Alle inzendingen over grijpen

Dunne vingers grijpen om haar heen, zwarte vegen op gouden gloed verstikken haar langzaam. Zij verdraagt, laat begaan. Nog eenmaal verheft zij zich en straalt als nooit tevoren. De strijd is ongelijk Hoogmoed komt voor de val.…

de drang hoopt zich op deze keer een drift-bui aders spannen zich hart gaat goed tekeer wil stiekem iets doen oren zijn gespitst lippen stijf op de mond grijp met de handen oei, mijn Penthouse valt op de grond!…

Ik grijp de fles, er is geen hoop voor morgen. En wat me verreweg het meeste kwelt, is dat Maurice de Hond me steeds maar belt.…

Grijp slechts in lucht als ik probeer je te begrijpen net buiten echt bereik draai je in cirkels raadselachtig om me heen tot ik uiteindelijk vlucht in eigen raadsels om jou heen we zijn alleen de cirkels zijn gesloten…

woorden zijn zo ontoereikend ze omvatten meest mijn voelen niet noch het trage duister dagen in mijn ogen duiden kunnen ze het niet wat mijn toekomst rustloos overzien mag al mijn zorgen niet behelzen noch bedoelen dat omspannen, het be-grijpen nee, dat doen ze niet…

Mijn hart Is weer van mij Ik voel weer Wat mijn hart voelt Ik doe weer Wat mijn hart mij ingeeft Mijn verstand Kijkt toe En weet Dat het niet meer Hoeft in te grijpen Bij te sturen Recht te zetten Want mijn hart Is weer van mij Mijn hart Is er weer Voor mij…

God de rechter voor mijn troon “je hebt mij gezocht met je woorden maar niet gevonden, ondanks al mijn inspanningen is het mij niet gelukt jou te vinden, waarom grijpen je woorden zo wild om zich heen doordringen ze maar raken niet? ik gaf mijn zoon wat offer jij?”…

God de rechter voor mijn troon “je hebt mij gezocht met je woorden maar niet gevonden, ondanks al mijn inspanningen is het mij niet gelukt jou te vinden, waarom grijpen je woorden zo wild om zich heen doordringen ze maar raken niet? ik gaf mijn zoon wat offer jij?”…

Al jaren merrie ik haast elke nacht De bloedhond en de knijpkat grijpen mij Of anders wel de wurgslang of harpij De spiegel toont mij Wilders of Van Agt En als ik wakker word na al die rampen Zie ik mijn spaargeld en pensioen verdampen…

Heeft u een oom die foute grappen maakt En steeds naar de jeneverfles blijft grijpen De tantes in hun billen loopt te knijpen En later op uw nieuwe bankstel braakt Daar valt het een ander aan te doen Als u het voorbeeld volgt van Kim-Jung-Un.…

ik stapelde steen op steen ze waren zwaar en lagen niet voor het grijpen ik ben ongewapend zei je met gespreide armen je lachte je tanden bloot je woorden hingen als scheermesjes blinkend in de strakblauwe lucht ik zou niet omhoog kijken ik wist wat me daar wachtte…

Soms grijp je iets met beide handen aan, Je doet iets ergs om erger te voorkomen. Ik wist dat Poetin geen moment zou schromen Om op het veld van eer tekeer te gaan. Songfestivaldéélname is pas straf, De Russen komen er zo mooi van af.…

Grijp in, schreeuwt je gevoel, en red dat land Want hels en hartverscheurend is het lijden Je zou het volk het liefst meteen bevrijden Maar in de landen hier wil niemand brand Er is maar één te volgen weg naar vrede Die van doordacht, beproefd beleid: de rede…

Je stem vervaagd langzaam Je woorden vallen zachtjes neer Op het zachte mos waar wij zaten Aan de oever van mijn meer Je schaduw vlucht voor me weg Mijn handen grijpen in het niets Starend naar de oever van mijn meer Zie ik alleen mijn eigen fiets…

Ik lees zo vaak berichten in de krant Hoe er opeens een scheepsramp plaats kan grijpen Dat ik ‘m ongewild begin te knijpen, Want ik moet heen en weer naar Ameland. Misschien, zo denk ik bang, loopt ook ons schip Wel midden in de Wadden op een klip.…

In de kunstkooi, in de kooi van het weten: Sta op, grijp de tralies, haal de diepste adem en scheur je hart uiteen.…

