Alle inzendingen over Verdriet troost

Uitgesteld rouwen Soms weken later, soms maanden, zelfs jaren Omdat het niet eerder kon Te onverwacht Of juist verwacht Te pijnlijk Geen ruimte voor de pijn En is die ruimte er dan wel, een tsunami aan verdriet waar alleen de donkerblauwe zee troost biedt…

De pijn slijt niet Ondanks de tijd Wat mis ik je... Ik wil roepen en tieren Maar niemand hoort me Warme waterdruppels Staan te dringen Maar ze vloeien niet De pijn voelt des te scherper nu Verdrongen Maar constant aanwezig.…

Woorden van troost zijn niet te bedenken Ieder afscheid komt onverwacht Je wilt het tegenhouden en afwenden Maar het is niet in onze macht Geen woord kan het gevoel van verdriet omvatten Alle cliché’s ten spijt Een mens verliest uiteindelijk al zijn schatten Wat rest is een eeuwig obstakel wat ons scheidt Het verdriet, de pijn voelt onwerkelijk…

zware dagen van droefheid en gemis verdriet om degene die er niet meer is zware dagen waar geen einde aan lijkt te komen... en jij die terugdenkt al je nare dromen... ik neem je hand en zal er altijd voor je zijn wil je troosten je helpen met al die pijn...…

Ga je een paar pasjes vooruit dan kom je weer op het punt dat je in het levensspel niet meer verder kunt en keihard wordt teruggezet Mijn eerste reactie niet weer die pijn dat verdriet totdat ik besef die pijn dat is een stukje van mezelf dat er ook mag zijn Dus omarm ik mijn verdriet en geef ik mezelf troost ik koester mijn pijn…

het was veelal een snoepje voor de kinderen in de straat wat laat ook de buurthonden/tjes zijn dolblij met een brokje liefst twee als het verdrietig sterft of een puppy wordt geadopteerd/geboren troost/deel hun verdriet/blijdschap met de verzorgers/sters hiermede nooit enig tijd verloren de knapperds herkennen jou…

stemt ik reik je handenvol troost als liefdevolle lafenis…

door muren vol weemoed barst ooit het geluk verscheurt jouw angst zichzelf aan flarden tot aan de grens van verdriet en vreugd waar tranen vloeien door elkaar heen zichzelf verweven in armen van troost mijn liefde gegeven die muren sloopt…

Ik voel en leef met je mee maar kan je niet troosten je bent zo ver van hier en alleen mijn stem kan nog iets verdriet uit eenzaamheid en tranen om dat te laten zien.…

Ik zie je niet Je bent er wel Ver weg En toch dichtbij Heb ik verdriet Zul jij me troosten Die gedachte Maakt me blij Als ik val Zul jij me vangen Als ik roep Hoor jij mijn stem Als ik lach Zul jij me horen Blij Dat ik gelukkig ben !…

Dat jij de enige niet bent, dat is een troost die je al kent, dus huil maar even. Een ander troosten voor verdriet dat kan ook niet, dat kan ook niet, maar huil toch even. Altijd maar flink zijn is niet goed: als je niet weet hoe 't verder moet, huil dan toch even.…

je kijkt door de holle ramen van een gebannen toekomst ik drijf af uit jouw horizon verslonden in ogenblikken in een vingerafdruk van verdriet onuitwisbare liefde ik kon je niet meer troosten mijn woorden niet sterk genoeg jij was het gebroken wit wat verloren ging in het zintuig van vergeten door het zure heen…

Je staart me aan met trouwe ogen Je bent zó mooi ja ongelogen Je bent zó blij als je me ziet Je troost me altijd in verdriet Je sleept me mee van hot naar her Je bent zo lief zacht als mohair Je stinkt alleen wat uit je mond Je bent al jarenlang ... m'n hond !…

Als je het liefst bij elkaar wilt zijn, elkaar troost bij verdriet of pijn, alles wil geven aan deze, dan moet het wel liefde wezen.…

Hoe jij de essentie wilde bereiken van de stille pijn in het verdriet woorden die niet zwijgen konden aan kon raken in het benauwde zijn de droeve vreugde van de zielenpijn en ik die jou nooit troosten kon jij leeft voort waar ik begon met smart in mijn zwijgen bonst jouw dichtershart.…

De tijden in jouw duister waar enkel woord gefluister de koude stilte trillen laat tot tranen kralen op ’t gelaat waar heimwee van ’t gemoed de klank soms galmen doet Tussen sterren in de leegte, Zinnen van begeerte ziet zingen steeds hun eigen lied ze klagen soms die woorden zo eenzaam in jouw noorden waar het ijs nooit smelt en de…

