Alle inzendingen over doodstil

Ik klim weer uit de nevel zoals vanmorgen toen ik verdwaalde in mijn slaap; de nacht – jaloers op wil en wezen – maande mij tot doodstil zwart. Roerloos werd ik als plant gerukt uit droom en horizon. Het snakken naar het licht maakte weerloos, een donkere wolk in een bodemloze leegte.…

hey lief meisje daar met je ogen zo groot in de spiegel kijkend doodstil en verslagen alle pijn ontwijkend. geef me die glimlach laat me die trots zien zo diep vanbinnen. toon me de schoonheid van ooit tevoren. maak van je hart een bloem en bloei open nu de lente komt.…

Dwalend door verlaten straten van mij onbekende kille steden doodstil door Jan en alleman verlaten opgejaagd door spoken uit het verleden wandel ik op een vroege zaterdagochtend aarzelend door mijn hoofd op zoek naar zekerheden waarvan ik denk te zijn beroofd. In een kluwen van verlatenheid en nijd die de liefde even deed verzwinden.…

Twee starende ogen, doodstil. een afscheidnemende jongen, ongelijkheid. Wapperende blonde haren. een snelle cabrio, ongelijkheid. Twee sloffende schoen paren. een eenzame zwerver, ongelijkheid.…

Vergeten toen het nog koud was te kijken: hoe overwintert een dier dat zo lijkt op herinnering, zo afvalkleurig, met zijn hoofd naar binnen en doodstil bij de minste aanraking. Ik weet een kind dat van ze houdt, het streelt hun dadelijk verstijvende stofjassen, draagt ze tussen twee handen de kamer door. O!…

Zij leven enkel door het doodstil oog. waarmee zij van de wereld weg geraken. - Het blijft een ogenblik aan 't zonlicht haken. - Even bewegen zich de dunne kaken Maar niemand hoort hun broze monoloog. ----------------------- uit: 'Loreley', 1952.…

Ik weet niet waar het kind mij is ontkomen maar eens wordt ieder einde en elk begin toch in een doodstil ruisen opgenomen.…

Het is doodstil als men het hoort, het vallen van het kroonblad op onze contouren in het malse gras wat zich op richt na de daad, die intens stil en toch zo levend was. Stilheid die mijn dorst zal stillen onder de donzen pluizen op het koele marmer heb ik het evenwicht met licht betaald, op een dichters graf waaruit de stilte ademt .…

Het is doodstil als men het hoort, het vallen van het kroonblad op de contouren in het malse gras wat zich op richt na de daad, die intens stil en toch zo levend was.…

Het is stil, doodstil! Zo stil dat ik bij je wegloop, en jou even niet hoef te zien. Van al die verhalen die ik tegen haar vertel, word ik kriegel. Dat komt omdat ZIJ IK is. Want ik praat alleen tegen jou, tegen dat meisje in de SPIEGEL!…

ik heb het woud gehoord niet alleen zijn buitenkant in het ritselen van bladeren maar de oertaal van de vaderen de krak waarmee hij zijn jarenlange spanning laat vieren in hervinden van evenwicht en macht het ven gezien dat zwart oogt bij een helder blauwe lucht en doodstil kleine bellen gas aan de spiegel laat ontsnappen bomen praten…

je hebt zo van die wieven die zien ze vliegen op de Amsterdamse Meeuwenlaan was er vorig jaar mei één die zag twee grauwe kiekendieven zij werd een roepende in de woestijn deze breed gevleugelden gesignaleerd in bij voorbeeld Doodstil Usquert Robbenoord of Oosterwijtwerd het was nooit zo ver gekomen ze was serieus genomen had zij in…

De machinist waggelt door de halflege trein, en zoekt zijn locomotief op, het is doodstil, de trein staat nog niet aan, en niemand die wat zegt. Gevloek achter de dichtgeslagen deur. Is er iets met de dienstregeling mis? Of heeft de beste man problemen met zijn vrouw?…

Zoutwatervis ligt doodstil in de grienden Zoetwatergoven spatten op basalt Een knotwilg is het die zijn vuisten balt Om holten die recent als ogen dienden Al half verdroogd, gedeeltelijk verteerd Is het of hij alsnog om bijstand smeekt Met een gebed dat van nieuw leven spreekt En vrees in overgave transformeert Ach, raadsel, dat de adem…

hij ziet me staan komt naar me toe ik kijk hem aan hij zegt geen woord ik voel dat hij mijn hijgen hoort ik bid, ik wil niet met je mee het blijft doodstil plots in z’n oog in zijn pupil een regenboog nu word ik bang uit niet mijn angst stilte duurt lang ik glimlach wel blijf mezelf in ’t helse spel ‘k geef steeds maar…

