Alle inzendingen over eerbetoon

volgde al snel Haar en ogen, plus haar lijn konden fraaier, snap je wel De mooie blonde haartooi was plots niet mooi genoeg En wat zat daar ..een plooi dit was wat ze zich afvroeg De haren werden afgeknipt daarna verdween haar bril Al ‘t moois was al ontglipt en elk zag ’t groot verschil Geen jongen van haar klas schonk haar nog eerbetoon…

Als gesneuvelde soldaten liggen de keien onder de heilige grond, maar het loont echt de moeite om ze weer als vanouds op te richten, uit eerbetoon aan onze Keltische voorouders.…

Breng hem dan een eerbetoon In een slotpoëem…

Vaak uitgemaakt voor 'zeikerd' en 'verrader' Maar achteraf in elke speculatie De zo gemiste redder van de natie Al brengt dat een verspeelde kans niet nader Aan heel zijn loopbaan tussen paal en lat Kleeft, nu nog meer, het eeuwige 'Stel dat...'…

Vet is ie.... maar vooral cool: de eerste avenue van Rotterdam Spreken voortaan over de 'Cool'singel…

met zijn kruin de sterren raakt -de onderkant van het talud beslaand met imposante stam in zwarte aarde- begroet ik als een goede vriend hij is er altijd, vast en zeker en elke dag en nacht weer anders nu kijkt hij peinzend naar de verte een wachter op een aarden wal bejaard en weer in nieuwe tooi met aan zijn voet een bloemenpracht als eerbetoon…

het rijm in dit gedicht is voornamelijk ontleend aan een man die speelde op zijn eigen maat er werd hem zeer veel eerbetoon verleend hij kende de psychologie van de straat to be or not to be karakters zoals wij konden ontmoeten onder het Engelse volk, eeuwen geleden hij volgde daarin zijn onvolprezen route geen mensenziel werd ten tonele…

Het jaar is bijna tot een eind gekomen Wij overdenken wat ons overkwam Zoals hoe Gerrit Hiemstra afscheid nam Er werd sindsdien niet veel van hem vernomen Maar toch heeft Gerrit onlangs, naar wij lazen Nog even stevig in de bus geblazen…

Sellingen, zomer 1964 Altijd alleen, Met struiken, Vlierbloesem, Zon en schaduw Als metgezellen, Tastbare kameraden Als opvulling van Vrienden die er Niet waren. En dan die ene Week bij opa En oma, Alleen Op het grasveldje Naast hun huis Met een voetbal In de weer Tussen kippenhok Als doel aan de ene, En sloot als doel…

Ons einde is nabij. Terminaal leven wij allemaal. Een paar dagen of een mensenleven. Voor onze aarde is dat niets. Voor een mens duurt een leven even. Waarom leven wij alsof even eeuwig is? In sleur, in verveling of lusteloos? In angst of in beven? In oorlog, in haat of altijd boos? In anderenverwijt of in zelfbeklag? Geniet toch van…

" Wij weig'ren de aangeboden schaal, Wij walgen van die eerbetoning, Van 't ledebraken onzer taal! Of ge eer uwe afkomst had vergeten, Dan slechts die hulde in zulk een uur! Onz' voorzaat strekt karikatuur Van wie bij u vernuften heten!…

De Nieuwe Kerk werd even angstig stil, Omdat het de aanwezigen verraste, Dat zij die ene feestdag niet verkaste, Maar vasthield aan de dertigste april. Ik vind, hoewel het nog wel bij zal trekken, Die ‘Koningsdag’ veel minder lekker bekken.…

Doch ondanks dat in 1810 Lodewijk Napoleon afstand deed van zijn Hollandse troon; heeft hij aan Utrecht een extra Frans kroontje gegeven binnen het huidige historische eerbetoon.…

Het waren niet de klappen, zei je. Maar wel de woorden. Dacht je er nog aan? Denk je er nu nog aan? Dat tere vogeltje? In beide kleine handpalmen omsloten. Hoe je het warm blies. Maar niet voor jezelf zou zorgen. Dacht je nog aan zijn woorden? Op de dorpskermis. Een glimmende ballon aan een touwtje. In je kleine hand. "Niet…

