Alle inzendingen over Wuiven

als alles groen gekleurd niet meer luistert dan grauwt het grijs als bladeren zouden wuiven waaiend in de wind en de zon scheen er gouden stralen doorheen dan toch zou ik niet meer zwaaien ik ben terug eindelijk geland au, het zand is hard harder dan verwacht liever viel ik samen vallen is zacht zachter dan ik dacht…

ik sta hier in de duinen die in wolkenlucht verstuiven windvlagen die wuiven met handpalmen van gras zie de manen van ruinen langs briesende paarden die niet meer bedaarden toen het éénmaal zo ver was zij nemen de benen het strand op naar zee langs het water gaat het in rengalop goed te pas ga ik er even helemaal in mee…

de lege stoel oogt zo gretig in de langzame schemer die de dag weg zal wuiven met een stervend gerommel ik ben volgzaam als een eend in het eerste levenslicht denkend aan jouw eenzame reis over gekalkte wegen alles herhaalt zich, ofschoon niets bij hetzelfde blijft alleen de wegen blijven vlak mijn wandeling Moderato…

het kiezen kan erg zijn het moeten kiezen is zeker erg meestal niet zo fijn soms gewoon niet te doen haar wereld viel in duigen na het gebeuren van toen nooit zullen die boom en ik nog naar elkaar gaan wuiven niemand had nog erg niemand die wist dat ik voor mijn kind de laatste maal moest kiezen haar eikenhouten kist…

gisteren nog hun hoogmis vierend, rond wit en grijze wolkenflarden gelijk de vluchtige kokardes op mijn zomerhoed geplukt uit goud en lilablauw de trouwe kleuren in een vlinderlicht bestaan ze moeten gaan mijn kleine vrienden, hemelhoog wuiven ze hun laatste groet dat doet me goed zij weten dat hun thuiskomst altijd meer dan welkom…

Nooit ben je slapende stad en je goudgemutste terrassen wuiven dagelijks, nachtelijks temidden hoge huizenbergen. Nooit ben je slapende; daags buig je blinkend naar de rivier, lachen je daken naar het zonneblauw. Nooit ben je slapende stad.…

het water dat uit de fonteinen gutst snatert welgemutst gulpt als zilver in het blauw gerimpel er stoeien aan de hemel witte wolken de wind huivert voorbij palmen wuiven sinds vanmorgen dadelloos in alle weligheid boven mij weet je nog wat ik je gisteren zei er hangt iets vrouwelijks in de lucht net als jij.…

fonteinen rijgen de nacht aan elkaar tuinen neigen uren verglijden palmen wuiven dadels rijpen ogen beklijven nu stilte wijden aardig luisteren het water horen welgevallig zijn niet slapen gaan tussen sterren staan de maan inlijven elkaar omarmen onsterfelijk blijven…

zag een kinderhand nog wuiven naar de flats zij zwaaien terug uitbundiger dan ooit en braken later een voor een hun rug een brug verhing zich aan zijn pijlers maar verdronk in de rivier was bestand tegen schaal negen helaas slechts op papier paniek en chaos in het langgerekte land de tsunamie kwam pas later onverwacht op strand…

Ik zou willen dichten in ritme van deining der zee met woorden die kabbelen als golven bij zachte bries wuiven als helm op duin licht zand op doen waaien. Strooien mijn gedachten langs helder blauwe lucht of in sterrennachten zenden naar licht der maan laten vliegen over horizon om daar in zonlicht verder te gaan.…

Donkere, gespierde slaven wuiven geduldig koelte, scarabee en papyrusblad zijn haar symbolen. Verleidelijk uitgestrekt, ligt zij nu te dromen van macht en minnaars en de kracht van Rome. In de rieten korf naast dat heerlijke bed, soezen twee slangen, giftig opgekruld. De twee slangen die geduldig wachten op haar laatste teken.…

In het stedelijk duister van de straten nemen we afscheid - en het drukt als lood, kijken om en wuiven, reeds verlaten, slaan de hoek om, en het is de dood.…

waar wateren zich voegen lijken oevers op elkaar gaan tranen naar zee als vogels over dunne huizen vliegen, wuiven wolken schrilheid weg met regen en wind ruimt het vuur, rest de warmte van het tastbare woord om elke ochtend dezelfde dingen te doen, het water te koken, dagen te lengen…

De symbolen van de wind Leren mij te blijven staan Dwarrelend beweegt een blad Door een toeval heen gegaan Ik verzoek het stil papier Spiegel voor mijn zucht te zijn Minder vluchtig en gewoon Sterren in een raamkozijn Bomen buigen soms ontwricht Blijven staan, onaangedaan Wuiven niet met winden mee Dwingen mij te blijven staan…

Hier is geen ander gehoor dan 't verre gebrul van de branding, Het droge geritsel der hoge pandanen, Geen andre beweging dan 't wuiven der blaren En 't lome deinen der golven. Als 't leven op aarde opnieuw moest beginnen, Zou het niet zuiver blijven, allen op dit eenzame eiland?…

