Alle inzendingen over Traagheid

laat je niet opjagen je tijd tikt onherroepelijk maar soms stolt hij tot traagheid kan je kijken in jezelf deuren openen melk die momenten van relatieve stilstand ze komen nooit terug water stroomt de berg niet op pluk de vruchten terwijl het nog kan en strooi hun zaden om je heen als kiemen die hopen ooit bomen te worden die tot…

Zomerse warmte uit mijn eenzame jeugdjaren herhaalt zich alsof ik nogmaals moet ondervinden dat ik alleen ben in een drukkende wereld die om handelen vraagt tijdens mijn traagheid ik herhaal mezelf ook in hunkerende heimwee waar het spelen als vanzelfsprekend is alsof we kinderen van de zon zijn nooit last van hoogmoed of eigenwaan altijd…

het bestaan komt in vergeten niet meer langszij ik heb de troost van herinnering van hoe het vroeger allemaal ging nog is er het ambivalente van kleinschalige geborgenheid maar de empathie zijn we kwijt toch laait het vuur nog af en toe als de wind met liefde waait natuur lente uit de kluiten haalt dan is het indolente van traagheid…

Misschien kon hij nog op de trein der traagheid springen en zijn zoektocht hervatten in de inktzwarte en diepe, ruige reten. Maar zijn vrees zou zich bestendigen, zijn trein spoorde een brug te ver. Hij kon niet anders meer dan het traject volgen, want de trein zou alsnog kunnen ontsporen.…

De factor tijd, de onmetelijke traagheid. Probeer haar niet op te jutten. Het heeft geen zin! Het is slechts de herinnering aan tijd die vervliegt. Wijnand G.J. 2010…

In de voorbijgaande hitte van het bos, spreken vlinders de taal van een verstillend stemgegons, waar de wandelaar zich in waagt, met als levensproviand in de ransel het zingen van een kind, geborgd in de plantaardige traagheid van het koele mos waar hij de weg in vindt van nieuw ontdekte geuren , borgt de kleuren van de hoop, bereidt…

ideaal waar vroeger met joyeuze zwier en snelle streken op het linnen creaties kwamen en weer gingen uit een licht en speels palet schuif ik nu met mes wat dikke lijnen mijn kleuren donkeren bewegen in een vaag ballet houterig zijn de figuren neergezet in een verloren glans vermoeid door deze laatste kans het vonkt niet meer in traagheid…

De dankbaarheid zou nu mijn dagen moeten kleuren, nog meer dan herfst met bladeren doet, die vallen; waar heb ik dit verdiend dat dagen komen vol van licht en vriendschap, van begrip, al is er ook het misverstand, de traagheid van de uren die pijn doorwonen.…

De hemel kleurt zich grauw de vogelvlucht is nu in trek de wind blaast voort sneeuw, ijzel, koude front de zwanen aan het firmament spreken hun eigen taal de seinen vliegen heen en weer de sterksten zijn op kop de vissen en het waterdier de zuurstof door het wak de maanden duisternis de traagheid door de kou de mensen en de wintersport…

Leven is een spel van letters het snijdt hout en geeft wijsheid raakt je aderen en torenkamers met dronken traagheid. Het maakt je een uil of adelaar een honderd jarige kastanjeboom terwijl de wind je oren leeg blaast dichter en dichter bij je ogen arriveert.…

Stukgebeten door elke ademtocht, in de traagheid van mijn slapen, vullen onzichtbare kwelgeesten mijn ziel, ik kan het licht niet meer bewaren. Mijn huid kleeft aan het laken, tekent tralies op het raam … tot de leegte zich vergrijpt aan mijn ingekraste naam.…

in een grijze nevel gehuld raakten handen, lippen en stemmen elkaar in emotionele tonen dirigeren ons hart op 't ritme in een dichterlijk gemoed ben ik vindingrijk aan de slag gegaan om woorden op waarde te schatten in een zalig ontluiken liet het ontpoppen in een spinnenweb van traagheid met grote loomheid in allerlei kronkels puur…

hoe jouw zachtheid – altijd teder – langs mijn wangen gleed… langs mijn armen vloeit de traagheid van de tijd, ik koester nog en glijd vol tranen naar omlaag – blauwe druifjes laten vaag een wit bevlekte hemel zien nu dan zonder jou, mijn benen voelen leeg en langzaam veeg ik nog de laatste haren weg, ik leg je in het kleine graf dat vierkant…

geborgen in de grijze morgen wit de wereld zich opnieuw vlokken stillen in hun spel dragen traagheid dwarrelen nog wel voordat de grond ze rusten laat poedersneeuw verzoet de kou drift spelend in een strakkend blauw ijzend waaien winden bloemen in doorzichtig glas ze liggen rijpend slootgeschikt en waterpas uitgestrekt wit rondgevlekt in…

Je traagheid vloekt met de snelheid van deze cultuur, die alsmaar opgevoerd wordt. Toch bemin ik je trage ritme als geen ander en hou ik van de milde blik in je ogen. Op de stranden van de Galapogos-eilanden loop je als een fiere koning rond en word je door de andere dieren hoog geacht.…

