Alle inzendingen over Snippers schaduw

hengel met d'aardse aas die zwengelt als de klepel in de tijd waarin ik haast verblind voorbijraas wonen in de schaduw is wachten in wachten neen, ik ben niet schuw maar vertoef in ongestemde gedachten…

Ook mijn misleidende schaduw al werd hij door mij gestenigd, gaf ik steeds een nieuwe kans, in twee gelijke gedaanten, verenigd tot een decagram die nijgt naar eenzijdigheid waarover ik mij buig en minzaam zwijg, beschouw het beeld aan de mij voorbestemde norm, stap uit de dubbelvoudige spiegel in het zelf en de schaduwzijde van…

zij legt een deksel van beton over de pijn van een inkt zwart verleden ik kan niet aan je denken papa ik ben vrijer dan ooit maar voor elke schaduw ben ik bang een specht klopt op de dode berk…

het licht straalt naar binnen en kleurt de schaduw zachter in waarneembare hoeken het aait mijn verblijf ze wil mij wellicht beminnen en dat de stralen verder zoeken naar leegte die wordt gemist ik hoor het geluid van stilte steeds dieper bij mij, naar binnen neen, ik heb het nog niet over kilte die wordt later gemist, zo denk ik, het…

zwart jouw schaduw onderschepte het kierende fragiele licht doofde wat wilde groeien een naamloos verlangen vloeit met bittere tederheid samen om wat niet gekomen is…

een oud hemelsprookje een snipper van geruchten nooit ergens aangetroffen gewoon een concept ze staat los van ons wil je haar doorgronden dan laat ze zich niet vinden laten we het er maar niet over hebben en dan toch die heimwee naar een plek waar ze zou huizen ergens tussen het sacrale en het leven het verlangen naar een ruimte…

vreemd ik heb mijn ogen dicht ‘k zie vrij vreemde figuren bewegen in bijzonder licht mijn handen niet gevouwen in oneindig donker lange uren ’t is niet in bed te houden ik zag bewegende structuren steeds veranderen van vorm ze kwamen op me af, de muren onheilspellend, indrukwekkend adembenemend, ’t was enorm wat kan een mens beleven…

Ik veeg het schuurtje: bonte snippers stuiven op: eens een dagpauwoog... Luide vogelzang vult de vochtige leegte van het maartse bos. Tussen dor lover flonkert het frisse groen van bosbessenstruikjes. De citroenvlinder stijgt op, geeft aan warm voorjaar een vluchtig koeltje.…

geen etiquette in de gaten van stilte huilt het kind van morgen in gerafelde eenzaamheid de stukken uit de middag maar vanmiddag vielen snippers eierschaal omlaag gras kleurde tot kunst geboorte werd begrafenis de zon doofde in de asbak de thee met chloor smaakte naar bestoven tantes ik voelde me gevangen achter tralies…

(er steken duizend vaderhanden uit een stukgebroken hart ze grijpen, maar de smart van losgeraakte schakels sterft in eindeloos verdriet) hij is er en hij is er niet hij woont waar jij je woorden laat: op elke snipper schrijversgrief glanst de gouden regen de bodem van het glas fungeert slechts als een lens als jij -in tegenlicht…

Twee snippers van de waarheid. Blijkbaar vullen, voelen wij elkaar aan: we beginnen te spiegelen... Zien elkaars trots om te zijn wat we bedoelen. Op te gaan in een groter geheel. Van alle kanten joelen voor- en tegenstanders: niet zómaar krijgen we applaus, hè zus? Toch staan we vermeld in de regenboog: 'Het standpunt van Wens'…

De zeven zussen hadden ook een broertje Een broertje dood aan het onschuldig ventje Dat speelde in z’n indianententje en in die wigwam liet hij vaak een boertje dat lachte daar hij erge kiespijn had Met zeven zussen is het altijd wat…

de bladeren vallen in ontelbare kleuren vormen en getallen van bomen naar benee zij dwarrelen gedwee, nemen de zomer mee kleuren met hun kleed de grijze aarden wallen de tak, het blad, de steel, de nerf wurmen zich weemoedig in de aarde ondergaan het ondergronds bederf om verder nog dan ver te gaan in waarde vergaan, verlaten…

