dagverloren
de oude man
verdonkerde zijn kamer
liep, alsof hij zich had vergist
naar de grijze kringen, langzaam geworden
op het tafelkleed
en even later werd het doodstil
het rook naar nacht
en een wereld heengegaan
mank
in de schaduw van gods wil
hij verdween
tussen lichamen
nabij die ene zonnebloem, volmaakt
in wie ze altijd was gebleven, in ieder
en volgend gezicht
een reiziger verscheen
met alsmaar meer verleden
verhaalde over oude foto’s en mildheid
met het oog naar binnen
alsof geschiedenis zijwaarts waakte
over zonsopgang, kindervroeg en in eigen naam
wisselend
door het langzaam draaien
van verre stemmen, naderend tot aan het begin
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 3 mei 2010
Geplaatst in de categorie: psychologie
Erg mooi neergezet!