Alle inzendingen over aangezicht

Gisteren waarde zij in de bergen rond met haar kin gleed zij over richels met haar neus kietelde ze de bomen en elk oog volgde, voor zover mogelijk beek en stroom naar hun oorsprong terug Glimmend liet haar voorhoofd bijwijlen de bergen in tweevoud aanwezig schijnen en waar haar zwetend aangezicht wat al te morsig was geweest liet zij haar…

die Onder mijn ogen Uit de bocht zijn Gevlogen - Was het allemaal Zo makkelijk nog Maar als op de Basisschool waar Juf als het echt Moeilijk werd de Sommetjes keurig Uitgewerkt op het Bord voor mijn Neus toverde, En ik die altijd Zeker was dat de Som toch nog uitkwam - De sommen die zich Nu dagelijks aan mijn Aangezicht…

moet de ranke bruid nog ontsluieren nu, in een opstuwing van verlangen dat evenals de tussentijd waarin het meevalt zich aan laat spannen, zoveel in het richtsnoer vastgebeten dagen verzoend zijn met die ene nacht die veerkracht genereert om met haar tot in de zoldernok door te stoten toch niet haar aangezicht waarvan men de vorm…

Slechts wie na de eêlste weelde-spijzen zal hongren naar mijn schampre smaad, draagt eens vóór 't aangezicht der wijzen de plooi der wijsheid in 't gelaat. Maar hem, die mij niet heeft bekeken, doch voor mijn hoogmoed heeft gebeên, die zullen eens de voeten leken van mijn geween.…

Als het doek valt aan het einde van onze "leef" tijd maken we de overgang van het aardse naar het eeuwige licht En staan we dan voor Allah, Boeddah of Gods aangezicht?…

in de rozengaard naar de glans van jouw dageraad waarin een mens leeft zweven dromen om je heen elke dag opnieuw laat het verlangen niet los om het mysterie van de liefde te ontraadselen in één enkele melodie die het hart verstaat aanschouw dan de schoonheid voor het aangezicht die in één hart kunnen wonen maak liefde tot de grootste…

bezig ben klinkt uit de buste een stem die mij waarschuwt luister je kan nu wel plooien maar ik was er eerder de aarde de melkweg als je mij wilt vergooien blijft er niets over en niets te draperen met mijn oor op de buste schrijf ik haastig naaister van woorden ------------------------------------------ uit: 'Het geschonden aangezicht…

de grijze grafstenen tussen de bomenrij geen vrolijk aangezicht maar hoe het ook zij hoor toch een behoorlijk aantal zangvogeltjes schattig ogend wie van hen zingt het mooiste lied volg met de ogen de kraaien duiven/meeuwen/ zwanen vergeet hen niet straks heel apart kraait de haan vanuit de kinderboederij toch een…

Zo teer met zacht fluwelen blaadjes het frele aangezicht is uiterlijke schijn Fier rechtop, slechts door de wind gebogen het zwarte hart kloppend van leven wendt ze zich naar de zon De ranke stengel zet zich schrap weet dat hij eens moet buigen Een korte tijd is ze vol leven bloeit in volle pracht In de stilte van de natuur sterft de klaproos…

Mijn lief neemt een hap van een oliebol het meest onerotische aangezicht maar de blik met welke ze me erbij aankijkt is dezelfde als waarvoor ik destijds ben gezwicht De meest vrolijke en prachtige ogen die ik ken Ze veroorzaakt vuurwerk in mijn hart het gloeit tot in m'n tenen...…

Ik zag aan je zoom dat de naden gingen draden en zelfs je geur wordt minder zout, ik weet je gaat in regen en komt in zwijgen telkens terug als een dichotomie bespeel jij het aangezicht en roemt de verte aan jouw kim, je broze wervels kalven dieper en dieper om tenslotte te verdwijnen in het niets maar mijn hand zal je altijd blijven…

De lichte dag is niet welwillend Hij zou `t willen Kunnen dromen als de nacht Liefde vrede En meer cliché Donkere clichés zijn licht geboren Tijdens de geveinsde droom Daglicht toont werkelijkheid Een chaotisch moeten De start van weer Het aangezicht van enge prestige Ikzucht toont zich schaamteloos Laat rijkdom tot zich komen Via…

ik zie in jouw getekend aangezicht de warmte die sprak aldoor de jaren heen en verspreid naar ieder die naar je keek en op je ziel was gericht doorheen een lach of stil geween je lijf oogde week maar sterk was het licht dat kleurde als vanzelf je was ook een deerne een liefelijk wicht dat de aarde betastte op zoek naar je eigen kern…

gratie danwel levenslang verleend Ruggespraak of ruggengraat - krijgt hij/zij onbetaald verlof Is hij of zij nog vrijgesteld van wederrechtelijk vermogen Is hij of zij genoeg voorzien van doorzettingsvermogen Vangt hij of zij aan 't eind der tunnel licht van witte hom of kuit Is hij of zij - meer smaken zijn er niet - in 't aangezicht…