Je wilt het allemaal volgen voelt en proeft wel de essentie de dronken traagheid van tijd. Met ingehouden seconden bij de bijna honderdjarige kastanjeboom neem je plaats. De dag voelt als een eerste keer met de smaak van melk en huid. Je voeten als kind treden aan er is veel mee gemoeid.…

in de langste nacht geborgen wit de wereld zich tot morgen vlokken stillen in hun spel dragen traagheid zwermen zich vaarwel dwarrelen in vaagheid poedersneeuw verzoet de kou drift spelend in een strakkend blauw ijzend waaien winden bloemen in doorzichtig glas ze liggen rijpend slootgeschikt en keurig waterpas uitgestrekt wit rondgevlekt…

Vlokken stillen in hun spel, dragen traagheid, zwermen zich vaarwel, dwarrelen in vaagheid Poedersneeuw verzoet de kou, drift spelend in een strakkend blauw. ijzend waaien winden bloemen in doorzichtig glas. Ze liggen rijpend, slootgeschikt en keurig waterpas.…

de realiteit geforceerd een dikke mat geprobeerd en zo wist ik precies wat mijn zwakte was en dus iedere dag wiebelen op de halve maan voor enkels en knieën alsof we gaan skiën de wereld is helaas geen begaanbaar pad tegenwoordig is alles hobbeliger dan het was zelfs revalideren duurt snel al drie keer zo lang gelukkig is die traagheid…

Een fietser aarzelt op de brug of hij een inhaalpoging waagt, zich tussen bromfietsers laveert, snel wegschiet als hij claxons hoort omdat hij zit te denken aan de traagheid van de binnenvaart, waar als het spitsuur defileert, gerookt kan worden en gestaard.…

soms haalt de wind mij eerder in doorheen de traagheid van de dag en schrijft al eerder een eind aan de zin, zo lijkt, en raak ik onverwacht van slag het is niet vreemd dat ik mij hecht ieder mens zoekt immers naar gelijke tred laten varen is niet slecht, zo wordt gezegd doch het gevoel van verlies blijft onverlet het getij is dan op iedere…

De dag zal zich vullen Met geuren en geluid, loomheid en verlangen De traagheid van warmte spreidt zich uit langs torens, van rijkdom en hoogmoed. En vergankelijkheid. Het gekwetter zal met Het vallen van de nacht Verstommen en de rust keert weer, al eeuwen lang. Tot de volgende dag De fluit opnieuw de stad tot ander leven blaast.…

het is niet zo dat in de ouderdom het leven is geleefd dat blijft ademen tussen pilaren van een slalom het licht blijft je raken zo er honger blijft naar verlangen en liefde; wat dat ook moge zijn, en ergens naar blijft smaken maar toch word ik vaker gevuld, en door herinneringen ingehaald danwel door een traagheid in aanlengende…

Aan traagheid heeft ie lak Ik kan zijn tempo niet verklaren Maar Speedy is echt continu op rak Ik versta de kunst van ’t slakkenvangen Het was op school beslist mijn beste vak Dus zie hoe groot is mijn verlangen Om hem te pakken, die TURBOSLAK!…

Vertel mij zodat ik mij laat leiden in de stille traagheid van heelals getijden om mij gedragen te voelen als een Goddelijk kind dat met dansende klanken het leven bezingt.…

. ------------------------------------------------ zen ik hou van Oosters van de traagheid van tai chi van frêle geisha's en draken die geluk brengen van sumo, ikebana en origami ganesh vind ik een leuke god boeddha mag er wezen en ook Confucius en de dalai lama en uiteraard gelakte eend gewokte kikkerbillen en dan nog bami…

In traagheid wordt de nacht afgeschud balanceert ze tussen wakker wordend daglicht beroofd van haar rust. Ze kust zichzelf naar d'ochtendopening, laat de dag echoën in een stil kloppend vermoeid hart, littekens van een verleden leef-tijd. Het dagboek van haar zijn ligt als braille gegraveerd op haar gelaat.…

stipje op de horizon, een weg waar alles eindigt en ooit begon muren en barrières zullen breken, herhaald door mensheid opgericht, zij berijden het licht met gouden drietanden die hun vechtlust ondersteunen, de kleinste handen wassen het water van de toekomst de droomrozen door liefde uitgezaaid de kiemtijd is niet bepalen, door traagheid…

Met up's en down's zo gaat het leven, Het hoort nu eenmaal bij Parkinson de traagheid en het beven... Mijn vader zei altijd" Het is niet zo donker of het word wel weer licht", dat is dan ook waar ik mij op richt... Ik doe wat ik kan en sta positief in het leven, soms gemakkelijk soms lastig het is mij om het even..…

mijn vlammende moedermoord mijn lief, mijn dier, mijn buidelvrouw ge zoekt me, ge vervult me ge zijt mijn eikpunt en mijn absolute paradox in al haar goddelijke implicaties, mijn lichaam is mijn vlag en abdicatie, jouw roofdier ben ik, als taximan van Luik tot Brussel zuid, als held toekoer of indiaan En toch ben je teder, ben je sublieme traagheid…