Alle inzendingen over heuvels

Heuvels. Niet winnen, niet verliezen. Niet vriezen, niet dooien. Bedaard glooien. Gloeien vermijden. Vrouwelijke heuvels, appels en ballen rimpelig laten worden in de herfstzon. Niet aankomen, je alleen nog een beetje laten aaien door het bestaan. Mijn dochter heeft Assepoester op fido gezien.…

Eindelijk was er hoop voor haar, op valentijntjesdag zowaar kwam de redding om de hoek want de heuvel kreeg bezoek van de vliegende sigaar.…

Blind ben ik gekomen naar de gele heuvels een leeuw ijlt voorbij. Adem zucht omlaag tot in eindeloze diepten ik wervel rond. Kantelend in de sterke rover wil ik jagen door het glinsterende land.…

Metronomen tiktak tonen bladmuzieken heuvels Golvende orkesten spelen paukenslag orkanen. Opuswolken regenvlagen pizzicato dagen.…

ik zie je nog engelen in de sneeuw het groen onder de witte deken met vleugelslagen onthullend nog ongerijpt nu vlinder je in het zand gracieus heuvels ruggend en met een sierlijke armslag warm vrijheid veroverend zo zongerijpt…

Op de heuvel staat een paard van krijt Ik luister naar herinneringen die niet meer om mijn vingers passen Raak ik ze kwijt of verliezen ze mij Met mijn oor tegen de aarde hoor ik het naderen Het gaat niet voorbij ------------------------- uit: 'Bunker Hill', 2001.…

Schel en hard klinkt oergeknal het echoot heuvels door hel en waan dreigt overal verzet gaat soms teloor Zij vliegen aangeslagen hoog vrij blijvend nog ternauwernood.…

We hinniken wanneer er niets te lachen valt galopperen over de heuvels op zoek naar graslanden kuddedier voor ons plezier, onze nachten hengstig merries drachtig. veulens, zomer, gras er hangt een geschiedenis aan onze hoeven werkdier, sportdier, plezierdier, maar bovenal hoefdier laat ons grazen zonder te vrezen, we doen het graag in zomerse…

liefdevol zal ik mijn vingers door jouw haren halen met mijn kussen over jouw heuvels met mijn handen ze verkennen jouw dalen in het donker van de nacht zal ik mij een weg banen door die eenzame verlaten schacht op weg naar het licht dat daar ergens op mij wacht…

Ik vond haar langs zonnewegen op een hoge heuvel , wijd en blank een bloem met gouden hart geweven gedragen door een sterke liefdeshand. Graag had ik haar eens willen strelen, doch durfde haar niet aan te raken ze bloeide zo hoog en verheven en mocht ze vanop afstand alleen aanstaren.…

.' Je wist niet dat ik, toen de eerste heuvel mij aan je blik onttrokken had, de teugels al liet hangen aan de zadelknop.…

Over de heuvels over de heide Zie ik mijn machtige strijdster rijden Ze vecht met reden Ze vecht voor vrede Tegen kwaad, ongeluk en haat Loof Mathilde, wie het kwaad vergeldt Lof, lof, Ik hou van mijn Mechteld…

Groen en grazig schapen kijken glazig naar een zwierig stel lekker in hun vel tussen groene heuvels, door grijze nevels, over stille wegen. Gevoelens van vrijheid vallen met bakken uit de lucht.…

Je staat alleen de heuvel je voetstuk Ik zie je... je heft je armen ten hemel Het groen gekeuvel ondergronds geluk Koud als steen de vroege morgen Wat? houdt de toekomst voor ons oog verborgen?…

moet ik heuvels omschrijven het oude zwembad noemen woordenwisselingen sommeren het thema kent geen woorden geen taal en moet toch in begrippen leven het is de hoogste taal de bron van alle taal metataal van metataal Plato had er notie van…

neem mij bij de hand mevrouw leid mij langs het landschap van uw koninklijke torso heuvels dalen grotten uw grazige weiden waarlangs het pad loopt naar het eind waar de afrekening zal geschieden met mijn ziel en zaligheid…

Innig houden van, elkaar aanvullen, de heuvels op en af. Dichterbij gekomen, steeds een verdere stap, nooit meer uit elkaar.…

op de heuvel boven het geboortegraf mijn rug naar benee hart vrij in de lucht ogen gesloten luisteren naar de wind, de zachte bries streelt en liefkoost niets anders het firmament op mijn borst is geen last, ik ben er en de wind briest door……

In gedachten zie ik een gebogen figuur die zich tussen een menigte joelende mensen voortsleept Op weg naar de heuvel van waaraf hij nog één keer de mens zal zien Niemand doet iets Zelfs zijn vrienden niet Een mysterie voltrekt zich…

in de verte paarse bergen de zee een glooiende heuvel verraderlijk beeld in avondlicht twee zeilers op het water een koppel aan het strand een schilder achter de keermuur vissersnetten in het schemerlicht nocturnes dromen de nacht…

waarachter de gouden toekomst lag vertwijfeld vragen de passagiers zich af zit ik in de verkeerde wagon op deze rails of nam ik als dwarsligger de verkeerde trein het spoor terug volgen kan slechts in gedachten wat rest is het spoor volgen over de heuvel naar beneden tot het laatste station het graf boven op de heuvel begint de passagier te…

terwijl de mist optrok bij heuvel 369, kwam de rauwe waarheid van de natte nacht in het licht. hij liep naar de heuvel die hij nog niet kon zien, maar wist wat hij daar zou aantreffen! dood en verdoemenis.…

de snijdende samoem bestuift de heuvels van de gekliefde geest die wacht op teder dingen van haar dura mater die wacht op later tot eindelijk een piepklein duizenddollarvisje zich gastrologisch heeft geschoold in het bakken van brioches in de nisjes van haar strenggelijnde hoofd…

Rustig willen zijn als onrust je meeneemt naar bergen emotie naar heuvels verlangen. Rustig willen zijn onverschillig voor lof of blaam, voor succes of mislukking. Rustig maar niet onbewogen, geraakt door de ander, bewoond door liefde, uitgedaagd tot vertrouwen.…

O, lentezon aan het blauw azuur jubelend open je met je stralen het ontwaken van de natuur alles fluistert alles schittert en glanst op bloemen heuvelen en dalen Met je wonderschone zonnegloed breng je altijd weer levensvreugd en warmte in m'n gemoed…

Wanneer aan zee de kuilen op gaan raken Dan graven we er simpel eentje bij ‘Dat kan ook vice versa volgens mij’ Dacht Zonneveld, ‘want alles kun je maken’ Een denktank tilt de heuvel naar de top In werkelijkheid zien zij er tegenop…

Kattestaarten in een sloot van een purper waarbij zelfs een distel bloost bramen blinkend zwart frambozen die bekoren hondsroos van een schuchter rood een landweg op een heuvel een helling vol van peren een uitzicht kerketorens ver…

als we nu doen alsof en teruglopen naar het prille begin naar de rode heuvel met kale boom en eerste melktanden hoeveel hadden we dan kunnen drinken zonder in slaap te vallen hoeveel hadden we gehouden van, mocht het ooit zo zijn…

daar waar de wind een spelletje speelt met vergeten zinnen ontstaan opgeworpen heuvels waarover vogelvoetjes tippelen stappers dagen het getij uit meeuwen schommelen op aanspoelende golven zachtjes kleurt de hemel grijs…

de zon schijnt tussen de wolken door alsof hij nooit is weggeweest sta op, haal diep adem je voeten ruiken een spoor dat over de horizon leidt door dat bos op die heuvel nog even dan zweeft een luchtballon warmte happend voorbij…