Alle inzendingen over horizon

Ergens aan de horizon ergens moet je zijn; misschien in een knotwilg kijkend naar mensen, die je achterliet. Ergens aan de horizon ergens moet je zijn; misschien daar, waar de zon ondergaat, luisterend naar mensen, die je achterliet. Nergens aan de horizon nergens zal je zijn.…

Omgeven door grijze wolken groene en violette tinten ontstijgend uit de horizon liggen stille minuten gebogen aan de horizon…

kijkend in de verte, is deze horizon dezelfde? de wind die ik voel, is deze wind dezelfde? Laat me dan meegevoerd worden om het zeker te weten om onze horizon dezelfde te laten zijn…

de lucht is opgeklaard donkere wolken houden desondanks de wacht bij sombere gedachten de zon schijnt de horizon staart achter de horizon verdwijnt de zon de hemel vertoont vlekken opvallend lijkend op de donkere wolken die wacht houden bij sombere gedachten de weerman voorspelt een heldere nacht de vlekken verdwijnen aan de horizon sombere…

Verder dan ik kijken kan Staat toch het volle graan Van horizon tot horizon Het drijvend wolkenwit in blauw Het wiegend land van geel Alles reikt naar elke einder Alles reikt naar jou…

Aan de horizon waar alleen licht transformeert door het sentiment verschijnt in het theater de deining aan de kustlijn. Door de voetstappen zijn de laatste gedachten tot de horizon gesigneerd zonder een woord wat het avondlicht beschijnt.…

Wie beseft dat groot, klein kan zijn, en klein groot, is slim. Zij die groot denken, geloven in een nieuwe start. Biologen ontwerpen nanorobots. Mercedes een elektrische Smart.…

De ochtendnevel blijft hangen in het gebrom -- van de zonsopkomst.…

Hoewel niet aan zee Leef ik van golven en wind Vanaf toppen Naar de dalen In eeuwige deining Van horizon tot horizon Stromen mijn gedachten En ideeën Langs stranden Onder zon Of stormen Zonder merkbare Verschuiving van vormen.…

gemaskeerd door fictie ervaar ik de realiteit chaotisch en vertwijfeld zoekend naar houvast dolend in de kelders van mijn onbegrensde geest speur ik naar ankers voor inzicht en begrip om het drijfzand te kunnen trotseren wat mijn leven beheerst voorzichtig tastend en afwegend bepaal ik de nieuwe koers mijn vertroebelde vergezicht…

De zon straalt vreugde. Laat zijn liefde zien aan ons, kijkend wat er komt.…

had wij waren eenvoudig zonder overleg een nieuw pad ingegaan raakten elkaar anders aan waarbij vonkjes voor ontlading zorgden die de spanning later snel opvoerden niet dat de andere te vertrouwd waren geworden maar ons ontdekken kende nog geen grenzen leerde graag van nieuwe kansen en perspectieven uit een verre horizon…

Wat je niet hebt gehad of gedaan trekt vooral als de rek uit de tijd is gegaan en je bestaan is gereduceerd tot de vraag wil ik sterven zoals ik nu leef…

een man van een enkel woord staart u aan beschermt zich achter stilte wil niet dat u hem hoort hij wacht geduldig op die ene vraag waarvan het antwoord is vervaagd adieu...…

je leunde op de stok voeten in de klei keek blij met overwinnaarsblik en lachte de horizon dichtbij de grootste hobbels zijn genomen na een lock down die erger was en langer duurde dan in de dromen van je levendige geest het is je gelukt dat wat zo voor de hand leek te liggen ook binnen ambtelijke kaders vast te prikken in vrijheid…

Heb jij ooit dromen gehad waarin je vogels zag met zilverkleurige vleugels voelde je je net zo vrij, vloog je met ze mee wolkenhoog in de blauwe lucht over land en over zee Zag je de dageraad aan de gouden horizon denk aan mij als ik van jou droom met gesloten ogen denk aan mij als ik je toelach met mijn haren in de wind Weet…

Denk ik dat zij voorvoelde ondanks die dromen van toen het voorbij gaan van het bedoelde dat zich vastgreep aan bomen in breedte en hoogte groeide en zicht toe liet aan haar lot haar hoop en treurig verleden ontrok zich uit haar wildernis spuwde illusie ver voor uit in al haar voelen en bewegen.…