Hem zij, bij ONS, tot eerbetoon, Een krans van palmgroen aangeboôn; En klank van gouden snaren zweev' Door 't feestgeroep: 'De Winter leev'!'…

Hem zij, bij ONS, tot eerbetoon, Een krans van palmgroen aangeboon; En klank van gouden snaren zweev' Door 't feestgeroep: 'De Winter leev'!…

Bij mij zijn, geeft me vleugels, waarmee ik vliegen kan, dwars over oceanen heen. Die krachtig genoeg zijn, om jou te dragen, en stormen en orkanen te doorstaan, om uiteindelijk veilig te landen. Op een eiland, vol rust en vrede, waar de hemel diepblauw kleurt, en de oceaan kabbelend dit lied neuriet. Bij mij zijn, om voor een heel…

Zelf zei je het dan, je werd er niet vrolijk van om die steeds maar langer wordende lijst te lezen, maar je vond dat je het moest doen, als een soort eerbetoon aan hen, die je voorgingen. Je móet alleen maar, zei je altijd, zodra je geboren word, móet je alleen maar.…

Maar toch, nog straalt de grote held van Hellas als constellatie in de nacht; een eerbetoon en troost voor allen die worstelen met een gezegend lot, die eer en schande meesterlijk vervlechten in hun eigen tien werken.…

deed jacob of heel holland bakt avant-la-lettre dan zo sloeg de vlam weer in de pan En vierden zij Sint-Nicolaas de schutspatroon der zeevaarders beschermer en goedheiligman Al kwam hij zonder lijftocht aan en zonder zwarte piet ze zongen op het heerlijk avondje een noodruftlied Uit pure dankbaarheid aan Nicolaas als eerbetoon…

Geen eerbetoon aan de mensen die nu zijn gegaan. Mensen die zich niet verstopten maar zich altijd bleven uiten. Door extremisten met geweren kunnen we hun boek nu sluiten. Het was ook geen aanslag op een bedrijf of mensen alleen. Vrijheid van meningsuiting met een perk en een steen.…

Ze was er niet En toch weer wel Ze was er voor mij Ze was erbij MAXIMA Ik zag haar zingen Ik zag haar dansen Ik voelde haar traan Ik ervoer haar schoonheid MAXIMA Ik zag haar inzet Ik hoorde haar inzet Zo zuiver, zoet en zonnig MAXIMA Ik voelde geen kou meer Ik voelde warmte door merg en been Ik voelde volle Argentijnse…

Nu ’t sterven zich aanhoudend presenteert zoek je een woord dat wat vertroosting geeft. ‘Dat ieder nadeel ook zijn voordeel heeft’ is wat een visionair je heeft geleerd. Dan hoop je dat die winst nú al bestaat, want als je niet meer ademt, is ‘t te laat.…

JIJ STAPTE door een deur op de grond uit de tijd die jij vorm gaf en ik monteer de posten om jou heen zo strak dat je blijft klemmen voorgoed op een kier ODIN IN ZWOLLE kam in zwembroek tocht op het oog dat loenste samen met het andere kleuren maar moeilijk kon onderscheiden vormen des te meer van dreigende wolken…

""Ik wil nu je overleden bent nog een nacht met je slapen diep innig verbonden slapen maar zonder koeling gewoon in de warmte van onze liefde voor elkaar welke nu gaanderweg ontbonden wordt je mag gerust gaan stinken, ruiken want die poepies, scheetjes van je die harde maar vooral die zachte die het meest stinken die zal ik…

Jij zong over liefde, bergen en zeeën. En vrijheid voor Chili uiteraard, maar ook voor ons. Je bracht troost, solidariteit en blijheid voor je volk in verdrukking, dus ook voor ons. In het stadion werd je stem gesmoord; lachend sloegen ze juist je handen kapot. Daarna werd je met 30 kogels vermoord, want hun zieke geest was totaal verrot.…