Alle inzendingen over afgrond OR diepte OR eeuwigheid

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Hier eenzaam gezeten op 't hoogste der bergen, Op rotsen zo woest, dat geen wild ze betreedt; Hier zing ik mijn leed de onpeilbare afgrond, De spraakloze nacht zing ik 't grievende leed. De diepte en het duister Aanhoren mijn lied; Maar zij, voor wie ik zing, Zij luistert toch niet.…

De sloot wou ik omzeilen maar de afstand was te groot de diepte kon ik niet peilen ik at van het laatste brood Ik stierf, de laatste blauwe luchten omringden mijn doelen die nu verloren leken te zijn in een afgrond waar donder heerste en de goden aten van mijn erfenis al streelde het verlangen om dán toch op deze aarde te blijven maar…

Het speelde in zichzelf verloren; een diepte zo afgrondelijk dat het niet keek zelfs toen ik riep daar hoog uit mijn ivoren toren. Ik moet omlaag, wil hij me horen, de trappen af, weg uit de bieb, de boeken, ja weg uit het woord waar uit elk vuurwerk is verdreven.…

Staande aan de rand kijk ik langs de punt van mijn schoenen naar de afgrond onder mij In het zwart dat mijn gedachten nadert, een oase van rust wil ik niets liever dan me storten in het onbekende Liefste, vaarwel treur niet treur wel Staande aan de rand schuifel ik dichterbij ik kon het niet want de ware afgrond dat ben…

jouw wonden tot eeuwige lust dat jou een noodlot is.…

Men zou voor de mensheid, die duizenden makkers Zich willen geven in een brandend vuur, In een afgrond van diepte of van hoogte. Men loopt te denken op de zwarte akkers, Of er niet iets bestaat waardoor men moog te Leven voor hen tot aan het laatste uur.…

Men zou voor de mensheid, die duizenden makkers, Zich willen geven in een brandend vuur, In een afgrond van diepte of van hoogte. Men loopt te denken op de zwarte akkers, Of er niet iets bestaat waardoor men moog te Leven voor hen tot aan het laatste uur.…

We staan voor de afgrond van het licht, we ademen de muziek der eeuwen; grenzenloos is de verwondering, peilloos diep het mysterie. We staan voor de afgrond van het licht, horen de toon van het heelal en kunnen enkel nog aanbidden.…

ik wankel tusen afgrond en ravijn voor beide moet ik springen ik haat het eeuwige onzekerzijn waarheid zal tot keuze dwingen de weg ben ik al kwijt geen handen om te helpen als ik diep in me kijk zie ik slechts lege schelpen gebroken zonder kleur het leven is verdwenen in de stilte van mijn huis voel ik me niet meer thuis ze zwaaien…

Een olifant voelde zich machtig en groot Maar toen hij bij een afgrond kwam was hij nergens meer Hij keek in de diepte, stond stijf en stram, zijn poten trilden en zijn hart ging tekeer De olifant voelde zich bang voor de dood Een musje trok tjilpend zijn aandacht: ‘U bent zo sterk dus spring net als ik’ Achter het donzen balletje aan sprong…

dit grenst aan afwezigheid het domein is een aanrecht dat het bord onttroont gebakken aardappelschijfjes, nog warm van geboorte achtergelaten bij gebrek aan eeuwigheid mijn oom weet niets van sterrenkunde maar wist mij wel te vertellen dat er zelfs nog een gat zit in de meest onpeilbare diepte je zou er honger van krijgen…