Je schaduw.…

ik zag mijn schaduw in het glas lachte wat om een rare frats maar zag daarvan niets terug met het licht fel op mijn rug herkende niet eens mijn eigen contouren toen stevig aan de maat tot ik leerde om bij die grens de aandacht op anderen te concentreren toen werden stukjes persoonlijkheid uitgelicht in stevig…

Zie me staan, In de schaduw van je lach, In het zonlicht van je roem, In de droom van je ideaal, Zie me staan, Kijk naar me, En weet, Dat ik er niet meer ben voor jou...…

In Elemangora is schaduw het meeslependste deel van het bestaan treiterend volgt dit spookbeeld overal vastgeklit smaller wordend tot ook in stilte de dood deze volgzame opslokt.…

Alles is zwart in mijn hoofd Het laatste lichtje uitgedoofd De moed zakt weg en trekt de energie mee Onvermogen, onmacht en zelfhaat beheersen nu mijn bestaan Ik sta voor de keuze: Verdwijnen in de schaduw of toch nog verdergaan De onderste steen van de muur heb ik in eigen hand Durf ik hem eruit te halen zodat het licht naar binnen…

rennen, vluchten in de duisternis geen uitweg de schaduw van jou blijft me omringen…

Gij baart het goede, noch het slechte, noch de gedachte, noch de daad; gij zijt de schaduw van het echte, die uitgewist geen sporen laat. En gij ligt laag, ligt voor de voeten van al wie sterk in 't leven staan. De schaduwen willen niet, zij moeten! En waar wij treden, zult gij gaan!…

Ze leven in elkaars schaduw. Na het opstaan van de dag liggen ze te slapen in kamers dwars door onze muren terwijl wij door ze heen zitten te praten. ----------------------------------------------------- uit: 'Koffers zeelucht', 2003.…

De nacht wiekt zwart van boom naar boom, zijn grens is schaduw, zijn nest is graf. Een kraai vliegt langs en krast de restjes slaap naar wakker weg. Het donker spiegelt angst in open en gesloten ogen, tot 's morgens, bij het eerste kraaien, de geesten weer vervagen.…

Laat het lapis lazuli blauw van uw ogen richtsnoer zijn het collier om uw hals waarin u zetelt van god gezonden vorstelijkheid elke wens een bevel ogenblikkelijk gehoorzaamd in de geruststellende geur van uw haar de pepermunten smaak van uw lippen de jasmijn van uw avondkleed laat mij de tuinier zijn van uw tepelhof het onkruid wieden…

Soms even rustig om bij te sturen Denk soms, hij is niet bij verstand Maar ’t is en blijft mijn tweede ik Zonder schaduw zou ik verloren zijn Verdrietig dolend zonder veel schik Zoekend naar m’n trouwe paladijn…

En daarom bouwt mijn kommer aan een huis waar lamp- en zonnelicht getemperd zijn voor de ogen en waar de soobre lijn van een gelaat en waar de vrede van een vriendschap staat lijk schaduw van een boom over mijn hoofd gebogen.…

Een ondoorzichtige lucht van dichte stapelwolken schildert een sfeer compact en somber Of is het mijn geest gehuld in duister die een wereld schept van asgrauwe tinten Die, als de zon tevoorschijn komt niet weten van wijken en op de achtergrond als schaduw een eigen leven leiden…

Het bloed trekt zich terug, het eb is snel het strijkt de uren uit, er is alleen het zand en as en er is de lange schaduw die kantelt en de stilte die valt en zoveel dingen van nergens, en zoveel maal stilte wordt me gelaten tot ik zelfs het ruisen in mijn oren vrees.…

Het is mijn tweede ik, die mij bij nacht en maanlicht, mijn schaduw brengt.…

Mijn schaduw, duister zwart Vertekend en verbogen Ik heb je nooit gemogen Verbannen uit mijn hart Ik neem je met mij mee Door straten, velden, steden Tot je stil en zonder reden Ooit één wordt met de zee Maar laat mij niet alleen Mijn schaduw in het duister Mijn maanlicht en mijn fluister Want wij zijn samen één En samen zo…

zonlicht klaterde overvloedig de ochtend in het kleine meisje met de bal danste door ‘t gras (ik droomde nog, dat ik dat was) en vlinders waar je keek, het leek een spel van regenbogen witte wolken wiegden langs strak hemelblauw schaduwen bereikten de fietser langs ’t water hij voelde het niet, pas later (toen de regen viel) en de uitweg al…