Netgedichten

netgedicht (nr. 1.894):

Schaduw

Van nergens komt het, het is als ontwaken in een kamer,
de lucht rijp van de hondsdagen, gedachten die hun schil
verliezen. Het bloed trekt zich terug, het eb is snel
het strijkt de uren uit, er is alleen het zand en as

en er is de lange schaduw die kantelt en de stilte die valt
en zoveel dingen van nergens, en zoveel maal stilte
wordt me gelaten tot ik zelfs het ruisen in mijn oren vrees.

In het diepste van mijn rib slijpt mijn meester zijn mes,
haalt hij uit, de adem zwaar, de hand om mijn keel.
Zo komt hij soms van nergens en verga ik vanbinnen tot as.

Laat me leven in een boek, denk ik, laat me bladeren
tussen hemel en hel, laat me zwemmen in het wit.
Ik bedenk de woorden zelf wel, ik schrijf me wel naar binnen.

Laat me liefst ergens in een gedicht vergaan.