Alle inzendingen over Wie met dag/nacht ma

de haan kraaide twee keer en nog eens de nacht ontsliep in de dag de zoekende zon achtervolgde verzengde de nacht strooit de wederkerende as in de wassende dageraad en de dag ontrolt zich langzaam krom als een oude atlaskaart tot het moment dat de aarde zich keerde tegen de dag en de titaan haar in liet slapen vredig in de schaduw…

kousenvoetend kom je uit de stilte als de mens zijn schaduw nog niet heeft gekleed twist en tweedracht zaaiend uit de halfnacht donker paaiend terwijl de dag zich met zijn kwetsbaarheid omgeeft nog is jouw zwaard tweesnijdend in het eerste ochtendlicht maar de doodslag heeft vandaag het leven weer gemist…

Bij Hammerfest bleef onze zuiderzon dagen en nachten achter de horizon. Zonder duister bestaat daar geen licht. Zonder nacht geen dag. Zonder pech geen geluk. Naar de zuiderzon zijn we teruggekeerd. Boven Trondheim kwam hij al welkom heten. Bedankt zon. Dag dag. Dag nacht.…

Teveel dagen zonder nachten, maken mijn bestaan uiteindelijk tijdloos.…

Wie ben ik geworden nu de nacht over de stad valt de maan zachtjes huilt jij met een lach een ander kust dezelfde liefde ooit voor mij is voorbij gegaan in duister onvolkomenheden ze blijven bij me zoals de nacht hoort bij de dag zal ik aan je denken met of zonder lach.…

Als de duisternis neigt in de vallen vergaap ik mij aan het laatste licht als een gulzig jeugdig jongetje wat de laatste restjes gretig verorbert 'T daglicht bevalt me het beste, goed maar de nacht zie ik niet als kwaad en wat het daglicht niet kan verdragen gaat met en aan mijn slaap voorbij Dan komt er weer een nieuwe dag de duisternis…

Zodra het laken mijn lichaam raakt Ben ik vrij herboren naakt Stromend, vluchtend, ruisend Kapot, stuk, bruisend Dan word ik wakker prikken de zonnestralen in mijn gezicht De nacht is in rook op gegaan Ik zie het want het is weer licht…

was blij met je ontwaken alleen gekeken voelde zo ontheemd je zacht gebaar het haar wat in de war je arm om me heen nog donker je de ogen maar in hun wit zie ik de dag ontloken het zwarte blauw de rood opgaande zon die sterren doet verbleken ons moment wordt nooit vergeten…

Het dagelijks licht een feestmaal voor ons allen maar eerst is het nacht.…

rood schemert zacht als wit de nacht ontkleedt van zwart licht de plaats inneemt naast schaduw van het donker slaap zich wakker maakt en droom beëindigt met een oogopslag dan zie ik jou rood geschemerd lichtend voor de dag…

Het is de nacht die luister geeft aan het gefluister wat zacht wijkt naar ruimte en zwicht voor de druk van het ochtendlicht…

verschijnt en wij Hem om krachten kunnen vragen die ons tot gebed en goede daden drijft veertig dagen, veertig nachten stil bezinnen in onze eigen levenstuin op de eerste kiem van leven wachten onder de kale takken van ‘n berkenkruin veertig dagen, veertig nachten gaan wij broederlijk delen met elkaar voor wie lijden de pijn verzachten…

God is goed in alles wat Hij doet Hij beschermt mij dag en nacht En houdt steeds getrouw de wacht Hij maakt alles steeds weer goed..…

de dagen dragen alleen nog nachten en ik zie geen ommekeer… gebed kan het verdriet verzachten al zit ik het liefst in stil geween.…

naar de waterkant Ongewogen vederlicht Draagt de dag haar nieuw gewicht…

nacht ontkleedt de dag schoont legt af voor eeuwig donkerschap valer schraler kom ik duister in zijn macht alleen wat licht weerkaatst nog leven stil of snel bewegend knipoogt weg van mij de bocht om en voorbij donker laat gedachten stelen vertaalt herinnering in beelden flitsen pijn en zwart gekrijs ogenwit stil schreeuwend meer dan…