Indien ik een regenboog kon nemen, zou ik `t voor je doen. En samen zijn schoonheid met je delen. De dagen dat je bedroefd zou zijn, zou ik indien ik kon, een berg voor je bouwen, dat je kon beschouwen als je eigendom. Een plaats om de sereniteit te vinden, een plaast voor jou alleen. Kon ik je verlossen van al je problemen, dan zou ik `t…

De man op 't kruis dacht echter wat verbaasd: "Dat nog meer blikken mij zó troosten mogen!" Maar toen de 'goede' man ook langs hem kwam gehaast zag hij alleen maar hoogmoed in zijn ogen.…

Mam, stel geen vragen Neem me alleen in je armen Ik moet deze last alleen dragen Mam, probeer me niet te troosten Dit keer zullen je woorden Mijn pijn alleen maar vergroten Mam...? Je moet niks meer beloven…

O, hoe kan ik je nu troosten bij je oneindige verdriet? Stil stromen droeve tranen om wie jou hier achterliet. Toekomst lijkt zo grauw en donker, de zon is weg, het gras verdort. Doch na weken, maanden, jaren staat vast dat het weer lichter wordt. Want de tijd heelt alle wonden, alleen littekens blijven bestaan.…

schaduw zag op je gezicht er donkerde iets op je huid waar de tijd nog geen vat op had gekregen jij die altijd voor alles en iedereen moeiteloos overeind was gebleven je ogen in tegenlicht ietwat geloken misten net dat alerte stukje ik alsof zij wisten dat de kleine lieve levenslijnen zich hadden verdiept in een plotseling verdriet…

Ik kan je pijn niet voelen Ik kan je pijn niet dragen Als dat kon dan zou ik het van je pakken Om je een moment van rust te geven Zodat je je weer op kunt laden Ik kan je alleen maar blijven steunen Je een luisterend oor geven Een moment van stilte om samen aan hem te denken Een anekdote over hem daar we samen om moeten lachen want hij…

lang staarde ik uit over de onstuimige zee de wind nam moeiteloos mijn zorgen mee het repeterende ritme van eb en vloed werkte heel rustgevend op mijn gemoed intuïtief luisterde ik naar mijn gevoel mijn ogen zochten telkens hetzelfde doel daarginds aan het einde van water en lucht zag ik donkere strepen van vogels in hun vlucht mijn gedachten…

Ineens die tranen om zoveel dat kwetst, dat onbegrepen toch de dagen kleurt, dat plots naar pijn en naar november geurt en dat zoveel weer losmaakt dat allang vergeten leek. Maar even plots komt weer het licht en schijnt de zon; ik weet dat geen seizoen het eeuwig leven heeft en dat de eb en vloed dit leven tekent.…

Kom niet vragen wat er mis is met vandaag met alle dagen Troost ogen met woorden met een lach om te vergeten laten we eten…

vrees omklemt je trillend hart benauwt je tere longen snakkend naar verlichte lucht ruimte waar nog wordt gezongen gekrenkt jouw ijle wonderwezen bestemt verdriet je fijne lied klinkt enkel nog de jammerklacht van hopeloos vermoeid gezucht kom laat je krachten warmen met luisterwoorden in mijn macht jouw verzwakte klanken sterken bewerk…

Weet ik, het klinkt steeds zo vertrouwd hoor ik het luister naar het heengaan van het treurlied onder regen valt een leven te verlaten het is nog niet te laat, toe droom op een ander verlaten eiland in een wildvreemde stad waar treinen niet meer rijden waar nergens een weg toe leidt begint een betekenis te gloren het is nog niet te vroeg…

Wie ben jij ? waarom dit lijden ? geef me je naam.. je hoeft je niet te haasten tijd is al wat we hebben spring er zorgvuldig mee om, want haast brengt je ook niet sneller naar de toekomst ons volk is er een van kleur, je ziet het en je proeft het draag de goden in je en ze blijven ver van deze aarde loop met me mee naar het volgende…

nodig de hand van troost maakt woorden overbodig…

TRANEN VAN EEN GODIN Luister als ik zachtjes tot je spreek hoor toch mijn stem als ik je troost Ik laat jou toch nimmer in de steek voor ik jou in ‘t geluk heb geloodst Ween maar nu mijn arm om je ligt laat alle tranen allemaal maar gaan Laat ze toch glijden over je gezicht ze dragen ‘t verdriet uit je vandaan Zwijg toch met woorden…