Ze weet dat ze dit wint, dit schijngevecht om rook Ik wil het haar besparen de shit en de gevaren, maar ach, dat weet zij óók Dit is de basis van de band die tussen haar en mij bestaat: Mijn rooksignalen langs de rand van de afgrond van háár leven, om haar omzichtig aan te geven waar ze nog nét niet onder gaat.…

klimaattop: lachen om niet te schreeuwen de afgrond is goed zichtbaar want nabij ik ben een optimist maar niet meer blij mijn inborst zegt nu gooi ze voor de leeuwen een boer met kiespijn lacht niet voor de lol beloftes maken mensen horendol…

met vogelogen keek je de afgrond in en toen verdween de angst…

Aan de afgrond schiet een vlam uit ons op, gelikt -- door het totaalvuur.…

duizend woorden alleen jouw volgorde is het die mij werkelijk raakt hier onder water zijn wij als geen ander en op een speciale manier welbespraakt Daarboven is alles asgrauw en verliezen mensen hun glans hier leven wij van de liefde bekijken de schittering in elkaars ogen en gaan vervolgens op in onze paringsdans Met jou wil ik de diepte…

En weer kijk je moeilijk En weer zucht je flink En weer zie ik je denken Ik wil niet dat ik zink Het is zó ingewikkeld Je voelt je zo alleen Je glijdt weg in donker water als een grote zware steen Ik zag ergens nog een glimlach totdat ook die verdween want je kijkt weer moeilijk want je zucht weer diep en je ziet me denken…

zo had ik verder moeten gaan niet de sympathieke oude baas aan moeten spreken aan het water waarin hij mij vastbesloten mee nam de diepte in langs het groen van de lelie tegen het zilver van de voorn gleed ik steeds dieper verder van de oever totdat ik besloot dat het genoeg was en naar zuurstof verlangde als naar mijn vader…

Ik heb je mijn hand gereken, Om de diepte boven je te breken. Maar je durft de vaste grond niet aan, Een verloren strijd, Maar ik zal je nooit laten gaan.…

Er brandde geen licht, noch zag ik ramen, wel klonk een stem als uit de diepten. Uit de diepten steeg een schraal gezang, was het dat dat mijn oor verdoofde? En vervolgens vervolgde ik mijn weg. Hoe klonk dit grapje in de zwartste duisternis? En stond inderdaad dit plompverloren huis zo zonder raam in de leegte, zonder licht?…

Uit de diepte.…

Hoe eindeloos is de diepte waar gevoel geen bodem raakt De gedachte, verzwaard, glijdt als gewichtloos door 't water Hoe peilloos is de leegte waar sonar geen weerklank meldt De stroming, versneld, sleurt mijn kleur met zich mee Hoe kil ligt de donkerte te wachten op haar broed Pijn, met algen begroeid, is het laatste teken van leven…

Door de dood Reeds gretig omarmd In de krochten Van deze orkaan Kwam jij Goddank Uit het niets Zo maar naast mij staan Verrassend - Op mijn weg gekomen Door jouw snoet, Jouw glunder, mijn Secundaire therapie Medicamenteus protocol Onmiskenbaar aangevuld Vanuit het oude leven Toch mijn nieuwe Binnen durven gaan…

Oh, ergens in de diepte, onder die oude boom, kom ik dichterbij, nu de zon weer schijnt. Ik ben een koningszoon, zijn vriend. Hij heeft mij lief, in de diepte.…

Diepte is voelbaar nu achter het donkergordijn waar mijn onderbewust-zijn zich verbergt Ik zie daar wenteltrap treden draaiend eindigen in grijze mist Op geestesvoeten scharrel ik voorzichtig naar beneden kille vochtige lucht slaat zijn armen om me heen Ik daal af en huiver Nimmer nog was ik hier druppelende stilte tikt de tijd…

De momenten waarop je jezelf tegenkomt Degene die je kent Die je vreest of vermomt Waar je onbedoeld steeds voor wegrent Slaapgebrek, ziekte, of een ander zwak moment Het gevoel besluipt te zijn verdomd Het spiegelbeeld dat je tenen kromt De kracht komt voort uit wat je herkent Een verlangen dat te lang niet is verwend Onbekend gebied lijkt…

ik sta met mijn ene voet in de zee met de andere op het vasteland alles klopt al is het voor even aan de vloedlijn verzandt het geklater met een schip vol stilte bevaar ik het water nergens besef ik de diepte meer…