Glorie aan God, die ons lief heeft Want Hij is met ons, dag en nacht En houdt trouw over ons de wacht Hij die in ons hart Zijn vrede geeft. Glorie aan God, vertrouw op Hem En zeker niet op onze eigen kracht Van Hem mag het worden verwacht Laten we luisteren naar Zijn stem.…

de dag in gapend met de hand voor de mond barricaderen ze de uittocht van de dieren van de nacht verbannen ze naar de kraters van de maan in de holte van slaap…

hoe moeizaam is het om te beginnen veertig dagen en veertig nachten lang in een dorre woestijn te gaan bezinnen het maakt ons droef en ontzettend bang kunnen we die moeilijke gevaren trotseren welke 'n inspanning wordt van ons verwacht komt er een beschermengel op onze wegen of biedt Gods Geest ons sterkte en kracht we moeten…

Ik heb de nacht gedicht. Het vrat mij stilaan aan. Nu wil ik de dag openen met meer dan een blik vat. Te veel sterren kan ik niet aan, noch het tergend trage van de maan. Daarom thans het aanbidden van de zon op het tempo van een altijd weer dagende dans Een nieuwe tijd vat mij aan…

zout op de lippen schrijnende handen ronden de dag de avond valt in verlichting droom je ogen weg uit vandaag en versaag nooit breek gedachten want morgen wordt ooit…

de dagen dragen alleen nog nachten en ver vooruit zie ik geen ommekeer gebed kan het verdriet verzachten al zit ik het liefst in een stil geween nog bind ik mij aan herinneringen die moeizaam zwerven door mijn hart van mooie dagen die te vlug vergingen en nu lange uren vullen vol van smart de pijn die niet wil verzwinden schrijf ik in droeve…

zacht is je ontwaken vingers zijn al bezig stukjes van de dag te maken nog heeft tijd niet dringend op de deur geklopt want alle duister is nog niet verstopt waar licht al jouw contouren schuint vallen kleuren op hun plaats en praat de klok wat luider je kunt niet meer verdwijnen weg van de realiteit die uit je handen…

Ik groet je, lieve ma, en graag wil ik je dochter blijven.…

ik lach ik huil ik lief ik vloek en dat hele dagen door ik zweet ik krimp ik waak ik groei en luister met een half oor hoe lang duurt die overgang dan ma vraagt mijn gezin als een front naast elkaar en ik gil terwijl ik net naar boven stijg moeder moet nog een paar jaar…

verderop staan twee wilgen hoe oud zouden ze zijn vast jonger dan mijn broer gisteren gaf ik hem koffie toen hij het alfabet leerde hij spreekt weinig alleen tot mij ik bekijk hem van afstand wat lijkt hij op ma zouden de twee wilgen de taal begrijpen die ma in het vreemde land sprak…

Mijn ma en ik, onze neuzen zijn altijd verschillend geweest. De hare klein en mooi recht. De mijne stevig en krachtig. Een iets minder geslaagde erfenis van mijn vader geeft ma aarzelend toe. Wees er fier op, zei ze. Het is een echte karakterneus. Ja, daar was ik vet mee. Precies dat onderdeel had ik liever van haar gehad.…

onthoudt goed mijn kinders zegt ma pier: na regen geen zonneschijn…

Beleef uren en deze nacht het weerlicht. Het wolkendek ademt dieper, zingt door ruiten, ze weerkaatst de melancholie geeft naast tal van denkstrategieën ook een onveranderbaar diafragma. Het heelal oogde weer goudversierd betoverde met de maan haar regels.…

Mist omkranst novemberlicht strooit amorfe schaduwen over jouw en mijn gezicht stemmen doorprikken de stilte tot ook de laatste klanken doven in het verre uur waarin wij zwijgen en onze nachthuid plooit in de diepdruk van het donker naar een nacht die ons bevrijdt van de demonen van de tijd.…