Niets dat nu mijn stemming om kan buigen Dus troost ik mij met regels die ik dicht en morgen zal ik voor haar aangezicht weer stotterend mijn spijt staan te betuigen Hoe heb ik haar vertrouwen kunnen schaden Waar vond ik de door mij verwenste moed Was het, dat ik door aandachtzucht gevoed mijzelf met rampspoed wist te overladen Ik weet:…

Heb ik uw aangezicht gevonden? … Ergens lachte het zoet en zacht… Ach, zonder u is alles zonde!…

Grijze wolken temperen de sterkte van je zonnestralen die met een oranje rode gloed de azuurblauwe zee beschijnt de hemel bedekt met sterren die de wacht houden golven die traag hun weg vinden naar het strand en terug de zachte wind die de door m'n haren speelt genietend van de ondergaande zon hoe prachtig is dit aangezicht nog steeds…

Neem eerst uit Nederland het lijf, Neem dan nog tot zo weerde pand Het aangezicht uit Engeland, En vorder nog, geloof je mij, Een tong uit Brabant dient er bij, En doe er toe een Hollands hert, Dat niet te licht verslingerd wert; Maar zo je wilt de hoogste prijs, Zo haal de billen van Parijs, Voeg dit bijeen, geminde vriend, Zo heb je een…

zo op het oog niets aan de hand ze was blij een glimlach tussen haar verhalen op een aangezicht vol zachtheid in verwondering nabij drie dagen later opgebaard in rauw verdriet mijn liefde liet niets te wensen over slechts een afgrond boven stilstaand water pas na jaren bleek een leek als ik meer dan artsen te begrijpen het…

Heel traag krijg ik zijn aangezicht.…

verbaasd, verdwaasd compleet tot een standbeeld verstard sta ik in uw aangezicht te kijken kleine golfjes hoop stralen van mijn erts de hemel in nu aangewakkerde hoop het lood smeltenswarm geworden is jouw ogen openen me een boek waarin onbekende tekens over zijden bladen dansen de grote boten moed drijven me in kleine stukjes gehakt…

ik strek mijn ogen naar sprankelende sterren gedachten in mijn hoofd vervlogen laten emoties niet versperren genietend van het maanlicht laat ik mijn hart ontwaken met een prachtig aangezicht doet het naar meer smaken in verbazing verweven begint een onnatuurlijk schouwspel engelen die boven mij zweven zo mooi als een model met liefde…

Een geweldig aangezicht die heerlijke onschuldige elan Wél vijftig centimeter te verstaan zo als ie opvloog Door kryptonachtig speenkruid alleen voor ‘t superlam…

De aarde, blauw aangezicht in het kosmisch kille licht, je wrijft je warm, op vlucht tussen planeten, waarvan we de namen zijn vergeten, ik dicht een arm om je middel heen.…

Waar in de top van de geknotte wilg angst een grauw aangezicht hangt en verkoolde ogen die een zwaar gemis vertonen, sterft het hart aan betekenis...…

Zingen, hoe de donkre wereld zijne ronde reize gaat; zingen 'lijk de merel merelt 'lijk de nachtegaal, die slaat; Zingen, blind, 'lijk vóór alle eeuwen 't laaien van 't onnozel licht; zinge' als zon en maan, flambeeuwen aan het duisterst aangezicht; zingen: vreugde en smart, gesmeten, al wat gloeit en al wat rijt aan de gapend-geer…

Pop-muziek of licht klassiek ze hebben beiden iets maar luister met je ogen dicht dan toveren ze een glimlach op je aangezicht Op mooie muziek zou ik willen "slowen" In de armen van mijn lief ogen dicht en gewoon niets zeggen genieten , heel erg intensief...…

Ik ken u van ver af, uw kleding is mij bekend, ik wil u zien zoals ik u nooit zag, ben uw aangezicht gewend. Ik wil weten of u vloeibaar bent, waar u echt uit bestaat, of u dieren bij namen kent, of u überhaupt leven toelaat. Spoedig zal ik komen met op een lijstje mijn wensen en mijn onvervulde dromen, namens alle aardse mensen.…

eenzaam boven wolken uit Een schaduw gemengd met eeuwige zonneschijn door nevels vliegt een zwaluw In ’t blauw druipen druppels glanzend vocht versmelten in de dauw De wind neemt mee in laatste ademtocht m’n liefste teerbemind De zee fluistert in de schemering een zilte barenswee Maanlicht ontvangt in mijmering haar vergoten aangezicht…

ik laat mij niet meer duwen in verbeelding van loze woorden waar zonlicht mijn bleke aangezicht niet meer beschijnt waarin souffleurs mijn beeld bepalen in vertoning van wanscherts mijn mond in zwarte verbloeding in angst van bittere gal ik huil in aanwezige stilte waarin bloemen niet meer vertroosten mijn schreeuw van onmacht galmde…