Het bos verwordt tot zaagselvlakte, kaal met enkel nog een eik waaruit gebogen tak als vragend teken steekt en taal van vroeger spreekt: gewogen en te licht bevonden jíj die hier de winter ziet: het oordeel over hinderlijke bomen - maar uit de stobben zullen loten komen, uit doodstil vlak weer nachtegalenlied.…

Doodstil, de nek gestrekt, klaar om te stoten als een biljarter, voor een losse band. De keu fixerend in de juiste stand om deze carambole niet te verkloten. De ogen, feilloos als een goed sextant in alle rust de afstand aan ‘t begroten. Een flits, gelijk een pijl geschoten... Raak! Het klamme zweet stond in mijn hand.…

Doodstil als men het hoort, het fluisteren van kastanjes op de bemoste grond waarin we kiemen na de daad, die intens luid en vredig was.…

tussen de verdwenen schaduw van de huizen het dampen van de stoffige straat wordt af en toe verlicht door een vlaag van koele bergwind een seconde opluchting wordt luid gezongen door een vermoeide krekel die huist in varens aan de boorden van 't dorp Op de gevel van le Mairie hangt een vlag doodstil…

Ja een toekomst is wat ik wil, ik zit hier nu al jaren, hierbinnen is het doodstil, laat mij daarbuiten ervaren...!…

Ze stonden in een beginnende regen doodstil te kleumen op het grind. Toen heb ik ze mee naar boven genomen, de grote ruit van de spiegel besloeg. Ik had voordien nooit geweten hoe men woorden halfslapend naar boven droeg. Maar 's morgens vroeg toen ik ontwaakte waren ze weg en de deur stond los.…

die tastbaar achterbleef, schurend langs de tegels op de keukenvloer of de deur- klink met het vaag verlangen ingebed (soms leek het warm, daarna ijzig koud) de kledingstukken in de kast, vergaan achter dichte deuren in de loop der tijd en schimmel in de voegen van de douche- wand die ooit zo keurig schoongehouden in het nu verlaten huis (doodstil…

En de nacht is neergezonken, En de dag is opgestegen, En mijn ogen zijn nog open, En zijn duizend witte vonken Hebben zo doodstil gezwegen, - Klare nacht laat éne starre Aan een hart, dat niet mag hopen!…

de oude man verdonkerde zijn kamer liep, alsof hij zich had vergist naar de grijze kringen, langzaam geworden op het tafelkleed en even later werd het doodstil het rook naar nacht en een wereld heengegaan mank in de schaduw van gods wil hij verdween tussen lichamen nabij die ene zonnebloem, volmaakt in wie ze altijd was gebleven…

Zie ook de tanden van de honden die doodstil grommen aan de rand. Tanden en zwaard bereiken nooit het paar. Het paar haalt nooit de grond. Het blijft ontheven in en val die op een dans gelijkt, zo losjes houden zij elkander bij de hand en bij de smalle leest.…

Het is doodstil als men het hoort, het vallen van het kroonblad in wisselende contouren van het natte gras wat zich op richt na de daad, die intens stil en toch zo levend was.…

Het is doodstil, ze zeggen niets. Wat zouden ze ook moeten zeggen? Het bloed, schrille kinderkreten, lichamen uiteengereten. Hoe kun je dat verwoorden, hoe kun je het vergeten? Hij geeft ze wat te drinken, presenteert zwijgend een sigaret. Ze gaan pas laat naar bed.…

terrein alleen in mijn hoofd heerst de stilte nog niet Onhoorbare kreten galmen eindeloos na de zon vervaagt, kleuren verbleken rondom is de diepte, overal waar ik ga de herinnering is mijn eeuwig litteken Gezocht en verloren waarom ik ooit begon vind het evenwicht, blijf staan zonder te bewegen overal de stralende warmte van de zon ik sta doodstil…

Vechten had geen zin moegestreden stapte ik een andere wereld in sloot m'n ogen daar waar engeltjes vlogen onbezorgd zwevend in de nacht tussen vallende sterren....zó'n pracht doodstil niets te horen even voelde ik me verloren totdat zij kwam en me bij de hand nam onder haar vleugels veilig geborgen bevrijd van alle zorgen fluistert ze…

Het is doodstil, dan ineens een gil. Een gil uit mijn mond. De lucht is grijs en grauw, toen ik dacht was ik maar bij jou. Avondkilte, doodse stilte. Zo alleen, niemand om me heen. Regen stroomt van het dak. Een traan over mijn wang, duister in de gang. De lucht is grijs, niet blauw, en ik dacht, was ik maar bij jou.…