Alle inzendingen over afstand OR verlangen OR leegte

In het hier en nu Met een vlaag van verlangen Naar datgene wat is vervaagd Weet ik wat ik mis. Mijn handen uitgestrekt Gevuld met onomkeerbare leegte Reikend naar het bedwingbare Ik wil vergeten. Wetend hoe het was, Geen leegte te voelen.…

Ik wil vliegen zonder schaduw zwemmen zonder water onderstroom gevangen in alles In een wereld die draait Vrees voor toornig bloed Doven In een vuur vol Leegte De ogen van Argus kunnen niet zien wat Ik verlang.…

Zachte geur van bloemen De wilde wingerd komt dichterbij Dit verlangen kan ik niet benoemen Dit lege mijmeren in mei Liefde lijkt geen uitdaging meer Hoewel ze dat nog is Ik spiegel mezelf zoveel voor Uit angst voor eenzaam gemis Te chaotisch voor verbintenis Maar niet weer een vlucht In de prilheid reeds ergernis Weer maak ik van liefde…

Ik reikte ver over naar wolken in water zag hoe ze deinden dichter bij mij om nèt buiten bereik van mijn hand te vervagen mij bleef niets anders dan leegte te dragen in verlangen naar dichter bij jou…

zoals de wegtrekkende zee in snokjes stuiptrekgewijs afstand neemt van strand en vasteland zo neem ik afstand van jou: de vloed is uitgewoed de tsunami van passie passé tijden van ebbe strekken strand tot arena voor verbaal gevecht beslecht in afweer en afkeer in ijzige kilte ontvouwt zich beklijvend besef van schrijnend gebrek aan…

Wat doe je als de afstand niet meer helpt? Als je hart smeekt om herinneringen? Waar ooit eens liefde je hart verwarmde er nu alleen nog koude leegte is. De gedachte knaagt aan haar met een ander, terwijl je weet dat het je eigen schuld is. Als de maanden niet meer tellen en geen ander meer verschijnt. Wat doe je dan?…

Blauw repeteert stilte over golven van zee vrij naar zin van leven in jouw brief groeien huizen naar ruimte omgeving stelt zich voor aan bomen, tuinen, leegte beweging neemt niets terug in kamers, zolders, kelders op een droomminuut afstand ligt een boot op bodemloos water te wachten op jouw nieuwe droom.…

Ik heb meer vooral veel zin in jou als zingeving om zin te geven iedere dag een lach vol goede zin op te staan zingend swingend vol zin!…

Binnenkort, wie weet van- daag streel ik jouw mooi lijf weer nu levend in mijn gedachten. Ook straks, ligt jouw naakt tegen dat van mij Slechts verheugd ben ik dat ik jou weer intens mag beminnen Wij weten beiden dat wij el- kaar zonder twijfel echt willen zowel nemend als zeker gevend aan jou...…

over het scheppen van de juiste afstand weggaan om te blijven, jezelf herkennen in wat is geweest en verlangen naar een beter onherkenbaar dubbelleven je met het andere gewone omringen getroffen worden door een détail mezelf en jou daarin tegenkomen me afvragen hoe wij zijn gegroeid…

Er valt een stilte nu jij er niet bent Ik mis die melodie Je stem is hier niet te vinden Te ver weg ben je aanwezig Verlangend luister ik op een afstand Geniet van de mooie klanken En sluit het in mijn hart Het houd me rustig Maar niet voor eeuwig…

Zoals de stilte en de leegte naar mij verlangen, niets overhoop, geen verwarrende gedachten, geen vragen, alleen een trein tussen weilanden die als je wilt ook opstijgt. De reis is een niet eindigende, het perron de dag waar men aan de overzijde overstapt.…

Tederheid strelend als een zachte hand Kriebelend in je nek Met vleugels die zo kwetsbaar zijn Als een jong vogeltje Een afstand niet te overbruggen Niet waarneembaar Werelden van mij verwijderd Onzichtbaar gebleken Als een mens met gevoelens Hunkerend naar alles Wat eens zo mooi was Verlang ik naar jou…

jij verlangt naar de dood misschien omdat het leven absurd is ik houd de dood op afstand misschien omdat ik naar het leven verlang beiden klemmen we die pijnlijk schitterende medaille van dood en leven tussen onze handen…