Het is zo mooi, Want vandaag zie ik het licht Voor mijn mooiste droom Het is weer zo prachtig, Want dit licht heeft vele kleuren Dit geeft mij zo veel lucht Het geeft mij passie, Want ik ben schilder In hart en ziel Dit licht is nog veel mooier Dan alles op aarde, Want dit heeft mijn kleur De kleur van de liefde, Maar ook de kleur…

ik heb kou en regen aan de zee meegegeven in een nevelige horizon kwamen zij elkaar tegen waar het grijs langzaam klaarde golven weer hun eigen kleur vergaarden en lichte plekken op het harde zand het strand een bijna zomers aanzien gaven alles bloeide open als in een metamorfose toen zon de wolken brak en ons het paradijs terug…

ver als de horizon ben je in de glazen kist van het weer geborgen beukend op de blikken deksels van het najaar ik zie de bliksem langs je lichaam trillen en de regen loopt onrustig door je ogen ik kan de afstand die mij van je scheidt in lichtjaren tellen en in de meter van het geluid zoemen de seconden mijn handen opnieuw in gebruik gesteld…

wereld vleugels heeft gekregen zo spoedt zich mijn leven door het dagelijks bestaan nog kan ik gaan maar heb het branden van de hel al gevoeld als waarschuwing bedoeld er zijn geen nadagen nog is er lente in verwondering lokt verbazing vragen uit over ontstaan en welk pad te gaan de stress is weggeëbd in ruimte van het overzicht horizon…

liefde aanvaardt het sterven niet dat zei hij afgewend en moegewaakt toen Gods woorden vielen naast het nachttij en haar dode lichaam dat in het toegewaaide duinkleed geen beloftes meer droeg ik zag hoe hij afstand nam van haar slaapliedje, nog teder in zijn lijf zoals vergetelheid ademt over woorden in een te korte tijd…

ik blaas grijs voor me uit en schep een vaag bestaan als door een beslagen ruit zie ik enkel mist en voel vandaag niets ik lijk niet opgestaan het is een pas op de plaats op een stoel kan zelfs onder een deken of pratend met loze woorden die daardoor toch veel zeggen ofschoon ik zelf niet weet wat ik bedoel het is tasten in de vergankelijkheid…

stenen veren, drink uit schelpen de hartslag van hun zoute leven, gedolven uit het schuim op de lippen van de golven, zoek toegang tot nieuwe dromen, waar de maan z’n witte hand oplegt, stromen wolken in een plas van licht als vlindervleugels, gewichtloos, tijdloos onthecht, de dood is slechts een smalle streep aan een menselijke horizon…

delen zal, nu nog alleen, straks misschien met velen, of dat de morgenstond er nog zal zijn, waarin de nuchterheid is uitgelicht, het lichaam doorzichtig naakt, valt dood bladgoed van nerf en ziel op tot het met lot doorweekte grond, bekleedt een transparante lauwerkrans mijn koude voeten om die laten wortelen in een verre horizon…

afstand nemen dat wil zeggen een stapje terug doen om vervolgens tegen de zon in de horizon waar te nemen met half dichtgeknepen ogen zie ik tussen mijn wimpers door een bewogen lijn die loopt van rechts naar links en andersom...…

Achter de horizon slapen zwanen en moeders in japonnen kinderen onder luchtballonnen bij het water dromen vaders in tranen die rivieren maken en oceanen zonder zon staren naar bomen die woestijnen benijden mieren die olifanten berijden in een land dat niet bestaat.…

Achter de eerste horizon In de baarmoeder Van alle tijd Waar het donker Diepte geeft en rust - Heerst een intens gevoel Van veiligheid zonder angst en nijd Bestaan geen gemiste kansen En ontbreekt ook de spijt Niebert, 28 juni 2012…

Met een horizon in oker boort de zon een gat omlaag tot diep in de einder 't Skelet van bomen tekent de hemel meer dan magnifiek Met een vlies bovenop 't water keldert temperatuur traag Diep onder de spiegel daar gaat het leven volop door weliswaar gestáág verder terwijl de ondergaande zon contouren voor het plaatje fotogeniek aanreikt…

in de kiem gesmoord vanaf de horizon tot in de kern met alles wat bij genieten hoort in soberheid van de kluizenaar is de liefde louter droomgebaar.…