Alle inzendingen over Staakt

Na veertig jaar van bommen en terreur wordt eindelijk de ETA opgedoekt. Men zegt dat er vooruitgang is geboekt, maar er is ander nieuws dat ik betreur. De nieuwe terroristen staan al klaar: ze knutselen een kernbom in elkaar.…

ik kende de diepte van haar blik maar de schrik om haar te volgen sloeg mij om het hart bleek een vak apart waarbij ik al mijn geestelijke lenigheid in moest zetten om bij te kunnen blijven in samen gaan kwamen wij geven en nemen overeen waar de stemmen staakten telden wij in afwisseling af waarbij gelijke monniken doorgingen zonder…

Het was al avond, toen hij 't huis genaakte, Een lauwe geur van vee dreef uit de stal, En heerste over 't parfum van zijn verval; En was de essence van wat hij verzaakte, Dit: wat het leven klaar en helder maakte, De grote knuisten van zijn vader, al Moeders gedrentel, en het driest geschal Van lach en grap, als 't volk de arbeid staakte…

staat m'n biezen te pakken en de nooduitgang te nemen want waar ik niemand meer vind die mij ziet, met mijn liefde die ik zo graag ergens had willen delen daar wil ik niet blijven dan stap ik liever uit want mijn hart hangt aan een infuus dat door tegenslagen verstopt raakt en het leven is een taakstraf geworden waarin mijn hart liever staakt…

Overhelt, in al zijn voegen kraakt ‘t Logboek wegdrijft uit verdronken handen Nee, er is geen enkele hulp voorhanden Woest is wind bepaald niet welbespraakt Guur is juli in de Lage landen Als de Niets Vermoedend water maakt Brand een vuur en laat ook dit schip stranden Als je stamt uit volk dat haring kaakt Berg de lading, stranddief, Petrus staakt…

De makkers staakten reeds hun wild geraas. De koektrommel zit vol met speculaas, de chocoladeletter is in brokken. Voorbij zijn de verbaasde oh’s en ah’s. Terwijl we ons banket naar binnen schrokken drinken we chocomel met grote slokken. Geen maaltijden vandaag, alleen gegraas.…

Als gevoelstijd bij het verouderen alsmaar sneller gaat, de natuur de innovatie van lijf en geest staakt, ingeschapen jeugd-illusie van een eeuwig leven als een kaars uitgaat, dagen naamloos en gelijk worden, woensdag herkennen aan ‘t lawaai van de afvalbak en zondag aan de grote stilte waarin ik je naam snij, generaties een flikkerend…

Ik voelde z'n hitte en staakte het pitten. 'k Was blij, da'k op tijd was ontloken.…

Waar ons oordelen staakt. Waar we zintuig worden. Met heel ons lichaam. Met hart en ziel. Vanuit ieders standpunt bezien, heeft ieder mens gelijk. Waarom dan knokken om menigen? Wisselen van elkaars gedachten. Elkaar beter leren luisteren. Elkaar beter leren zien.…

Hierbij, allerliefste lief, laat ik je weten: deze inbreker staakt zijn activiteiten, niet dat ik jou nou helemaal zal vergeten, gebrek aan liefde kun je mij niet verwijten, ook niet dat ik het nu elders zal proberen, - daarvoor staat jouw beeld te zeer in mijn hart gebrand -, zodat ook dan mijn rust niet zou wederkeren.…

babyblauw ik leef in samen, met jouw verhaal verlichten slechte tijden met wat schraal gepraat, ach laat toch de stemmen zwijgen waar liefde lichter is als steen, zwaarder dan welke nacht dan ook drink ik mijn bittere uren aan het gelag dat ik vooruit betaal slechts voor jou, voor jou een tafel rijk, elegant in een frivool gebeuren staakt…

" Er was één stem - VK - die zich onthield 't Was de VS die vrede tegenhield (en met vrede, Beste Weter, wordt natuurlijk prozaïsch de "oproep tot een onmiddellijk staakt-het-vuren" bedoeld... maar dat paste tot mijn spijt niet in het rijkrijm rijk...)…

Ze staakt het strelen, want ze voelt z'n hart: z'n hartslag blijkt het dubbele van de hare! Ze is geschokt en reageert verward. Bij toverslag lijkt de harmonie verstoord. Ze vraagt: 'Hoe kon ik zulk een onrust baren?' Kalmerend zegt de vroedvrouw, dat het hóórt.…

"intermezzo" (het tussenspel - voor zij die niet leven maar dromen) PROLOOG (en oordeel niet in herkenning, maar in onbegrip probeer niet te begrijpen in te leven, of het leven in mijn gedicht te plaatsen... het is geluidsstil, staakt in kennis en spreekt in chaos) -------------------------------------------------------- loop gevloerd…