Mijn huid kleeft aan het laken, tekent tralies op het raam … tot de leegte zich vergrijpt aan mijn ingekraste naam.…

Het bleke strand reflecteert de leegte in mijn ogen. Eenzaamheid. De hamerslagen van de zon verpletteren mijn bronzen harnas. Verlangen. De golven vormen zoute korsten op mijn wonden. Het eiland. Het verlies. Het altijd wijkende antwoord.…

Wat ik zie bedacht ik gisteren met de blik op eindig wat ik denk is alles wat vandaag in tweeën splijt Wat ik voel geeft morgen ruimte in te jeugdige kaders wat ik wil blijft tussen verlangen en onredelijkheid Tot jij mij op afstand zwijgend van illusie scheidt…

Het brengt wat wanhoop Als je weg bent Voel wat leegte Zonder jou Ook al weet ik Dat het kort is Het maakt onzeker Geeft wat kou Het is niet de afstand Die het rot maakt Het is ook geen afgunst Die ik voel Ik wil oprecht Dat je het fijn hebt Ik gun je alles Een heleboel Het is gezond Om je te missen De minuten tellend Van de dag…

je stem zo dichtbij maar ik hoor de afstand door het ontbreken van de band tussen jou en mij ik heb het land en de smoor in tegen beter weten in teveel verlangen het onmogelijke toch willen een honger , niet te stillen een niet te temmen verlangen opborrelend…

Losgeslagen betekenis zoekend bodem om te ontkiemen Gedachten, gevoelens leegte en overvol Spreken en zwijgen. Leeg en verlangend. Wetend dat het is er is.…

Mijn gedachten drijven, tussen droom en werkelijkheid. Als bladeren die vallen, dwarrelend in de wind. Nog met de warmte... van de zomertijd. Hun voedsel gevend, aan de grond waaruit... ze zijn ontsproten. Hopend op een nieuwe lentetijd. Antje.…

ik schilder en strijk strepen met een gezicht in mijn gedachten laat ik mij volledig meeslepen reikhalzend verlangen, eerder... smachten. ik schilder en droom strepen het gezicht krijgt stilaan een gelaat maar ik kan enkel in mijn dromen dwepen als ik lachen wil, terwijl ik even... met je praat!…

In lang vergeten kamer wacht een sombere eikenhouten kast heur arabesken nervenpracht door diepe tijd onaangetast Verborgen glazen ingewanden roemers, kruiken van kristal die in vergetelheid belandden en allen zwemen naar verval Kelken eeuwenlang gevuld met sanguinolente wijnen thans in dwarrelend stof gehuld aldus gedoemd om te verkwijnen…

van op een afstand zijn alle roze rozen gelijk dichterbij :geur anders.…

Waarom lijkt vrede zo verontrustend in ruimte die leegte inneemt omdat het waaien vragen heeft tot in de dood, het stille zwijgen wanneer jij afstand in gedachten kan overbruggen is jouw zwijgen tijdloos in jouw eerste levensvragen.…

Haar lippen, en dan rent ze weg van mijn lippen -- op het harde glas.…

Het zogenaamde niets kennen we als leegte. Leegte als onmogelijkheid waaruit wat mogelijk is ontstaat. Zoals onbewuste dromen komen, in het holst van de nacht, en als sterrenlichtjes verder gaan. Zoals mensen die plannen maken en plannen in vonken op zien gaan in het zogenaamde niets. Het niets dat bron van leven is.…

verlangen als een kleine vonk naar moeders gebreide trui om de leegte te bedekken te verwarmen misschien tijdens de barre queeste die hem thuisbrengen zal…

anders dan ik blijf jij de leegte bevaren om maar niet de afstand naar nu te hoeven verklaren drijven wil je enkel naar een vederlichte diepte niet in staat, zo denk ik, af te stemmen op de golven van mijn strand je bent geenszins bereid de zucht naar verblind zicht, al was het maar voor even, te ruilen voor een open venster…

Er ligt een episode vol begeerte tussen voor en na het virus onaanraakbaar deze liefde afstand bewaren tot het hart alsof ik in jouw schaduw sta helende kracht van duisternis in volle teugen van genieten totdat het besef weer daar is samen in dit stil verlangen.…