Een vlot traag dobberend op de rivier Reikende handen helpend om de overkant te bereiken Grijpen angst, niet kunnen, halverwege loslaten Verder dobberend alleen niet vooruit niet achteruit gaan Dobberend een druppel water extra een traan.…

Ik lees zo vaak berichten in de krant Hoe er opeens een scheepsramp plaats kan grijpen Dat ik ‘m ongewild begin te knijpen, Want ik moet heen en weer naar Ameland. Misschien, zo denk ik bang, loopt ook ons schip Wel midden in de Wadden op een klip.…

Aan elke traptree die ik achterlaat geef ik mijn zorgen en verdriet en til mezelf naar een hoger plan bijna ontstijg ik mezelf maar aard met beide voeten op de grond het uitzicht wordt er beter op nu ik mij ontdoe van alle last en grijp de vrijheid met al mijn zijn…

Goedemorgen ochtendgloren mag ik u even zeggen dat u mij wel kunt bekoren met uw prachtige kleuren verschijnt u nu hier dus open gauw uw deuren en vraag de ochtend ten dans zodat u samen kunt schitteren grijp dan nu uw kans…

Een internetfraudeur is heus geen held Maar hoe grijp je zo’n kerel in de kladden Als hij je bij hem thuis vraagt op de Wadden Voor een nieuwe telefoon voor weinig geld De lijst voor nieuwe woorden is net klaar Maar de ‘Waddensmoes’ gaat mee voor volgend jaar…

Met mijn mobiel naast bed kan ik niet slapen Niet slapend grijp ik snel naar mijn mobiel Mijn vriend vindt dat maar achterlijk gepiel Want daardoor ben ik dag en nacht aan ’t gapen Hij wil dat ik in bed je weet wel doe Ik heb geen smoes meer nodig, ben te moe…

de bibliotheekkast ongeordend maar voor kenners die de weg weten met gesloten ogen liggen de boeken voor het grijpen 'ik ben alles' wat ik lees schijnt de jonge vrouw op het schilderij van Felix Valloton te willen uitdrukken... en zo lees ik het schilderij ook met eigen poëtische ogen…

dat ik die vreugde grijpen kon Van het golvende graan in de gouden zon! Ik heb de handen uitgestrekt Naar de vreugd van het gouden graan. Ik heb in het blanke maanlicht gestaan. Ik hief verlangende blikken omhoog Naar de glans van de zilveren maan. Ik hief het smekende aangezicht Naar de stille rust van het manelicht. O!…

Die grijp ik bij zijn kladden wikkel hem in zij ja zo'n lekker vliegie is wel wat voor mij. Zo kan ik rustig leven zoals dat hier nu gaat als iemand met een ragebol me niet m'n hoek uitslaat…

de dood valt als een muntstuk uit mijn wereld loodzwaar valt het terug waar ik niet meer grijpen kan de kassa is leeg opgeslorpt door een hemelse bank windstil geland ik hoef niet meer over te maken mijn nota's zijn geschreven mijn adem van geld is voor immer geveld…

ik ben de weg wat kwijt wil vooruit maar anderen grijpen de buit zijn sneller en alerter pakken alles zonder gedachten of even wachten heb toen ook mijn ellenbogen maar gebruikt het plezier van samen was eruit ik wil niet mee op de eerste rij geef mij restanten ben blij met waar zij nu al voor bedanken…

ik loop op het strand, kijkend naar de branding, telkens als ze me wil grijpen, komt ze net niet ver genoeg, ze kijkt me boos aan, en bruist, met haar witte schuimkopjes, en ik kijk boos terug, maar ze doet niks, ik vlucht snel weg, voordat ze zich bedenkt.…

waar de mond zwijgt en handen stilte grijpen voeten dansen op een grenzenloze bodem waar dauw de sneeuwklokjes beroert in het vroege van de nieuwe morgen daar fluistert de wind haar lied van liefde door kale boomtakken daar woont zij wereldburgeres…

en waar wij lopen veert de grond iedere stap wat meer we grijpen naar wat achterblijft maar het heeft geen handen het gesloopte huis is zijn herinneringen kwijt die vinden niet meer in de hoeken waar ze schuilden en zweven zonder thuis wie kan de wind vangen het water vatten…