreeg een diamant wat valt er nog te wensen ik wenste mij het licht wat ik kreeg was een gedicht wat kan ik mij nog meer wensen…

Onzichtbaar gedicht Verschijnt in het licht Poëzie uit hogere hand Komt uit jou handen tot stand…

Dit is mijn huis in mijn gedichten ben ik thuis met het licht op mijn doek de ezel in de hoek grif ik in kleurentaal mijn poëtisch verhaal…

bij dag begint het: de dood noemt zichzelf het licht alle andere namen geven nog meer, verleiden als ontelbare vingers ik schrei tegen wind in; rood met het wimperloze van liefde verderop laat onvervulde dromen uit gedichten waaien, ook je stem en alle stilte, zoveel trager tijd verstrijkt in de richting van het raam…

Maar midden in een stille nacht komt eindelijk die droom aan ’t licht en als ik dan al wakend wacht schrijf ik hem midden op de dag ------------- als een gedicht.…

En de uiterst bekoorlijke blondines met groene, ja zeer groene ogen het kortst van al: korter nog dan een gedicht, korter dan de snelheid van het licht in hun groene, ja zeer groene ogen. --------------------------------- uit: 'Bandloze gedichten', 1996.…

Lieve moeder, De laatste dagen heb ik nagedacht en getracht voor jou een laatste gedicht te schrijven Het zal nooit worden volbracht Ik heb ze allemaal verscheurd Want geen gedicht zal ooit kunnen vertellen wat er in ons verdrietig hart gebeurt…

een eerste gedicht verplicht de dichter tot zoveel meer poëzie als lichte vorm van dwang een gedicht blijft dikwijls maar slechts even hangen in de zeef van het collectieve geheugen om genoemd te blijven worden wordt er meer van je verwacht want bij stilstand zullen de anderen je voorbijstreven woorden vervliegen gedichten vervagen…

gedichten gedichten gedichten richten richten richten wichten richten lichten lichten dichten lichten lichten betichten betichten betichten betichten gewichten aarde aarde aarde gaarde gaarde gaarde baarde gaarde waarde waarde geaarde waarde waarde spaarde spaarde spaarde spaarde baarde lopen lopen lopen slopen slopen slopen kopen slopen…

dit gedicht te beluisteren valt in de baarmoeder van het zand…

In dit gedicht zit diep verborgen een prachtig licht voor op de kerstmorgen. Het licht is lang verwacht en zal duisternis verdrijven zelfs in uw donkerste nacht zal het licht bij u blijven. Het licht kan harten raken en zielen bespelen het zal uw pad lichter maken en geslagen wonden helen.…

als wij op een dag als vandaag zo dicht-bij komen dan kunnen we morgen alles aan zelfs geen gedicht…

Het gedicht dat alle gedichten de loef afsteekt, dit koningsgedicht lezend is de Parnassus bereikt. Alle andere gedichten vallen in het niets. Dat voelt lekker. Geen gezoek meer, geen geploeter in talloze bundels, niet meer om drie uur 's nachts het licht aandoen om een prachtige volzin te pennen.…

Het was dus gisteren Gedichtendag Als versjesschrijver had ik moeten weten Dat ik juist deze dag niet mocht vergeten Maar doet u nu luidruchtig uw beklag Bedenk dan, al verzaakte ik mijn plichten Dat elke dag een dag is voor gedichten.…

Zij dragen niet als opgeprikten op vleugels van stilleven as van 't ademloze om de naald, maar levend stof van licht beogen als van de nacht die ademhaalt. ---------------------------------------- Uit: Verzamelde gedichten van Chris van Geel (1917 - 1974). Dit gedicht verscheen voor het eerst in 'de revisor', april 1974.…