Vlissingen - Miami.

Je sprak wel eens over het boekje, je had het thuis liggen, ik heb het
nooit mogen zien. Niemand denk ik. Het was een opsomming van
namen van mensen die je ontvallen waren. Alle namen van mensen
die je kende, elk familielid, alle vrienden en alle kennissen
die je in je lange leven meegenomen zag worden door de dood
schreef je onder aan de steeds langer worden lijst.

Zelf zei je het dan, je werd er niet vrolijk van om die steeds maar
langer wordende lijst te lezen, maar je vond dat je het moest doen,
als een soort eerbetoon aan hen, die je voorgingen. Je móet alleen
maar, zei je altijd, zodra je geboren word, móet je alleen maar.
Je móet naar school, je móet gaan werken, en daarna móet je dood,
er zijn geen keuzes.
Het zijn jouw woorden. Misschien had je wel gelijk, ik wist er
in ieder geval weinig tegen in te brengen.

Niet veel mensen zullen je zo kennen, het waren namelijk speciale
momenten in onze vriendschap die je maar met weinig anderen deelde,
de meesten zullen zich jou herinneren als een charmante man,
en als een grote humorist. En dat was je ook, charmant en vol humor,
je bracht mensen altijd een lach op het gezicht door ze eerst met
je serieuze gezicht op het verkeerde been te zetten.
Jouw grappen zag je niet aankomen, je verzon ze a la seconde en
ze waren elke keer uniek en onvoorspelbaar.

Ik hoop wel dat op kerstavond iemand het boekje in je binnenzak
heeft gestopt, ik kon er niet bij zijn, ik kreeg de mededeling te laat,
en de afstand was te groot. Niet tussen onze harten, wij zijn
goede vrienden gebleven tot het laatste moment, dat weet je wel.
Maar als ik er geweest zou zijn, dan had ik eigenhandig, helemaal
onder aan de lijst, nog even jouw naam in je boekje geschreven.

Zie ook: http://communities.zeelandnet.nl/data/vanalleswat/

Schrijver: Peterdw., 4 januari 2010

peterdw-hotmail.com

Terugblik

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 17 stemmen 897