De wind waait gaten in mijn hart De nacht verft dagen helder zwart De kou snijdt ijzig als een dolk De zon ligt slapend op een wolk In ieders ogen zie ik jouw gezicht Maar in het duister is er niets verlicht De vorst eist koude overal De mist zorgt onverbiddelijk voor mijn val Wanneer de regen eindelijk staakt En de zon voorzichtig ontwaakt…

zijn mismaakte handen in wat zakken lijken van een volledig doorgesleten en verschoten vooroorlogse lange zomerjas De bewakers, elkaar versterkend in hun blinde haat kijken genadeloos neer op dit smalle vervallen olieloze onderdeeltje van wat eens een machtig rijk leek te zijn De officier als zelfbenoemd omhooggevallen rechter staakt…

EN TROON VAN KAAS De gouddemon zit op een troon van kaas Zijn kroon is van tabak, in rook gehuld Zorgen zijn onderdanen voor tumult Ze horen niet het staakt uw wild geraas HarperszoonTromp wordt, want zo zat is hij ‘De schrik der zee en ramp voor vele kroegen’ Per kruiwagen- bepaald geen groot genoegen- Naar huis gebracht, met flink wat…

van de abelen ruist zoet fluistert een verhaal gedragen op de ijle vleugelen van de koele westenwind, een betoverend, mystiek lied van vreemde eilandtuinen verloren paradijzen gebed in het broze blauw van lege oceanen Sterren ontwaken, Sirius en Aldeberan, en hun naamloze zusters verlichten het blinde oog van de nacht Het vogelvolk staakt…

Hij droomde, dat het met 'm ging gebeuren en dat des nachts z'n levenskrachten staakten, zodat-ie vredig als een lijk ontwaakte. Wat zouden zijn familieleden treuren! Al was Jan Jaap bijzonder levenslustig, hij bleef maar van dit schone sterven dromen: zo 'n levenseinde leek 'm heerlijk rustig.…

Vind ik jou terug zoals ik jou eerder zag in een voltooid gedicht geschreven aan de einder van een wakende nacht toen het hart nog in volle ronde slagen de klok de tijd deed verjagen en de sterren bijeen schaarde als zomergolven over het witte strand liet schuimen en ik het struinen naar sprokkelwoorden staakte de langdradige zinnen…

De regen breekt je laatste weerstand en je staakt het rennen, door moedeloosheid overmand laat je het water in je haar in je kleren trekken.…

(Terugblik op een subcultuur) We staakten en we kraakten de wet en zijn vazallen We protesteerden en scandeerden: “ Die bom mag nimmer vallen!”…

Aanvaarding zorgt dat ’t tij zijn razen staakt, en dat in jou een nieuwe kracht ontwaakt die droefheid eerder aan je had ontnomen. Gebruik die kracht, benut de prille moed, die jou ontvank’lijkheid geschonken heeft.…

." Toen de meeuwen het krijsen staakten en jij niet langer in mijn schoot bewoog, zagen we in de late najaarszon de elzen teder wiegen.…

warmte en met mondjesmaat likt zijn verduisterd licht aan hun immer warme wanten Smeltend voor hun passie drapeert de uitgezongen zon hen zorgvuldig met zijn laatste slierten inzicht Uiteindelijk beslissen de twee hun hartstocht maar beter binnenshuis te beleven en vertrappelen onbewust de laatste poging van de schaduw Beteuterd staakt…

Hij groette licht en ging voorbij Gezang en arbeid staakten zij En wezen hem elkaar. Die man gevoelde zich zo fier Hij dacht „dat zijn mijn velden hier En ginder rijst mijn slot. Wis knaagt de nijd u in 't gemoed Gij die op aarde zwoegen moet Gij vloekt gewis uw lot." Toen zei er een met stille stem „Wie ruilde zegt van ons met hem?…

woord voor woord voor woord de stille en holle klanken uit je smal getrokken mond vervagen vergrijzen kleuren wit traag valt het licht deze dagen doodsbleek ik keek langs de lijnen van je gezicht die eerder zacht en soepel waren nu hard en je schone handen je schouders spelen niet meer met de wind of het lentegroene gras het ademen staakt…

Belazerd en bedonderd Dan weer jij Dan weer ik Bemind en ook gehaat Nooit een saai slecht ogenblik Gevochten en gevreeën Met tussendoor Een enkele keer Een beetje luwte Wat bezinning Een staakt het vuren Min of meer Passie en hartstocht Hand in hand Met ijzig koud En vreselijk kil Haat en liefde Langs een dun lijntje Zelfdestructief…

Toverheksen in het bos rond paddenstoelenkringen  Hoorden bij de eik een zware, droeve tijding zingen  Van bladeren die fluisterden met 't ritme van de wind  Dat Adriaan de Tovenaar zich hier niet meer bevindt  De vogels in de bomen staakten voor die dag hun lied De egel droeg sonnetten voor die hij ons achterliet En in een pot gemaakt van…

hou op en staakt het vuren of anders zullen we jullie kraken wat een een larie, wat een flop want zelf weten ze wel beter... hier kunnen we niet tegen op. doch, ze kunnen het niet laten en blijven maar onzin kramen zo van: “ we zullen wapens sturen maar ook driehonderd soldaten” geweld bestrijden met geweld...…