De jonge beuk die altijd in zijn schaduw stond groeit in het licht de ruimte dicht en fluistert in het duister naar de afgehouwen stam: “Ik mis je zo, je zuchten en je kreunen, je steun ook in mijn rug” maar hij hoort niets meer terug, geen tak ziet hij meer wuiven alleen de grote paddestoel op de afgehouwen stam lijkt een klein stukje…

Ik leef, want ik zie groen gevulde velden zonnebloemen, die wuiven op golven van de wind. Ik leef, want ik zie mijn tranen en twijfel maar ik sta op, vlieg verder op vleugels van hoop. Ik leef, want ik zie de liefde van mijn leven hier altijd om me heen gewoon, samen gelukkig zijn.…

Nu nog wuiven heeft dat zin?…

nooit voel ik me eenzaam zolang jij er bent en naar me wuift en stilletjes ritselt en mij toefluistert door de wind zolang ik weet dat jij het bent waar ieder klein wezentje dat ik altijd heb bemind bij jou geborgenheid en een schuilplaats vindt soms ben je even zo’n prachtig kleurrijk figuur en als je je kleed aflegt toon jij je…

in de ondergrond van herfstharde duisternis krassen zerken in schaduwen begraven wie zal hen horen als het middaguur al likt aan de bloedende kou van verloren liefdes in winternachten van morgen op de kale akkers waar wind zal wuiven naar een stroomversnelling vervluchtigd tot herinnering in het afgemaaide gras van vergeefse…

Baby boomer,ontspring de dans van een rituele dood ontsnap aan grauwe lauwerkrans en wees redder in de nood verdruk alle grijze duiven tot vervlogen verenpracht om elkaar mee uit te wuiven, waaiers in de zwarte nacht deel het lot van kinderlozen uit onze rijke schare wij zijn vruchteloos gekozen, bejaarden in fanfare.…

Palmbomen wuiven, stranden verstuiven, zeeën golven met man en macht. Zij hypnotiseert in warme gedachten met de stille kracht...…

uit samenvloeien mocht ik groeien bloeien tot volwassenheid maar nog was ik niet rijp voor het boeket des levens pas toen jouw bloem frivool bleef wuiven mocht ik haar bestuiven tot vrucht gekomen wisselden de dromen verwelkte de kleur wij konden nirwana bereiken waar ons jong leven al vaste voet aan wal probeert te krijgen…

beweging tussen natte muren Franse lelies, manshoog wuiven achter sterren er sijpelt water van de schoor die de ingezakte schedel moet schragen drip drip drup drip drip drup het ritme van leven na de dood gaat onverstoorbaar door de kamers er wordt niets geplooid of glad gestreken ontbering geeft voedsel aan alles wat niet is bezweken…

eens zal ik mijn oor te luister leggen op het harde staal me rusten de vogels zullen roepen de takken buigen, wuiven ik luister naar de verte het zingen dichterbij het landschap traag in stilstand zwijgt grijs in matte nevel het zingen zingt van warmte vol van rust en kalmte ik klink mijn angst aan bielzen en hou me verder stil.…

je handen wuiven een vermoeid gebaar je bent wel klaar met het pro forma groeten je oogt mat maar vindt de rode loper nog het pad om op te strijden elkaar die plaats benijden houd je op de been ambitie telt want om talent geven ze geen cent een marionet het liefst nog knettergek zij trekken aan de touwtjes jezelf zijn is vallen…

Kaarsrechte polderdijk Naamloos fietspad Ernaast voor hen Die het duel Met de eenzaamheid Durven aan te gaan - Juist hier de Eenzaamheid die Ik voel om wie Ik verloren heb De boomkruinen Wijzen mij loom De windrichting Aan waarin ik Mijn troost mag Zoeken, ze wuiven Met zachte beweging Mij de troost toe Die ik zo…

Zo van kijk mij hier eens aanlokkelijk wuiven. Opscheppers. En dan het loslaten hebben verheven tot kunst. Sneeuwstormend zachte blaadjes het gras en de straat bedekken, de wereld mooier maken. Elk jaar onvermoeibaar, steeds opnieuw hun kleurenpracht tentoonstellen. En een appeltje op de koop toe…

Door mijn kleren heen voel ik het wuiven in mijn longen de halmen achter het riet en ik huiver met de zeeën en het gras het ontoegankelijke moeras Flarden meeuw en wij stemmen van het lied van de aarde, adem van haar getij echo van haar zang wij geschutte havens osmotische enclaves personerende huid Kadootjes geluid in en uit…

In gouden gewaden ga jij als het wuiven van korenaren over de velden van mijn minzucht naar die zee van eeuwige luwte. Het zwarte haar in dikke vlechten dansend op een schouderblad dirigeer jij mijn ritmiek, metronoom van mijn verlangen.…